Artwearness is mijn hybride commerciële kunstproject, mijn speeltuin en inmiddels ook een alter-ego. Hoewel het op mijn site te vinden is als commercieel project en iedereen die mij kent weet dat ik dit er naast doe, wil ik het een eigen leven laten leiden en een beetje buiten het domein van de kunsten houden. Een reden daarvoor is dat het voor verwarring zorgt een andere reden is dat het ook echt een andere kant van mijn ‘artistiek gespleten’ persoonlijkheid reflecteert. Beide komt het zonder elkaar beter tot zijn recht. Maar het zijn wel schuivende panelen en dat is nou weer wel precies de bedoeling. Het raakt aan elkaar, snuffelt in elkaars wereld en inspireert over en weer. Iets waarin mijn ware identiteit tot in uitdrukking komt. Ik ben hybride. Ongrijpbaar is een term die ik wel eens heb horen vallen, niet te rubriceren. Het is waar en ik omarm het want dit is wat ik ben als kunstenaar, als mens en als ondernemer. Het leven is te kort en de creativiteit te groot om overal hekjes tussen te zetten. Versmelting is spannend.
Dit gezegd hebbende, hierna gaat het weer terug naar zijn eigen domein maar nu presenteer ik met trots een (Artwearness) museumcatalogus die ik samen met stagiaire Damien Eektimmerman tot stand heb gebracht. Het gaat precies over het bovengenoemde met als onderliggende gedachte en doel; de Artwearness designs in de museumwinkels krijgen.
(in het najaar start de campagne)
Hier de link naar de catalogus:
Hieronder het begeleidende schrijven bij de catalogus.
Entry trough the gift shop
6 maanden geleden besloten we om een inspanning te verrichten voor een interculturele cross over met de heilige grond der schone kunsten, het museum. We bedachten dat de visuele taal van onze catalogus best ‘high brow’ zou moeten zijn gelijk de stijlvolle atmosfeer van een museum. Witte muren, gave architectuur, verbluffende kunst en overpeinzingen zijn de museum ingrediënten die we als smaakmakers in onze catalogus hebben gebruikt. We hebben daar onze kenmerkende designs en unieke, autonome modellen om ze te tonen aan toegevoegd. Alsof ze museum muren waren die hun kleurrijke canvas aan het publiek toonden.
(ENG) Artwearness is my hybrid commercial art-project, my playground and in the meanwhile also my alter-ego. Although Artwearness is to be found on my site and everyone familiar to me knows that this is my site kick, I prefer to keep it in separate domains. One reason is that it is really a flip site of the same coin that reflects my ‘artistic split’ personality. Both better in it’s own right. But the shapes are shifting and that is also exactly the purpose of it all. It touches each other, its sniffs at each other and inspires back and forwards. Something that reveals my true nature, I am hybrid! Lucid is a term used to describe me, not easy to classify. It is true and I start to embrace it. There’s no denial, this is what I am as an artist, human being and entrepreneur. Life is too short and creativity too big to fence off everything. Fusion is exiting
Having said that, after this it will return to it’s own domain, but for now I present proudly (Artwearness) museum catalogue, I created together with Intern Damien Eektimmerman. It is actually about all the above with the underlying thought and goal; to get Artwearness designs @ the museum giftshops.
This autumn we start with the campaign
Below the subscription about the catalogue:
Entry trough the gift shop (english)
6 months ago we decided to make an effort for an intercultural cross over with the most sacred ground for fine arts; the museum. In other words, we made an effort to get our shirts in the museum giftshops.
In order to get it there we had to create a catalogue with our finest ‘art’ selection. We guessed that the visual language of our catalogue must be very high brow according to the stylish atmosphere of a museum. White walls, cool architecture, amazing art and contemplation are the museum ingredients we flavored in to our catalogue. We added our own distinctive designs and unique and autonomous models to show them off, as if they were the museum walls, showing their colored canvas to the audience.
Do Not Disturb is een digitale art print, gemaakt in 2017. Dit werk is eigenlijk in opdracht gemaakt voor een thema nacht genaamd ‘ Night Shift’. Mijn aangewezen locatie was een hotel in Zwolle. Mijn thema ging automatisch richting het idee van desolate hotel nachten (featuring; de in dat jaar overleden, Leonard Cohen en zijn voormalige liefde Marianne Faithfull). In deze hotelnachten liggen de meeste mensen in diepe slaap, zijn sommige rusteloos aan het rondhangen, aan het drinken of een romance aan het beleven en een aantal zal in eenzame wanhoop de tijd doden terwijl anderen die nacht in het hotel in stilte hun werk doen. Deze print is een mix tussen de rock status van een Chelsea Hotel (NY) en de cleane, onpersoonlijke traffic ruimte in hotels over de hele wereld.
Over het beeld- We zien een cleane, anonieme en desolate hal met de koele metalen liftdeuren. De hal staat voor het eenzame en desolate van de nacht en de liftdeuren staan metafoor voor zowel de kamers, (de half open deur die de geheimen prijs geeft), voor reizen, fysiek en overdrachtelijk als voor de gemoedstoestand (up en down). De waszakken illustreren de nabije aanwezigheid van de schoonmaaksters en de ‘vuile was’ die niet buiten gehangen wordt. Alle bovenstaande ingrediënten en een stukje authentieke Cohen muur poëzie uit Chelsea is mijn beeldende verhaal over het hotel, de nacht en de dingen die het daglicht niet verdragen……………………
De bewuste thema avond werd helaas gecanceld maar het werk was al gemaakt. Het is nooit opgehaald dus na anderhalf jaar heb ik me bedacht dat ik het jullie toch niet wil onthouden. Het past perfect is de rest van de 2017 serie.
