No Room Service

NO ROOM SERVICE 

Een reisverslag van Marit Otto (MO) en Anne Marieke Staal (AS) over hun drieweekse reis door de VS, NY, Memphis, New Orleans en Texas 1999. Door de ogen van twee vriendinnen die ieder zo hun eigen beeld en vooroordelen over de VS hadden voordat ze vertrokken en een heel aantal clichés tegen het lijf liepen terwijl ze daar waren…..

VOORWOORD 

Sinds onze reis door de VS hebben sommige van de door ons bezochte locaties nogal wat moeten doorstaan. Zo is het aangezicht van NYC nogal drastisch veranderd, de Twin Towers stonden nog fier overeind, Bill Clinton stond nog stevig aan het roer en kleurde de US socialer en linkser dan het in lange tijd was geweest, van de Bin Ladens had nog niemand gehoord en Saddam Hoessein kon in alle rust zijn eigen volk onderdrukken zonder dat iemand er last van had (!?). Dan nog New Orleans: Mooie, lelijke, frivole, stinkende, dynamische, verloederde stad. Sinds een tijdje (01-09-05) niet meer wat ze geweest is door orkaan Katrina. Wat is er van de mooie Franse Romantiek-huizen over in het French Quarter? Wat is er over van het Louis Armstrong Park en de begraafplaats van Voodoo Priesteres Marie Laveau, bestaat ons hotel op Canal Street nog…………

Het besef dat je ergens bent geweest, op een plek, waarvan de sfeer over de gehele wereld beroemd of berucht is, waar je heen bent gegaan met een historisch besef en beeld in je hoofd van hoe het zou kunnen zijn, een beeld dat je wilde ijken ……en dat die plek wellicht nooit meer hetzelfde zal zijn is een bizar gegeven. Zelf hebben we erg veel plezier beleefd aan de vakantie en aan het schrijven van dit verslag.

*De namen van familieleden zijn fictief om privacy redenen.

NEW YORK STATE OF MIND 28-07-99 

(MO)Daar zitten we dan ‘high up in the air’ met de Royal Jordanian. Als je dit vliegtuig bekijkt qua populatie zou je zweren dat we een reisje Midden Oosten geboekt hebben, hoofddoekjes te kust en te keur. 

(AS)We hebben ons genesteld in onze Royal seats en binnen de kortste keren hebben wij de walkman over onze oren geschoven en genoten van de eerste Amerikaanse klanken die we speciaal voor de gelegenheid op een cassette gezet hadden. Glas wijn… langzaam borrelt het ‘all American feeling’ op, Damn it feels good!

(MO)We suffen wat weg en mijn ogen vallen langzaam dicht. In mijn REM fase zie ik nog net van uit mijn ooghoeken dat de ‘Captain’ of vriendelijke steward ons wenkt en als ik op kijk, vraagt hij of alles naar wens is waarop wij weer beleefd knikken. Voor we er erg in hebben hangt de vriendelijke Captain nonchalant over een vliegtuigstoel en vertelt dat hij ook nog eens handlezer is en biedt aan om onze handen te lezen per toerbeurt. Ik ben het eerste slachtoffer en Anne Marieke gaat tijdelijk op een andere stoel plaatsnemen. Wel maken we de afspraak dat zij zich wel na 5 minuten weer meldt opdat de opdringerige man ook weer vriendelijk verzocht kon worden op te …… 

Het handlezen begint met mijn handen en inderdaad sommige dingen kloppen. Dan belandt de handlezende steward waarvan wij inmiddels ook wel wisten dat dit geen steward was maar gewoon een passagier, bij mijn duim en begon met glim ogen te vertellen dat hij wat hij hier leest niet hardop kan zeggen omdat…….! Nu vind ik het niet leuk meer en hoop dat Anne M zich snel meldt, wat zij gelukkig ook doet. Ze legt weer een claim op haar stoel en besluit na mijn ervaring dat zij niks meer gelezen wil hebben door deze man. 

Na 7 uur vliegen wordt het toestel neergezet at J.F.K. airport. Time warp, het is bijna net zo laat als dat we vertrokken, dit wordt een lange dag. New York, New York! Het is warm, N.Y wordt geteisterd door een hittegolf. We worden met taxi naar het Y.M.C.A in de 43e st East gebracht wat ons reuze meevalt, alleen kleine kamertjes maar dat wisten we al en bovendien zullen we hier niet veel tijd spenderen, de stad lonkt! We verkennen de stad in een straal om het hotel een beetje.

YEP! here we are now. We houden het nog een tijdje vol en gaan om een uur of 10 naar bed, best moe.

DAY 2-SOHO_ GREENWICH_ CHINATOWN 29-07-99

Klaar wakker om 6 uur, jetlag. We voelen ons opmerkelijk wakker en besluiten om te zwemmen in het zwembad van de YMCA en nemen ons voor om dit voortaan elke ochtend te doen, lekker sportief. Goeie voornemens hebben meestal een gemiddelde houdbaarheid van 2 à 3 dagen, we gaan er al van uit dat dat in ons geval niet veel anders zal zijn. 