Kleine aanvullende anekdote- “In 1999 heb ik samen met een hele goeie vriendin ( Anne Marieke) een rondreis gemaakt door the U.S.A . De reis startte in New York en ging via Memphis, Baton Rouge en New Orleans naar Dallas,(op visite bij mijn oom Rudi & fam) Austin en San Antonio. Voor ons een indrukwekkende, eerste trans-Atlantische wereldreis. We hebben al onze belevenissen op-gepent in een reisverslag getiteld; No Room Service.De reis was duur, de hotels (motels) goedkoop en i.d.d. de hele reis geen roomservice.”
Eigenlijk was deze hele vakantie een grote zoektocht naar beroemde locaties. Een van die locaties was bijvoorbeeld het *Chelsea Hotel .
*Het Chelsea hotel is misschien wel het beroemdste Hotel ter (westerse) wereld. Hier is o.a. Sid Vicious gestorven, hier heeft Jimmy Hendrix op zijn elektrische gitaar zitten tokkelen en hier heeft zich een liefdes affaire tussen Marianne Faithfull en Leonard Cohen afgespeeld. De beroemde song ‘Chelsea Hotel’ is hier geschreven. In dit lied zitten passages over de liefdes affaire tussen Cohen en Marianne. Dus je zou met een beetje fantasie kunnen zeggen dat de kiem voor dit werk ‘Do Not Disturb’ al 18 jaar geleden werd gelegd.”
*Mocht je interesse hebben in het reisverslag, gelardeerd met passende muziek (tips) & films (tips). Laat me weten en ik stuur het je op.
*Beste opdrachtgever mocht u na het lezen van dit stukje alsnog een claim leggen op dit werk, dan bent u van harte welkom! Mocht het werk in de handen van een andere liefhebber terecht komen, meld ik me bij u!
(ENG) Do Not Disturb is a digital art print, created in 2017. This work is actually created in assignment for a theme night called ‘Night Shift’. The designated location was a hotel in Zwolle. My theme automatically shifted towards the idea of desolate hotel nights (featuring late Leonard Cohen and his former lover Marianne Faithfull). In these hotel nights most people are sound a sleep, some wandering, drinking or enjoying a romance, few killing time in utterly despair, others at work. The nightshift. This image is a mix between the rock status of a Chelsea Hotel (NY) and the clean, functional and impersonal traffic space of hotels everywhere.
About the artwork-We behold a clean, anonymus and desolate hotel hal with cool metal elevator doors. The hal represents the desolate & loneliness of the night. The elevator doors are metaphors for aswel the hotel rooms (closed & half open, they grant you a sneak peek into their well kept secrets) as for traveling (physically and metaphorically) and for mind states (up or down). The laundry bags illustrate the presents of the cleaners & the dirty laundry that will not be exposed to the public eye. All ingredients mentioned above and a piece of authentic ‘Cohen’ wall poetry from Chelsea is my story about the hotel, the night and all things that can’t stand the daylight. …………………………..
This theme night is cancelled but the work was already done. The artwork is never collected. So after a period of one and a half year I decided that I wont keep this work from you. It fits perfectly in my series of work.
An additional anecdote- “In 1999 I made a road trip trough the USA with my one of my best friends (Anne Marieke). This journey started in New York and went from Memphis to Baton Rouge, New Orleans, Dallas, (visiting my uncle Rudi & fam) Austin & San Antonio. For us an impressive, first trans-Atlantic world trip. We wrote a day to day journal of all our experiences and there were quiet a few. I was called No Room Service. The trip was expensive, hotels and motels were cheap so indeed the entire trip- no room service.
*If you are interested reading this journal, interlaced with what we thought was suitable music (tips) and movies (tips), please let me know I will send it to you.
In fact this whole trip was one big search to all the famous USA places. One of those places was Chelsea Hotel.
De workshop Dromers en Dwalers (via GO-Kids) heeft gisteren plaats gevonden. Het aantal deelnemers was gering maar ik heb toch besloten het door te laten gaan. Aangezien de workshop thematisch verbonden was aan de Neo Rauch (Dromos) tentoonstelling in Museum de Fundatie, die bijna afgelopen is, was het nu of nooit. Leuk om te kijken of de workshop werkt en om te zien of kinderen het ook daadwerkelijk ‘leuk’ vinden om en naar het museum te gaan en aansluitend ook nog een schilder workshop te doen. Sluit het aan op hun belevingswereld?
De twee meisjes die zich hebben aangemeld lieten in ieder geval zien dat kunst er op jonge leeftijd al echt goed in kan zitten. Tijdens de kijk sessie in het museum gaven ze verrassende antwoorden en waren geboeid door wat ze zagen. De vertaling naar een kunstwerk daarna is in zekere zin gelukt. Zeker als je kijkt naar de tijd die we daarvoor gereserveerd hebben. Ik zag die meisjes daar zo vorsend, nadenkend en bevlogen bezig waren en bedacht me hoe interessant het zou zijn om dit gegeven veel verder uit te diepen. Twee uur is eigenlijk niet toereikend om ‘echt’ de diepte in te gaan. Ik denk dat je met bijvoorbeeld een hele middag of korte cursus echt geweldige resultaten kunt halen. Deze twee uur heb ik vooral, tijdens het kijken naar Rauch, laten zien hoe een kunstenaar een ‘beeld’ opbouwt en welke technieken en trucjes hij daarvoor gebruikt en welke werelden hij schept en tijdens de workshop een paar handige tips gegeven over; compositie , het maken van een fond, het mengen /maken van kleur en het toepassen op doek (hoe geef ik diepte) en het aanbrengen van de verf op het doek (welke kwast voor wat en niet dicht plamuren, ruimte laten). Deze technieken zou ik net zo aan een volwassen cursist hebben uitgelegd maar werden door de meisjes goed opgepakt en begrepen.
Voor een kleine sfeer impressie zie ook de filmpjes…
Mijn laatste werk Brave New World/ My latest artwork Brave New World (scroll down for english)
Brave new world (part two) heeft een voorganger, Brave new world (one). De titel van beide werken is ontleent aan een dystopische science fiction roman van Aldous Huxley (1932). In deel 1 van mijn Brave new world schilderijen, zie je een jongetje klaar om de wereld te redden van zijn ondergang. Gekleed in zijn oversized Superman pak lijkt hij overweldigd en overschaduwd door zijn eigen ’te’ grote schaduw. In deel twee zie we de jong volwassen Superman. Zijn outfit strak, om door een ringetje te halen. Zijn geest afwezig. Hij kan even niet komen redden want hij heeft zo zijn verplichtingen aan zijn virtuele sociale gemeenschap.
(ENG) Brave new world (part two) has a predecessor Brave new world (one). The title of both works based on a dystopian science fiction novel from Aldous Huxley (1932). In part one of my Brave new world paintings, a young boy desires to battle for all he’s worth. Dressed in his oversized Superman outfit he seems overwhelmed and overshadowed by his own enlarged shadow. In (part two) we see the adolescent Superman. His outfit, now sharp as a razor blade but his mind is numb. He cannot come to rescue. His world is falling apart but it escapes his observation completely. He has other obligations to his virtual social community.
Afgelopen vrijdag (23-03-2018) is de Klimaat Madonna verhuisd naar haar eigenaren, het Dominicanen Klooster, Zwolle.
Klimaat Madonna – Processie Earth Hour
Vanaf deze locatie is zaterdag een na een plechtig inwijdingsritueel en zegening, de processie richting Grote Kerkplein/Earth Hour ingezet. Als iemand die geen kerkelijke achtergrond heeft en dit soort rituelen ook altijd met enige scepsis heeft bekeken, werd ik overweldigd door de schoonheid grootsheid van de Dominicanenkerk als decor en geraakt door de oprechtheid, puurheid en plechtigheid van de predikant en de kloosterbroeders. Klimaat Madonna is ingezegend door een van de broeders en ik moest mijn best doen niet een traantje weg te pinken tijdens dit ritueel. Ineens bedacht ik me, hoeveel houvast en richting rituelen ook eigenlijk kunnen geven. Ook het de muziek en het gezang (van het kerkkoor maar ook goeie vriend en gitarist Janus Hursepuny) leek met de mooie akoestiek ook zo uit de hemel te komen. Ik ben ook niet helemaal objectief meer, zeg ik er eerlijk bij. Indrukwekkend. Van te voren vroeg ik me nog voorzichtig af of er wel genoeg mensen zouden komen om de processie wat impact te geven…. maar dat bleek een onterechte vraag. Madonna werd gedragen door 4 leken broeders, die mooie witte ceremoniële habijten droegen
Past Friday (23-03-2018) the Klimaat Madonna (Climate Madonna) moved to her owners, The Dominican Convent, Zwolle. After a formal consecration ritual and blessings the procession started from this location, heading for the ‘Grote kerk Plein’and Earth Hour. As a non churchgoing person that use to observe rituals with an sceptic eye, I was overwhelmed by the grandeur of the Dominican Church as scenery and touched by the sincerity, purity and dignity of the preacher and the monks. Klimaat Madonna is blessed by one of the monks and I had to restrain surging teardrops during this ritual. Suddenly I realized that rituals can actually give grip, consolidation and direction in life. With the great acoustics of the church even the music and chanting (from the choir and friend/ gitarist Janus Hursepuny) seems to come straight from heaven. Impressive. I must ad that I am not entirely objective in this case. In advance I wondered if there would be enough crowd for a procession but this seemed to be an unduly question…. Madonna was carried by 4 layman brothers, dressed in beautiful ceremonial white habits
Na de ceremonie werd de Madonna op haar baar door de 4 dragers de kerk uitgedragen, gevolgd door de Dominicanen, het publiek en de muziek. Buiten sloten vier ezels en nog meer mensen zich spontaan aan. De geestelijken, de lampions, mini maria’s en fakkels gaven de optocht bijna iets ‘oers’ en historisch. Alsof we zo met onze moderne platvoeten weer even één werden met onze geschiedenis en voorouders. (laat ik het even bij mezelf houden > waar we staat > lees ik)
After the ceremony Madonna was carried out of the church followed by the the Dominicans, the audience and the music. Outdoors four donkeys adjoined even as spontaneous bystanders. The clerics, the lampions, mini Maria’s and flares gave a little ‘primal’ historical sense to the procession. As if we were submerged with our history and ancestors. (lets keep it personal, were you read we > read I instead)
Na een stadstour van 15 minuten met onze bonte stoet kwamen we 10 voor half negen aan op het Grote Kerkplein in het centrum van Zwolle. 10 minuten voor Earth Hour. Het plein was mooi maar ook bescheiden aangekleed inclusief een mooie projectie op het gemeentehuis. Nacht Burgermeerster Jeroen van Doornik stond ons al op te wachten. We waren 5 minuten te laat en Earth hour laat niet op zich wachten dus na een kort interview met mij en wethouder Michiel van Willigen ging het licht die avond uit. Naast een aantal fakkels en vuurtjes leek de verlichte Madonna te zeggen ‘even in our darkest hours, let there be light’ Amen! (:
After a 15 minute city tour with our colorful parade we arrived at the square, Grote Kerk plein, with 10 minutes to go before Earth Hour. The square was nicely and modestly decorated including the beamed projection on our city hall. Night mayer Jeroen van Doornik, was waiting for us as he was running out of time. So a Q and A with me and the city councilor Michiel van Willigen was brief and shortly before all lights went out. Next to a few flares and small fires the enlightened Madonna seems to say ‘ even in our darkest our, let there be light ‘ Amen! ( :
Vanaf vandaag (maandag 26-03-2018) staat de Klimaat Madonna voor twee weken op het stadhuis van Zwolle, daarna gaat ze terug naar het klooster.