Eerst een badmuts organiseren anders kom je hier het water niet in. Dit alleen al had wel wat voeten in aarde. Toen we de badmutsen uiteindelijk gevonden hadden moest Anne Marieke al haar net ingevlochten dreads in zo’n klein rubber mutsje proppen. Na veel vijven en zessen is zij daar in geslaagd en het zag er wonderlijk uit.

Het zwembad laat niets aan het toeval over. Je moet van tevoren bedenken in wat voor tempo je wilt gaan zwemmen en in de daarvoor bestemde lane gaan zwemmen. Je hebt de keuze uit; slow, medium, fast en ik geloof zoiets als really fast. 

Het ontbijt bestaat uit donuts, verse sap en een slappe bak koffie. Hier zullen we aan moeten wennen want de koffie hier is letterlijk een slap aftreksel van de Hollandse variant…….

We nemen een Yellow Cab richting Greenwich. In het Union Park ontmoeten wij Benjamin en Brie die ons een petit tour door Greenwich en Soho geven. Het Union Park is een prettig park in het hartje van Greenwich. Alles hier straalt een ontspannenheid en vanzelfsprekendheid uit zodat je je meteen thuis voelt. In het park staat ook een prachtige brons van Gandhi. Benjamin en Brie zijn warme, aardige mensen en schijnen de tijd aan zichzelf te hebben. Greenwich & Soho zijn de hippe wijken van Manhattan. Kunstenaars, studenten en yups komen hier samen. Het stikt werkelijk van de leuke cafés, winkels & galleries.

Hoewel ik me had voorgenomen zoveel mogelijk galeries te bezoeken vond ik het toch wat te hoog gegrepen om hier met mijn kaartje naar binnen te lopen……….zo in het Mekka van de kunstwereld.

Vervolgens werd onze wandeling voortgezet door China town*. Hier kan je volgens Brie en Benjamin geweldige dim sum eten. Vol met leuke rare winkeltjes met spannende kruiden voor de meest uiteenlopende ziektes of potenties.

Aan de ene kant prachtig, die kennis van kruiden en oude geneeskunde…..maar waren het niet ook de Chinezen die bijvoorbeeld de hoorn van een Neushoorn of de penis van een Bengaalse tijger vermalen tot een Viagra Achtige afrodisium. Nou ja, ze eten ook alles wat beweegt, op dat vlak heeft de Chinees in al zijn wijsheid geen scrupules

We nemen afscheid van B & B

* Schilderij Chinatown surprise uit de serie United state of mind 2000

* Schilderij Chinatown surprise uit de serie United state of mind 2000

De Brooklyn Bridge passerend richting Wall Street, het financial district. IJsje eten aan de voeten van George Washington, ontmoeten Ed. Ed werkt voor een krant en nodigt ons uit om met hem (we kennen elkaar immers al zo’n 5 minuten) mee naar Club Tramps te gaan vanavond. We houden alle opties open maar voelen geen morele verplichting.

Vanuit het Financial District lopen we naar het uiterste punt van Manhattan, Battery Park. In de verte kunnen we Miss Liberty zien staan op Ellis Island. In mijn fantasie was The Statue of Liberty een beeld wat torenhoog boven New York uitstak, een beeld, niet te missen zo groot. Maar in realiteit viel dat dus een beetje tegen. Bescheiden tegen de horizon geplakt. We lopen terug en bewandelen de Brooklyn Bridge, wat een prachtig staaltje architectuur en bruggen-bouwkunde is. Vanaf het midden van de brug kan je de skyline van Manhattan bewonderen en in the opposite direction, je raad het al, Brooklyn.

We eten een pizza en pasta di mama in Little Italy. Je verwacht elk moment dat Marlon Brando* of Al Pacino, verkleed als maffiabaas, het decor in stappen. Thuisbasis van de DON en vele andere illustere zakenmannen die goed geboerd hebben tijdens de drooglegging. Maar nu vooral thuisbasis van lekker Italiaans eten.

*TIP- Film The Godfather

Na het eten met hernieuwde energie voorwaarts richting Soho, onderweg raken we nog aan de praat met ene Hewit en Chinese vriend, zoals we eigenlijk steeds met alles en iedereen in gesprek raken. Nog niets gemerkt van de jachtige en onderkoelde NY mentality. We eindigen die avond in Cafe Raouls een van de weinige gelegenheden waar smoking allowed is. Chuck schuift aan. Chuck ziet er uit alsof hij al zijn tijd hier slijt en ver van de waarheid zal dat niet zijn. De gesprekken met Chuck hebben een hoog filosofisch karakter over onder andere de betekenis van leven, eenzaamheid, leven in the big A en zelfspot, veel zelfspot.

All goods things come to an end, dus ook deze goed gevulde dag…….Taxi…….Hotel……..slapen

*muziek TIP : CD Cookin records – CD Soulfood

DAY 3-CENTRAL PARK, STARBUCKS en THE EMPIRE STATE – 30-07-99 

Uitgeslapen tot 10.00 uur gevolgd door de, tot nu toe, dagelijkse routine : zwemmen, douchen, eten, wandelen, kijken.