As of today (Monday 26-03-2018) the Madonna wil be residented @ city-hall for two weeks, than she will return to the convent!
Special thanks to Kirsten Notten who gave het trust and this assignment to me. And to her unwavering commitment and beautiful stories together with all the involved Dominicans pushed this project to a higher lever. Additional thanks to the brothers of the convent and all Dominicans, Assendorp, Zwolle. Design factory Cibap, Ellen Bosman, Ewoud Verselst, interns, Damien Eektimmerman and Freek pruntel, Janus Hursepuny, Erik van Scheijndel (x), Rodrigo Maori, Yvonne Nauw, aqll vollunteers, Kloosterbende, primary school Wilgenburg and Wingerd and the ones I might forget. Merci!
Vandaag echt de allerlaatste hand gelegd aan de Madonna en is ze verhuisd van mijn atelier naar haar toekomstige verblijfplaats het Dominicanen Klooster, Zwolle.
Today my Madonna is finished and she’s moved to her future destination Dominicanenklooster, Zwolle.
Klimaat Madonna op transport naar haar toekomstige eigenaar, het Dominicanen Klooster, Zwolle. Morgen zal ze in processie door de stad gedragen worden om aandacht te vragen voor het klimaat tijdens Earth Hour.
Climate Madonna on route to her final destination, the Dominican Convent, Zwolle. Tomorrow she will be carried downtown in a procession to pay attention to the climate change during Earth Hour.
Hier wordt ze op haar draagbaar geplaatst. Here she’s place on her bearrier
Het is weer tijd voor een Klimaat Madonna update. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de 3d prints van de handen en het gezicht, diverse workshops met o.a de Kloosterbende (jongeren), op de basisscholen Wingerd en Wilgenburg en het afmaken van de mantel.
Yvonne en Rodrigo leggen de laatste hand aan hun patchwork van Gaia.
gezicht en handen 3d Proces in beeld @ Ontwerpfabrek Cibap, Zwolle
Het meest recente wapenfeit is dat gisterenmiddag de prints zijn opgehaald bij de Ontwerp fabriek van het Cibap. Ewoud Verelst heeft de afgelopen tijd diverse test prints gemaakt en (stagiaire) Damien heeft de scans van de handen en het gezicht geperfectioneerd. Ik ben gelukkig met het resultaat. We hebben nog eenmaal het vacuum vormen veilig onderzocht op een mislukte 3d print. En ook nu was het niet bestand tegen de immense druk. Ik laat het idee van een transparant gezicht nu varen.
Die zelfde dag en de dag daarvoor was ik te gast op de basisschool de Wilgenburg voor workshops bouwen met afval. 5 workshops voor groepen 3, 4 en 6. Twee fantastisch leuke dagen met enthousiaste kinderen. De klimaat boodschap is goed voor het voetlicht gekomen. Met Maria als icoon hadden de kinderen wat minder aansluiting, althans er werd van alles gebouwd maar de klimaat Madonna als creative uiting was sterk in de minderheid. Ik heb het genomen zoals het kwam.
Die week daarvoor heb ik de workshop ook verzorgd op basisschool de Wingerd. Kirsten Notten hield een kleurrijke inleiding, Ik introduceerde mij zelf, mijn stagiaires Freek en Damien, de workshop en lieten daarna een film over de impact van afval zien. De film eindigt met wat je allemaal van afval kunt maken en werd met enthousiasme ontvangen. Wethouder Michiel van Willigen deed ook een spreekwoordelijke duit in het zakje en sprak de kinderen toe met zijn eigen kinderen als uitgangspunt.
workshop @ basisschool de Wingerd, Zwolle zuid
Vandaag zijn er twee vrijwilligers (Yvonne Nauw en Rodrigo Maori) op mijn atelier de laatste hand leggen aan de mantel. Dat wil zeggen, ze komen hun plastic rug patchwork afmaken. Dat wordt een soort embleem van moeder aarde of wel Gaia.
Afwerken mantel met naaimachine @ Dominicanenklooster, Zwolle
Volgende week zaterdag is het zover, Earthhour: 21 maart 0m 19.30 vertrekt de processie vanaf het Dominicanenklooster naar de binnenstad! Iedereen is uitgenodigd mee te lopen.
Deze week is er ook nog een vlog gemaakt door vlogster Marieke Hiemstra> Mariekus Go. Dit is de vlog die zij heeft gemaakt.
Zondag 18 februari, werd Klimaat Madonna, het half fabrikaat getoond aan de Dominicanen. Madonna nog zonder gezicht, zonder handen, haar rok nog niet af en haar mantel nog niet om. Een beetje naakt nog.
Ze zal een week in het klooster blijven voordat ik mijn werk aan haar weer kan hervatten. Voor nieuwsgierigen onder jullie, het is dus te bezichtigen. Die zelfde zondag heb ik met een klein clubje vrijwilligers een begin gemaakt met de mantel. Deze mantel wordt gemaakt van de wit half transparante hemdtasjes die ik nog over had van het takemebag project*. De tasjes worden allemaal aan elkaar genaaid tot er een aantal grote lappen van plastic ontstaan. Uit deze lappen zullen een rugpand, twee voorpanden, twee mouwen en een omslagdoek gemaakt worden. Het laat zich prima naaien dus dat valt mee. Als de mantel af is is er nog ruimte voor decoratie.
dav
We hebben prachtige Japanse kralen gedoneerd gekregen dus die zullen er met de hand op genaaid worden en aan de basis van de mantel is nog ruimte voor een stukje symboliek. Want Madonna, verbeeld immers ook Moeder Aarde. Hoe dat precies vorm gaat krijgen weet ik nu nog niet. De komende twee zondagen zullen we nog besteden aan de mantel.
*deze tasjes zijn destijds bij een verzameld door o.a particulieren maar vooral door de Kringloop Zwolle)
foto Kirsten Notten
sense of doubt
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van het vervolmaken van de tussentijdse Madonna. Het verstevigen van haar ‘rok’. Het verbeteren van bestaande en het aanbrengen van natuurlijke rondingen op de armen zoals vrouwelijke bi- en triceps (ook van hemdtasjes). Ondertussen werkt een van mijn stagiaires aan het perfectioneren van de 3d scans die op het Cibap zijn gemaakt . Zodra die af zijn worden ze geprint, dat zal deze week zijn. Uiteindelijk zullen de handen en het gezicht de Klimaat Madonna verheffen boven de afval status.
Vorige week hebben we* weer een nieuwe lichting flessen uit de kelder van het Klooster gevist. Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen gehoor hebben gegeven aan de oproep van het Klooster om ‘schoon’ afval in te leveren. De score; 5 zakken vol flessen! Inmiddels zitter er denk ik wel 150 flessen in de rok. Maar ik beloof dat ik het tzt even na ga tellen…..
*we: Ik met mijn nieuwe stagiares Freek en Damien (fase 3/Cibap), die sinds vorige week dinsdag begonnen zijn met hun stage bij mij.
Daarnaast is vorige week het persbericht uitgegaan van Takemebag 2.0. . It is official !!!
Zwolle, februari 2018
Leger des Heils zoekt kunstenaars en naaimachines
Het Leger des Heils W&G Overijssel werkt sinds kort samen met beeldend kunstenares Marit Otto. Marit heeft een aantal jaar geleden met Anne Marie van der Veen (Kunstzinnig Textiel) het project ‘Takemebag’ opgericht. Dit project is inmiddels een samenwerking tussen de kunstenaars en het Leger des Heils en heet nu ‘Takemebag 2.0’. Dit project is inmiddels geëvolueerd tot experimenterium Takemebag 2.0.
Takemebag 2.0 start met een pilot project in het 50|50 Workcenter van het Leger des Heils in Zwolle. Voor deze pilot zijn we opzoek naar kunstenaars die binnen dit concept willen experimenteren en nieuwe producten willen realiseren met textielafval van ROVA. In ruil voor een bruikbaar design, dat in productie genomen kan worden door het 50|50 Workcenter, kunnen kunstenaars gebruik maken van een gratis atelierruimte. De ontworpen producten worden vervolgens verkocht.
Werkplaats Het Leger des Heils biedt deze werkruimte aan binnen het 50|50 Workcenter aan de Marsweg 40 in Zwolle. De kunstenaar krijgt een tijdelijke werkplaats in de productiehal. Hier kan gewerkt worden aan het design en de uitvoering samen met deelnemers van het Workcenter. Daarnaast is er ook volop ruimte om aan eigen autonome projecten te werken. Dit biedt deelnemers de mogelijkheid om perspectief te ontwikkelen.
Kunstenaars en naaimachines gezocht. Kunstenaars kunnen zich tot 1 maart aanmelden bij Hanneke Wolters, manager 50|50 Workcenter, door een motivatiebrief, cv en portfolio te sturen naar h.wolters@legerdesheils.nl. Daarnaast zijn we voor dit project opzoek naar gebruikte naaimachines die zwaar katoen kunnen verwerken. Heeft u een gebruikte naaimachine die wij kunnen gebruiken neem dan ook contact op met Hanneke Wolters.
50|50 Workcenter. Het 50|50 Workcenter is een initiatief van het Leger des Heils om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer ‘mee te laten doen’. Het 50|50 Workcenter biedt een breed scala aan activiteiten om deelnemers te laten ontdekken wat hun talenten zijn. Kijk voor meer informatie ook op www.5050workcenterzwolle.nl of op www.legerdesheils.nl/overijssel.