Zo komen we langs de Walldorf Astoria een van de beroemdste hotels van NYC, de Rockefeller Music Hall en op weg naar Central Park. Op de kaart een eenvoudige opgave, gezien de recht toe recht aan indeling van NY en trouwens bijna elke stad van Amerika. Toch slagen we erin af te dwalen en in Upper West Side terecht te komen. De aanblik van deze wijk is tamelijk troosteloos, arm en onverzorgd. Bleek ook na een blik in onze Lonely Planet een wijk met slechte reputatie te zijn……….nou ja, dat hadden ze dan wel goed opgemerkt.

Muziek TIP: Spearhead- Crime to be broke in Amerika

We passeren een clichébeeld, zwerver zijn huisraad voortduwend in het zo beroemde winkelwagentje. Hij loopt een poosje met ons op en spreekt onverstaanbaar Engels, een soort koeterwaals. Wat we kunnen opmaken uit de paar woorden die we wel oppikken is dat het hier een Vietnam veteraan betreft. De clichés hebben hier een hoog realiteitsgehalte. Het is een vriendelijke man en zijn getroffen door zijn aandoenlijkheid. We willen hem een paar dollars geven, wat hij beledigd afslaat maar in tweede instantie wel wil. Als we door lopen roept hij ons nadat we veel te weekhartig zijn voor de NY way of life and blessed ons.

We vinden de juiste route naar het Central Park, wat ook eigenlijk niet te missen is, maar goed. En drinken een heerlijk kopje koffie bij Starbucks. Een must voor de koffieliefhebber op zoek naar een goeie shot cafeïne. Koffies te kust en te keur, misschien ook wel weer een beetje over the top. Vanaf het terras hebben we uitzicht op Broadway en Central Park.

Na de koffie huren wij een mountainbike en crossen door Central Park. Central Park is een langgerekt park dat over de lengte van Manhattan loopt, needless to say dat het in het centrum ligt. Het grenst aan alle wijken. Het is een prachtig groen park met mooie bouwwerken en grote grasvelden. Overal zie je de befaamde squirrels, sportende, zonnende, gitaarspelende New Yorkers. Volgens het boekje. Op een bepaald moment wordt het park een stuk stiller en unheimlicher. We zijn ter hoogte van Harlem……Lennoxstreet. Bedenken ons dat we Harlem kunnen verkennen op onze fietsjes en zien er dan toch maar weer van af. Onze fietsen zijn voorzien van een groot bord onder het zadel. Hierop prijken de woorden “RENT US. Misschien iets te opvallend, het schreeuwt; Hallo, hier fietsen twee argeloze toeristen !. De hoek Lennox Street is op zijn zachts gezegd nogal intimiderend en zwart van de mensen. We kijken het nog eventjes aan met enige vertwijfeling en besluiten dan maar weer rechtsomkeert te maken. Volgende keer beter.

Nog een sigaretje op de goeie afloop en gaan zonder fietsen, want die moet je weer achterlaten in het park, naar het Empire State Building. Vanaf Central park over 5th Avenue richting het Empire afgeslagen bij E35st om het MOMA (museum for modern art) ook even mee te pikken. De rijen voor het museum zijn behoorlijk ontmoedigend en zo zijn we zo’n beetje gestrand in de museumwinkel om toch een indruk te krijgen. 

In de MOMA winkel kennisgemaakt met James uit Trinidad en John (eigenlijk acteur…) die daar werken. Aangezien we in het MOMA waren wierp Anne Marieke zich gelijk op als mijn agent en dit zal ze vanaf nu vaker gaan doen. Ik laat vervolgens foto’s van mijn werk zien aan John en James. Ze waren gecharmeerd van mijn schilderijen……….niet dat ze van enige invloed zijn binnen het MOMA, daar ze in de museumwinkel werken, maar ach je weet nooit. Op de valreep nodigen ze ons uit voor een Jazzy avond in Soho of Greenwich, that will be Saturday, we weten nog niet of het doorgaat…. 

* Schilderij – People of 42th st uit de serie United state of mind 2000

*muziek TIP – Fun lovin criminals- CD Bag of hits/ o.a King of New York 

Daarna naar het Empire State Building . Nou, dat is afgezien van het leuke uitzicht over NY niet echt verheffend. Drommen mensen moeten allemaal strak georganiseerd in 3 verschillende liften worden geperst. Hoeveel mensen er ook in zo’n lift passen en naar boven afgevoerd worden, hoe snel dit alles ook gaat, het blijft druk en drukkend . Voor de lift ervaring zelf kan je het eigenlijk ook wel laten, we hebben allemaal weleens opeengepakt in een lift gestaan. Het enige verschil is dat je een kermisgevoel krijgt van de snelheid waarmee deze lift gelanceerd wordt. De reis gaat en moet in twee etappes. Dit omdat halverwege de toren een salespoint is waar handel gedreven moet worden. Deze handel bestaat uit mini Empire state buildinkjes, posters, donuts and what not……Omslachtig worden we naar de tweede lift sessie geregisseerd. Een hoop gedoe waar veel mensen met uniformen aan te pas komen. Next stop 102th floor, eindelijk een beetje frisse lucht en het beloofde NY in vogelvlucht . Achteraf hadden we misschien beter voor de Twin Towers kunnen kiezen.*..(*2005; Als we toen eens wisten….)