Expositie:
Mijn werk ‘To Me Or Not To Me.’ is tot 10 maart te bezichtigen op de expositie Identiteit, Zaal Zuid Hengelo
HENGELO – Bij Zaal Zuid kunstpodium in Hengelo is op vrijdag 2 februari de opening van de expositie Identitijd met circa 120 kunstwerken van 70 kunstenaars. Lous Kerkhof, directeur van Oyfo Kunst & Techniek, verricht om 16.00 uur de officiële openingshandeling.
“Identitijd is een grensoverschrijdend kunstproject / verdiepingsprogramma voor professionele en amateur beeldend kunstenaars in Overijssel en Drenthe en is georganiseerd door Stichting Beeldruimte en Kunst & Cultuur Drenthe (K&C).
Wat is identiteit?Het project daagt de deelnemers uit om na te denken over het begrip ‘Identiteit’, in een wereld die volop in beweging en verandering is. “Wat of wie bepalen onze identiteit in deze tijd?” Wat betekent het thema voor kunstenaars en speelt het een zichtbare rol in het werk?”
Na twee inspiratiedagen, afgelopen november, waarin werd ingezoomd op het thema, openen in februari en maart twee grote exposities in Hengelo en Emmen. Na afloop krijgen per provincie 10 exposanten masterclasses aangeboden in het vervolgtraject van Identitijd.
Bezichtiging. De expositie in Zaal Zuid kunstpodium, Esrein 11 loopt van 3 februari t/m 10 maart en is te bezichtigen van woensdag tot en met vrijdag van 13.00 tot 16.00 uur en zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00 uur.
6 & 1 nacht. Afgelopen najaar liep ik met mijn lief in park de Weezenlanden, beestjes kijken bij de kinderboerderij. Daar liepen we mijn oude (van origine Marokkaanse) stage werkgever tegen het lijf. Na een kort praatje en wat vragen over en weer vertelde hij dat hij vaak op en neer reisde tussen Zwolle en Marrakech omdat hij daar ook een huis had. Een relatief korte reis en betaalbaar. Er viel een kwartje…. Aangezien wij altijd buiten elk seizoen op vakantie willen gaan waren we al druk bezig (in ons hoofd) een leuke locatie te zoeken om in het najaar heen te gaan. Daarvoor altijd de uiterste grens zoekend van lekker weer in de randen van zuid-Europa. Meestal hebben we geluk. Maar ja, Marrakech …mmmmmmmh……. werd ineens een heel tastbaar en haalbaar alternatief. Relatief dichtbij maar ook mysterieus en exotisch. En niet te vergeten, AFRIKA!!!!!!!! Het najaar werd februari omdat dat nou eenmaal de vreselijkste maand van het jaar is, dus het fijnst om er dan aan te ontsnappen. So it goes…
vrijdag 02 februari was het dan zover. De weersverwachtingen zijn matig. De temperaturen schommelen ergens tussen 11 en 15, bewolking en regen zijn voorspelt. Koffer is ingepakt met deze weersverwachting in het achterhoofd. Het scheelt dat blote benen en armen in Marrakech niet echt gewaardeerd wordt. Dus ergens weer een dilemma minder, gewoon alles warm bedekken. Op Schiphol dan toch maar een Lonely Planet gekocht, zou wel eens van pas kunnen komen. Het enige dat we geregeld hebben is het riad midden in de Medina. Hotel Sindi Sud. Ergens in de buurt van het wereld beroemde plein Place Djemaa el Fna, in iets wat lijkt op een doodlopende straat. Het lijkt misschien onvoorbereid en dat is het ook maar het is ook extra leuk en spannend als je toch niet precies kunt zeggen hoe het zal verlopen. Noem het een extra dimensie. Na 3 uur vliegen landen we in Marrakech.
Wat verwachten we ervan? 1000 en 1 nacht? pracht en praal, de schitterendste paleizen van sultans, kleurrijke bewoners, armoede?, prachtige keramiek, jetset? Volgens de Lonely Planet is het ook echt de gateway van Afrika….hier begint het echt, we gaan het meemaken.
Na de landing regelen we een taxi, wat geen enkele moeite kost. De prijs bepalen van de rit daarentegen is een ander verhaal. Maar ja we zijn er net en nog onder de indruk van de prachtige luchthaven dus de wil van de chauffeur is wet. En zo rijden we over een prachtige brede weg langs palmbomen de hectiek van de miljoenen stad in. We trechteren zo een soort chaos in waarin iedereen claxoneerd, duwt, stilstaat, optrekt, ritst maar dan zonder plan. Auto’s, fietsers, voetgangers, paardenkarren, en ezels tegelijkertijd op een groot kruispunt. Erik besluit vandaag dat hij liever geen auto huurt in Marrakech ( :.
We stoppen midden in deze heksenketel en onze chauffeur wijst naar een winkel (Soho) en zegt tweede straat rechts en een keer naar links; et voila. Succes! Koffers eruit, wisselgeld blijkt een probleem. Na een pracht van een onbedoelde fooi aan de chauffeur (!?) storten we ons met koffer in de kolkende mensenmassa (het is vakantie in Marrokko, weekend en spits). We komen instant zintuigen te kort. We missen de tweede straat rechts en lopen zo het plein Djemaa el Fna op. Om de minuut roept iemand iets wat we moeten zien, kopen, aanraken of geven. We houden de pas er in en zijn gefocust op de goeie route naar het hotel (dank google maps). We lopen een zijstraat in waar een hulpvaardige jongeman staat die ons de weg wijst. Na het bedanken blijft hij bij ons en loopt mee tot het hotel en zegt op ons te wachten als wij weer buiten komen straks. Hij heeft zich zelf net tot onze gids uitgeroepen. We wimpelen hem af en bedanken nogmaals en zeggen dat we er wel uit gaan komen, maar toen wij 3 kwartier later weer naar buiten liepen, stond hij daar en kwamen we pas met een slappe smoes en doorzettingsvermogen van hem af. De komende dag zullen we hem nog vaak tegenkomen en bleek dit voorval niet op zich zelf te staan.