Hoe dan ook, we hebben een knorrende maag gekregen van dit event. We zoeken in het kader van de budgettering een Mcdonalds op Avenue Americana. Aan het begin van zo’n reis is de mac best een uitkomst zo nu en dan, maar na een poosje verliest de fastfood toch zijn charme als het al charme heeft. Maar verder op in de reis gaan we het fastfoodleven van de US nog uitgebreid ontdekken in al zijn verscheidenheid en facetten…..nood breekt wetten.

Daarna uitbuiken op Time square, het is inmiddels donker .”They say the neon lights are on on broadway”, werkelijk een zee van licht. Het hele plein is in beweging, overal zie je mensen. Ondanks het feit dat er geen terras op het hele plein te bekennen is, is het toch een populaire hang-out voor tout NY. De neon overdaad maakt dat ik zonder flitser kan fotograferen…. 

DAY 4- THE CHELSEA EXPERIENCE – what and were the hell is Hells Kitchen ook al weer?- 30-07-99 

(MO) 9.30 wakker, niet gezwommen, daar gaat het goede voornemen al down the drain. Het is nog altijd heet maar grijs weer. We zitten op het terras op hoek 8th Avenue/ w 124th st…a full day ahead of us

(AS) Boeken gestuurd naar Nederland for only $ 12.00 thanks to a nice lady and brother at the post office. Sylvias in Harlem has great soul food, maybe we should try it. Take a cab, it’s safer. Ben ongesteld niet leuk. Voelde me gisteren niet lekker, beetje jankerig, vandaag beter. Volgens mensen in het postoffice hebben we een positive vibe, misschien is iedereen daarom zo aardig. We krijgen veel complimenten over onze looks, goed voor ons ego. Ook mijn haar schijnt bijzonder te zijn voor een blanke. Ben wel 4 vlechten verloren balen! 

Misschien in Plano via Erik een piercing in mijn navel of een tattoo op mijn voet, zag ik vorig jaar in Barcelona een heel mooi en leuk souvenir… we’ll see. Morgenochtend Harlem Gospel tour en vanavond misschien jazzclubs met James en John. Ze bellen rond 19.00 uur, anders dim sum eten in Chinatown, 

(MO)Vandaag is een perfecte dag om de wijk Chelsea eens te exploreren. Chelsea is befaamd om haar spirituele winkels en natuurlijk het roemruchte Chelsea hotel. Het kenmerkt zich door sjofele straatjes en dito mensen en de klassieke fire escapes die de gebouwen sieren. Samengevat, een beetje arti-sofisch zeg maar een must voor iedere hippie/alto/would bees en wannabees. Het ademde wel een prettige sfeer uit.

We besluiten ons eerst op het spirituele vlak te begeven. Keuze uit handpalmlezen, healing, tarot lezen, U name it, it’s there. Onze keuze is gevallen op handlezen. In de etalage prijkt een Neon hand, en dat is dan ook het enige lichtpuntje. Aangezien we gaan voor de klassieke stereotypen is deze fortuneteller in vergane glorie precies goed.

We worden allebei gelukkig en $ 30,- lichter. Put in een extra $10 and make a wish. 

Eens kijken wat de toekomst ons vertelt. De waarzegster is een morsige oudere dame in mystieke rotzooi en heeft duidelijk een slappe tijd. Ze ziet in ons twee Europese wit bonte melkkoeien. Al pratend zegt ze onopvallend, put in an extra $…. alsof het niks kost, ze is duidelijk van plan this month’s rent bij elkaar te waarzeggeren. Ik stop na mijn tweede $10 maar Anne Marieke lijkt door een hogere macht gegrepen en laat haar aura nog net niet helen hoewel deze volgens onze waarzegster behoorlijk out balance en grijs is. De bodem van haar portemonnaie dwingt de juiste beslissing af om niet voor nog eens $40,- een aura-reparatie te ondergaan. Nog een geluk dat ze geen pinapparaat in de buurt hadden. 

Hoewel we ook een bezoek aan/in Miss Liberty gepland hadden, hebben we het niet gehaald, helaas te veel leuke winkeltjes en marktjes in Chelsea en Soho…… morgen is zij weer aan de beurt. Dit blijkt een terugkerend thema, het missen van Miss Liberty. Zo krijgt ze uiteindelijk van ons de liefkozende naam ‘Missed Liberty‘.

(AS) Tarotkaarten en handpalm lezen in Chelsea: De uitkomst: Marit is gelukkig met een man diens naam begint met een S of een M, hij houdt veel van haar en dat zal ook voorlopig wel zo blijven. Binnenkort zal ze trouwen en wordt heel gelukkig. (MO)2024– nog altijd niet getrouwd en met de man M deel ik mijn leven niet meer daar is eerst nog C en daarna E voor in de plaats gekomen.