Hello Marrakech here we come. Koffers weg, goed gemutst en ontzettend veel trek, we zijn klaar voor Marrakech. We lopen het plein over en worden aangesproken door een jongen die ons zijn eettentje in lokt onder het motto, authentieke ‘moeders’ kookpot. Later blijken alle eettentjes het zelfde menu te presenteren in de zelfde stijl ( : (we moeten kennelijk nog even acclimatiseren) Maar wat geeft het. In een razend tempo wordt het tafelkleedje schoongeveegd en een geplastificeerde menukaart neergelegd. Er wordt geschreeuwd, geroepen en gelachen door het vele personeel (kraampje met drie lange tafels >). Ondanks de menukaart moet je de gerechten aanwijzen en ondanks het gekozene krijg je gewoon een selectie van het een en ander waaronder gelukkig ook het gekozen gerecht. We zitten midden op het plein, overal geluid, overal mensen en etensgeuren, rookpluimen, in de verte getrommel, trompetjes en slangenbezweerdergefluit. We zijn er!
Souks, kasba’s paleizen en palmeria’s. We zitten midden in de Medina, die de komende dagen gaan verkennen. Het zinkt in. De stad ligt er na de hectische vrijdag een stuk rustiger bij.
We struinen de stad door zonder plan. We laten ons meevoeren door de krioelende straatjes (eveneens zonder plan) langs kruiden en specerijen, tapijten, slagerijen, doeken, keramiek, handwerk en winkels met djellaba’s en kaftans. Deels overdekt, een labyrint van straatjes. Op een of andere manier lijkt het alsof je zo de historie in loopt. Mannen dragen overwegend djellaba’s en de vrouwen afwisselend jas met hoofddoek, djellaba, kaftan met hoofddoek, burka of westers. Het straatbeeld is geweldig.Je zit als het ware op de huid van de geschiedenis. De geschiedenis is het heden en het heden de geschiedenis. Je wordt er helemaal in opgezogen.
Iedereen wil je iets verkopen en je beland onwillekeurig meer dan eens in een winkeltje terwijl je het niet van plan was en komt weer buiten met een aankoop.
Als de drukte te veel wordt zijn er escapes in het stadspark (Palemeria Cyber parc), oude paleizen of musea. In de souks zijn prachtige grote Fondouks (handelshuizen – herbergen – pakhuizen uit de 18e en 19e eeuw) verscholen. In deze fondouks zitten soms grote tapijtwinkels of restaurants.
In deze ruimtes zit vaak geen logica. Het is indertijd min of meer zonder architectuur aan elkaar gebouwd wat tot hele interessante spannende gebouwen leidt. Trappie op, trappie af, lange gangen stelsels, riads met vele zijruimtes. een aantal keer hebben we in zo’n fondouk gegeten en dan all te way; met personeel wat zo uit 1000 en 1 nacht komt lopen en een het mooiste decor vol met schitterende tegelpatronen, spannende deurvormen, tapijten. We hebben ook een paar paleizen bezocht, die lijken net als de Fondouks spontaan gebouwd vaak met als uitgangspunt een aantal grote riads.
De meeste paleizen hebben meerdere riads (binnentuinen) en zijn ook van top tot teen betegeld. Het is zo gruwelijk mooi en sprookjesachtig. Alles wat ik zie brandt zich op mijn netvlies vast. Ik word hier heel gelukkig van. We zijn naar verschillende uithoeken van de Medina geweest, het noorden (een gebied waar bijna alles gerecycled wordt, het zuiden, Palais de la Bahia, Joodse wijk Mella (de armste wijk)
de synagoge, westwaarts, de oude stadspoort. Elk deel lijkt op een of andere manier op elkaar maar heeft toch weer zijn eigen sfeer en signatuur.
Bezoekje aan de kapper
Verdwalen kan een beetje maar als je niet oplet sta je toch weer ineens op het plein Djemaa el Fna.
Moderne kunst en kunst in de openbare ruimte.
Je zou het misschien niet een twee drie verwachten tussen zoveel geschiedenis nog ruimte voor moderne kunst. Daarnaast had ik altijd het idee dat kunst ijdel is in het islamitische geloof. Vandaar ook geen afbeeldingen van mensen maar decoratieve uitspattingen van wiskundige figuren op tegels, tapijten en in gebouwen. Hoe zit dat dan in het hedendaagse Marokko. Het hedendaagse en mondaine Marrakech speelt zich sowieso af buiten de stadsmuren van de Medina bijvoorbeeld in de wijk Gueliz .
Vergeleken met de Medina, rijk, enigszins saai en erg rustig maar ook het nightlife uitgaanscentrum voor the young and happening. Maar hier zien we een heel aantal buitenbeelden in een klein parkje aan de Avenue Mohammed V. Deze beelden dragen engagement uit met name over duurzaamheid, het klimaat en de vervuiling. Zie hier een onverwachte link met mijn eigen kunst project Klimaat Madonna. In een cultureel centrum in de buurt van het maison de la photographie* was een prachtige tentoonstelling van oude Marokkaanse tradities en rituelen verpakt in een modern jasje door hedendaagse Marokkaanse kunstenaars.