(AS) Mijn toekomst ziet er ook erg gelukkig uit. Ik word 90 jaar! Ik ontmoet mijn soulmate deze zomer en volgend jaar op deze dag weet ik zeker of hij het is (31/7) Binnenkort ga ik ook trouwen en ik krijg 2 of 3 kinderen ( tarot zegt 3, handpalm 2), ik ga verhuizen, misschien wel abroad. Ik ben creatief en mijn carrière gaat veranderen. Ik word beroemd en mijn man zal me respecteren en heel goed voor me zijn. J of G (Y) houdt nog steeds van me. Mijn geluksgetal is 4. Mijn broer brengt me geluk. Ik heb een oude ziel en ik ben een tobber. Er hangt veel relativiteit rond mij. Mijn aura is uit balans. Het moet een amethist zijn, mijn geboortesteen. De man (soulmate) wordt vertegenwoordigd door 3 van Staveren Thuis opzoeken ……. PS; ik mag niet meer samenwonen. 2024- AM woont samen met genoemde J.

(MO) Chelsea Hotel, One to see! Het alom vermaarde artiestenhotel. Leonard Cohen heeft het nog bezongen en verfilmd. Een cult hotel waar vele roemrijke gasten hebben verbleven zoals Jimi Hendrix, Jim Morrison en Sid Vicious heeft zijn eega Nancy er uiteindelijk om het leven gebracht na uitzichtloos drugs bestaan* . Ook veel beroemde en minder beroemde kunstenaars en ander pluimage. Alles wat outspoken, outrageous of controversieel was kon daar terecht en verpoosde daar ook veelal voor langere tijd. Er hangt een aparte sfeer van teloorgang, rood pluche en de lobby is behangen met geschonken schilderijen. Vermoedelijk geschonken bij wijze van betaling huur. De eigenaar weet zich een lichtelijk arrogante rol aan te meten, blijkbaar is al die glamour toch een beetje op hem af gestraald. Ik weet alleen niet of Chelsea slechts een icoon van een bepaalde tijd is of dat het nog steeds hot is voor de halfgoden van NY. Leuk gezien te hebben

*TIP -Muziek film : Hotel Chelsea van Leonard Cohen

*TIP- Film SID & NANCY over leven van Sid Vicious en Nancy Spungen

Op de balie in de hotel lobby lagen allerlei boekjes met leuke adressen om te eten, drinken en te dansen. Daar hebben we een leuk eetcafé uitgehaald ” the Dish” een homo-cafe, daar hebben we erg lekker gezeten en gegeten. Qua homo-gebeuren loopt de USA als geheel wel achter bij Nederland maar in New York is het heel liberaal en open. Uit nieuwsgierigheid en om de tijd te doden wat Amerikaanse corny homo-tijdschriften gelezen. Wat direct opvalt is dat er toch ergens wel zoiets als een dubbelmoraal is. Bloot is not done, maar tegelijkertijd worden kosten nog moeite gespaard om bij de z.g (commerciële prostitutie is ook verboden) contact advertenties de kroonjuwelen zo expliciet en groot mogelijk in beeld te brengen. Smaakvol is anders maar wij zijn ook niet echt de doelgroep…

Wederom uitgenodigd voor een avond uit en voor een kop koffie in de dorm bij ene Asif. Tot dusver slaan we alles beleefd af en wat we niet afslaan gaat steeds niet door….

20.00 uur, er is een berichtje voor ons achtergelaten bij de balie van ons hotel. John (die we eerder ontmoet hebben in de MOMA): ” Meet me at Mercer Street Jazz Club! 

Hadden eigenlijk nooit verwacht dat hij zich aan zijn uitnodiging zou houden. Te leuk om te laten schieten. We gaan ons opfrissen en daarna zoals steeds te voet richting Soho. In Soho hebben we gegeten in de May Rose, een Jaren 50 Arti Diner*. Dit is een echte aanrader. Er is een prettige sfeer en het eten is lekker . 

De jazzclub is even zoeken. Het adres is nogal onduidelijk opgeschreven. Als we het uiteindelijk gevonden hebben zit John op de stoep op ons te wachten. Even daarvoor hebben we nog koffie gedronken in The coffeeshop. Dit was eigenlijk een trendy club, alles behalve een coffeeshop zoals wij het kennen maar eigenlijk ook allesbehalve een Koffiebar. Maar we waren daar en snakten naar koffie dus dronken we koffie tussen cocktail en wijn drinkend NY.

Jazzclub Mercer Street, the band is playing the lights are dimmed nice conversation not cheap on liquors. We leren John vanavond een beetje beter kennen. James is niet meegekomen. We praten met John over het leven in N.Y, het scrapen als artiest, workin’ day and night, zijn liefde voor cineast en acteur John Malkovich* en zijn strijd tegen de oprukkende vervlakking en politics !

We zijn daar tot sluitingstijd gebleven. We hebben nog een kijktip gekregen “Cloister” 

*TIP: Zie ook schilderijen van Edward Hopper/ bekend om zijn typische Amerikaanse jaren 50 sferen

*TIP: Film Being John Malkovic / absurdistische film over het leven in het hoofd van john Malkovic van Spike Jonze

*muziek TIP- Jazzmataz – CD Streetsoul

Met de taxi terug naar het hotel. We delen een cab met John en deze wenst ons vriendelijk goedenacht als we bij de YMCA aankomen. Niks opdringerigs, alleen maar hoffelijk en beleefd. Dat is tot nu toe ook ons beeld van de New Yorkse man, en eigenlijk, zo hoort het ook!

We waren uit, goed geluimd en wilden nog niet aan morgenochtend denken want het was 4 uur ’s nachts en morgenochtend gaat het wekkertje van gehoorzaamheid weer lets say om 6.30 uur( vroeg genoeg?) want morgen is het Harlem day 

DAY 5- HARLEM DAY- 01-08-99

(AS) Als je maar 3 uur geslapen hebt dan valt het niet mee om zo vroeg op te staan. Especially on a Sunday morning, but he ……we are going to Harlem! Besides New York is the city that never sleeps, it only takes a nap at 5 a.m.

Marit snakt naar koffie en ik naar een douche. Mijn voeten zijn heel erg gezwollen van de hitte dus ik mag eerst douchen, extra koud, frist behoorlijk op. Naar beneden met de lift ( druk op het knopje, wacht tot het lichtje brandt, het is nog vroeg.

Breakfast in America*, een bagel, fruit en een croissant met zoute boter. De security guard Roberto is dezelfde jongen als gisteravond. Hij wilde met ons uit, wij niet met hem….too young (23). Hij dacht dat wij 25 waren, heel charmant. Carlton neemt zijn shift over. Marit gaat onder de douche, ik ga poepen met walkman en Teen people. Het poep en plas gebeuren is een big issue in een Y.M.C.A. Looking forward to our own bathroom in New Orleans. Carlton begroet ons met een liedje over twee lovely ladies in NY, hij speelt in een band en wil met ons praten maar wij willen naar Harlem! Om een gesprek hoef je niet verlegen te zitten in N.Y. en je wordt gelijk overal voor uitgenodigd. Er zijn goede omgangscodes, zeker wat de mannen naar de vrouwen betreft. Ze zijn niet opdringerig en heel beleefd en de voor wat hoort wat regel is hier ook zeker niet van toepassing, je kan gewoon leuk een avond uitgaan zonder harassment. 

* muziek TIP- Breakfast in America van SuperTramp

De tour wordt begeleid door Joshua ( geboren in Harlem lives in the Bronx) en Michael (white, joods but lives in Harlem) Onze angst voor een zeer toeristische tour is snel weg. We pikken een aantal mensen op bij West Side Y.M.C.A. nabij Central Park. Dit was onze eerste keus maar bleek helaas al vol. Het lijkt erg leuk…. Maybe next time. 

Harlem, de architectuur is bijzonder, dit komt omdat de wijk oorspronkelijk gebouwd is voor rijke Duitse en Joodse immigranten. Toen de eerste zwarte gezinnen in de huizen trokken gingen zij weer en de rest is geschiedenis. Het beeld is heel wisselend van prachtig onderhouden huizen met trappen en balkonnetjes tot leegstaande appartementen met dichtgetimmerde ramen, ghost town achtig. 

We stoppen eerst bij de “Cathedral Church” of st John the divine. De Kathedraal is nog steeds niet af maar de bouw is begonnen als cadeau van de immigranten aan the city of NY. Hij is enorm groot, groter dan de Notre Dame. Daarnaast ligt een schattig parkje (met zwervers) met een schitterend beeld dat de boven- en onderwereld vertegenwoordigt. Eromheen allerlei plaquettes met teksten van Gandhi, John Lennon etc “Non violence is the weapon of the brave”……erg indrukwekkend”. We halen Hungarian coffee bij de Hungarian coffeeshop in Harlem, een tip van Joshua. Erg lekker met slagroom, amandel en kaneel. De bus rijdt verder, Harlem in weer dat contrast. Sugar Hill is leuk en mooi, Michael woont hier. Joshua vertelt prachtig persoonlijk en realistisch. Geschiedenisles af en toe wel erg veel eigen mening maar oprecht en doorleefd. 

De Kerkdienst is bij een met de Y.M.C.A. gelieerde kerk Lennox/W 135th st. Het kerkkoor lijkt zo uit een film weg gestapt. We doen braaf mee, klappen, elkaars handen vasthouden ,love peace, praise the lord! Voor mijn Hollands hart soms wat over the top maar heel oprecht. Tijdens de prayer slik ik een traan weg, ben ontroerd. Vooral door Joshua die erg afstandelijk overkomt maar tijdens de dienst naar me zwaait , hij komt bij me staan en wijst een meisje aan in het koor “she’s an angel”* zegt hij, ik vraag hoe hij haar kent hij zegt dat hij haar niet hoeft te kennen om te weten dat zij een engel is, ik beaam dit en zeg dat we meer Angels nodig hebben. 

*Muziek TIP – Angel of Harlem van U2 

* schilderij Angel of Harlem uit de serie United state of mind 2000

De kerkdienst gaat verder maar tijdens de collecte gaan wij weg. Ik vraag of we vanuit Harlem bij Cloisters kunnen komen en dat kan. Wij gaan de veilige bus verlaten en gaan Harlem in om met de A train naar Washington Heights te gaan. Bij het afscheid zei ik tegen Joshua dat hij ook een engel is…..a bit rough around the edges but still an angel. Michael vraagt of we vanavond iets met hen gaan drinken, ons tigste aanbod, we laten het in het midden of we er op in  kunnen gaan, John wacht immers ook nog en we hebben Lady Liberty nog niet van dichtbij gezien. We lopen stoer weg terwijl de bus ons met enige bewondering naar kijkt. Joshua en Michael zwaaien ons na ……take care ladies