Dus ja, er is moderne kunst en in de buitenwijken van Marrakech wemelt het van de galleries.
Maison de photography- geen moderne kunst maar prachtige foto’s over het Marokko van de 19e en begin 20e eeuw
Is Marrakech duurzaam?? Ik denk dat ze dat officieel niet zijn. Want daarvoor moet er ook nog veel gebeuren zoals bijvoorbeeld een goed werkend rioolsysteem en minder vieze brommertjes en auto’s. Maar daarnaast zie je bijvoorbeeld ook in de Medina (waar toch ook een hoop armoede is) bijna nergens papier of plastic op straat. Er wordt nergens meer een plastic tasje gegeven maar een stoffen variant van het hemdtasje.
een grote kunst installatie van plastic flessen in Gueliz.
Krijg je bij de hotels een ontbijt geserveerd met uitsluitend verse producten op een bordje. 1 type ontbijt, honing en jam geserveerd in een schaaltje, geen afval. Met je handdoeken doe je de hele week (wij hadden een eenvoudige riad) en er staat een pompje met zeep naast de douche. Daarnaast recyclen ze zich suf! Er zijn hele straatjes binnen de Medina waar alleen maar recycled wordt. En echt alles wordt recycled. Dus ik denk toch dat je kunt zeggen; best duurzaam en qua troep op straat gooien misschien gewoon een betere mentaliteit!
Sahara here we come. Omdat het weer de komende dagen steeds slechter en regenachtiger zou worden hebben we besloten een excursie naar de Sahara te nemen. De reis voert ons over de Atlas naar Merzouga de eind bestemming. Daartussen vinden allerlei mooie stops plaats. Dinsdag vertrokken we om 7u uit de riad. Zakje met ontbijt mee. Op Djemaa el Fna stonden verschillende tour bussen klaar. Ons gezelschap bestond uit een internationaal gezelschap (Frankrijk, Italie, VS, België, Australië, Japan en Turkije), onze chauffeur heet Faisal en blijkt een hele geschikte kerel met veel gevoel voor humor.
In de Atlas sneeuwt het hevig wat ons op de heenreis vertraging van 3 uur oplevert. Mooie oefening in geduld. Iets waar alle andere wachtende Marokkanen van nature erg goed in leken te zijn. Na verloop van tijd ontstonden er op organische wijze allemaal kleine eet/theetentjes en maakte men het zo gezellig mogelijk.
Toen de pas weer open was volgde een fantastische reis door de Atlas. Een gebergte waar maar geen einde aan lijkt te komen. We hebben een korte stop gemaakt in een prachtig berber dorp en eindigde midden in het gebergte bij ons hotel voor de nacht. Dit hotel had geen extra luxe als, zeg maar, verwarming, de temperatuur was beneden nul en de wind gierde om het gebouw. S’ochtend op het koudste punt is er -9 gemeten.
Wij hebben een klein straalkacheltje kunnen huren. Thank god. De volgende dag hebben we een aantal prachtige stops gemaakt, in een kloof, een oase /palmeria en een soort oude berber- enclave en moskee en later nog bij een prachtig berberdorp ten einde naar het hoogtepunt van de reis Mezourga en the sunset Camel Ride…. Bij aankomst (we moesten nog haasten ook) zo uit de bus op de kamelen.
Tas op de rug en gaan, anders zouden we de zonsondergang missen. Anderhalf uur hebben we praktisch in het donker onder een prachtige sterrenhemel kameel gereden met zijn 12en. Op weg naar ons tentenkamp. Wat is anderhalf uur als je geen idee hebt van tijd? Wat is anderhalf uur als je niet echt lekker zit? Dat bleek best lang, ha ha.
De kameel loopt over een traject vol zandduinen (GAAF!!!!!maar oeh), het zadel wat ik had was niet comfortabel om niet te zeggen ontzettend pijnlijk op het laatst. Maar wat een ervaring ook weer. Toe we eindelijk een licht schijnsel in het donker zagen was iedereen zo blij!! Gezamelijk gegeten in de grote eettent en daarna op een keihard veldbedje in kleren en jas de nacht in. De nacht was ook hier onversneden koud, maar dat hoort er allmaal bij ( : Poepen en plassen in de woestijn, poetsen en wassen, niet. Dat vraagt beide voor de nodige nonchalance zeg maar. Aan de andere kant je hebt geen keus. De dag daarna zijn we zo uit bed ongewassen naar de zonsopgang gaan kijken op een (30?) meters hoge zandduin (fenomenaal) daarna deels met de jeep (op het dak >scheuren door de woestijn, jippie) en deels (laatste stuk) met kameel terug naar de oppik plek gegaan.
En eigenlijk vanhier uit weer terug naar Marrakech (11uur reizen). In de Atlas was nog meer sneeuw gevallen wat een spectaculair uitzicht gaf.
Eenmaal terug in Marrakech hebben eindelijk een heeeeeerlijke douche kunnen nemen (mijn water was helaas lauw) en een warm bed om in te slapen. De dag daarna hebben we nog even mogen genieten van een zonovergoten dag. Maar deze dag gaan we ook naar huis. Jammer want ik ben verliefd. En we gaan zeker weer terug om de koningssteden te zien, de kust….. er is nu zelf iets aangewakkerd wat al lang latent aanwezig is en dat is de nieuwsgierigheid naar de rest van Afrika…… maar dat is weer een heel ander verhaal…