(MO) Kijk ons gaan twee witte kuifjes in het zwarte Harlem, we voelen ons stoer en gesterkt door de gesprekken met Joshua en Michael & the blessings van de kerkgangers. Ik zie ons nog twijfelend staan op de hoek van Lennox St. Met onze fietsjes dapper maar niet onbevreesd. En nu…….in the heart of Harlem. Prachtige gebouwen representeren hoopvolle tijden van weleer. Ze hebben zelfs een zekere statigheid. Wat triest is om te zien is dat deze mooie panden staan te verpauperen. Van veel huizen blokken zijn zelfs alle ramen dichtgespijkerd. Dan is Harlem op dit moment ook bezig met een soort programma om de buurt te verbeteren, ik wil niet eens weten hoe het hier voor die tijd was. Dit is niet zomaar een wandeling, dit is een stukje bewustwording. Zwart zijn in Amerika heeft een heel andere lading dan zwart zijn in Nederland. Wit zijn trouwens ook in Harlem. Buiten onszelf hebben we welgeteld twee of drie blanken gezien. Geen segregatie maar separatie……..voelt dat eigenlijk niet hetzelfde…….iets om over na te denken. Ik moest terugdenken aan de bus tour veilig achter glas, zwarte gids, witte toeristen kiekjes maken van achter geblindeerd glas. Een mevrouw naast ons, een verveelde Argentijnse en aanhang, was druk bezig deze narigheid vast te leggen op foto met een verveeld gezicht en ongedurige bewegingen. Het zag er een beetje ongegeneerd uit, aapjes kijken. Nee, zo willen we het niet bekijken, als ramptoeristen! Harlem zien is Harlem lopen. Wie goed doet goed ontmoet. Harlem zien en voor het eerst de metro nemen in N.Y.C 

De metro is iets anders in Nederland en dat is een understatement . Treed de twilight zone van beschaving binnen *.  Dit metrostation is een donker hol; grijs en ongezellig. Het is er nauwelijks verlicht, wat kale peertjes en kapotte TL’s. Van de vochtige muren bladdert de verf af, we horen het ritmisch getik van druppelend water en in de verte het geluid van naderende of wegrijdende A-trains. Er hangt een beklemmende sfeer. Met al onze “film” kennis over Harlem hoopten we nu toch wat indianenverhalen ontzenuwd te zien of op z’n minst genuanceerd. Dit station draagt daar niet aan bij. Toch wel spannend. We kochten onze kaartjes nog niet precies wetend hoe en waar we nou moesten overstappen, het is ons wel verteld maar ene oor in andere oor uit, Jut en Jul. Het metrostation was niet echt druk en we voelden ons lichtelijk ongemakkelijk. Dit kwam mede omdat we nog niet echt thuis waren in het New Yorkse metro gebeuren; Je hebt geen idee waar je uiteindelijk weer boven komt. We staan met 3 andere mensen op het perron te wachten. We leunen zo nonchalant als we maar kunnen tegen een pilaar. Tegenover ons staat, ook leunend tegen pilaar, een homeboy. Een echte die zo uit een film van Spike Lee of een videoclip van Tupac scheen weggelopen. Nooit geweten dat spijkerbroeken zo laag gedragen kunnen worden. Hij heeft zijn best gedaan er zo streetwise en gevaarlijk mogelijk uit te zien. Er wordt wat heen en weer gekeken. We voelen ons best ongemakkelijk. Maar vandaag is er een om vooroordelen opzij te schuiven en we gaan om het ijs en de spanning te breken aan hem vragen hoe we het beste kunnen reizen…. Uiteindelijk zijn we met hem aan de praat geraakt en we zijn een stukje met hem op-gereisd. We schudden handen als onze wegen weer scheiden. 

TIP film- Jungle fever- Spike lee 

*TIP- film- Jacobs ladder 

Het is zo lullig maar je wordt toch beïnvloed door de vele ghetto* en politie films, en niet te vergeten de vele Gangsta-rap videoclips. Je kan die verhalen nergens op staven en dus moet je ze maar voor waar aan nemen, zo werkt het in de wereld. Nou moet ik ook wel zeggen dat Harlem, ook al zijn ze positief en opbouwend bezig een echte verpauperde wijk is, waar criminaliteit nog steeds hoogtij viert. Tijdens de kerkdienst werd er ook een jongetje herdacht die die zelfde week nog was neergeschoten, een jongetje. En dan heb je nog de Barrio, Spanish Harlem, daar kan je als tourist ook echt maar beter wegblijven.

190st Washington Heights / Cloister park. Vanuit ook een niet al te gezellig station moeten we met een lift omhoog, maar niet zomaar een lift. Dit is een soort op en neer gaande huiskamer, vol gehangen met fotos van poezen en honden. Er speelt een zacht muziekje en een liftbediende drukt de lift dan weer een verdieping omhoog en dan weer een omlaag. Dat is de taak die op zijn schouders rust.Ik geloof echt dat deze man uit verveling de lift ooit is gaan decoreren om zijn werk wat interessanter te maken. Dit verwacht je niet, dit is gek / leuk!. 

And here we are now, survived the concrete jungle of N.Y* and enjoying Cloister park een weelde van rust. Nu zitten we al uren op een bankje te schrijven, te zonnen en muziek te luisteren, het wordt tijd om weer verder te wandelen en te genieten van weer een hele andere kant van N.Y. 

TIP film- Shaft

muziek TIP- Lauren Hill – Every Ghetto, every City

(AS) De Cloisters/ Kloosters hebben we niet gezien, wel hebben we in het park gezeten en dit geschreven. Een wandeling richting Cloisters eindigde in een ontmoeting met David en Julio(23/21) die met Peggy de Bullterrier van 2 maanden aan het wandelen waren, erg leuk gepraat. David had een zoontje van Donovan die graag naar Disneyland wilde. Oververhit ( het was erg warm) zijn wij omgekeerd, geen Cloisters maar een herbal tea at the café en 2 telefoonnummers rijker, de heren in N.Y. zijn charmant en knap, helaas geen foto gemaakt van deze good looking Dominicans, too bad

(MO)Met de metro naar Lexington avenue ter hoogte van 50th st. en terug naar het hotel, daar kwamen we Michael weer tegen die nodigde ons uit om voor een sightseeing tour by night, we zijn behoorlijk afgemat maar dit is een leuk idee voor een laatste avond maar eerst opfrissen en ergens eten, we wilde eigenlijk naar Emilys (Harlem) om Soul food te eten maar dat was behoorlijk uit de richting dus hebben we besloten dim sum te eten in een dichtbij zijnde Chinees zodat we ook weer op tijd terug konden zijn voor de tour. We vonden een tentje waar je dim sum kon eten en on top of that ook nog een heerlijke sushi, vreemde combi maar allebei heel erg lekker. Niet Chinees, niet Japans maar Japinees.

Op de terugweg naar het hotel was Anne Marieke zo vriendelijk om naar een passerende automobilist te groeten die vervolgens terug reed en bleef wachten, ik schoot in de lach en zei dat dit wel een snelle manier is om het dure NY te compenseren. Fast love, fast money. Ze werd aangezien voor een pick-up girl. We vonden dit wel een grappige anekdote om aan een dienstdoende N.Y.P.D. te vertellen, dan hebben we daar ook een keer kennis mee gemaakt. Hij vond het wel humor, vervolgens hebben we hier ook te lang staan kletsen en komen we te laat voor onze afspraak.

Michael is in geen velden of wegen te bekennen maar de busjes staan er nog wel. Maar ja, het was nog altijd heet en we hadden geen zin om in ons kleine kamertje te wachten. Dus zijn we buiten op het stoepje voor het hotel gaan zitten. Twee Belgische jongens vergezelden ons en vertelde ons vast wat over over New Orleans dat zij al bezocht hadden. Ze waren niet zo positief.

DAY6 -SUGAR HILL en HECTIEK OP HET JFK 02-08-99 

Beetje uitgeslapen, beetje gegeten. Vandaag vliegen we naar New Orleans. We hebben nog wat tijd te doden. We kwamen Michael weer tegen in de lobby van het YMCA . Het blijkt dat hij ook degene is die ons naar JFK moet chauffeuren. Hij nodigt ons onverwachts nog uit om koffie bij hem te komen drinken in zijn huis in Harlem, Sugar Hill. We hebben nog een uur stuk te slaan in NY, het lijkt ons een goed idee.

Sugar Hill (Harlem) *Hier wonen de beter gesitueerden van Harlem, in huizen achter tralies en camera’s op elke straathoek. Sugar Hill is vast mooi wonen en ze doen er ook alles aan er een prettige buurt van te maken maar een gevoel van maatschappelijke scheefgroei en onbehagen wordt wel versterkt door de aanwezigheid van die camera’s en tralies en het bewustzijn van de mensen dat, zij uit de andere straat of buurt een bedreiging zijn…… Dit geldt trouwens in de laatste plaats voor Michael, die bevlogen zijn Harlem beter wil maken en laten zien aan de wereld. Daarin maakt hij geen onderscheid in het arme of rijke deel, het is zijn Harlem. Een bijzonder detail: het schilderij van de Groenburgwal te Amsterdam prijkt aan de muur van zijn woonvertrek. Ruim een uur later komen Michael en Josh opdagen. We krijgen toch nog de tour waar we op hoopten. 

Op een prachtige kade gezeten (Queens) over het water naar Manhattan kijken (Battery park) Big city bright lights. Naderhand worden we weer bij het hotel weer afgezet. Michael gaat naar huis en in een nabijgelegen parkje praten we nog na met Joshua, diepgaande gesprekken, zo diep in de nacht……..is uiteindelijk toch weer 04.00 uur geworden.

Op een prachtige kade gezeten (Queens) over het water naar Manhattan kijken (Battery park) Big city bright lights. Naderhand worden we weer bij het hotel weer afgezet. Michael gaat naar huis en in een nabijgelegen parkje praten we nog na met Joshua, diepgaande gesprekken, zo diep in de nacht……..

is uiteindelijk toch weer 04.00 uur geworden.

Voetnoot: Wegens de enorme hitte beginnen de voeten van Anne Marieke op te zwellen, ze zien eruit alsof ze elk moment kunnen ontploffen.

* muziek TIP- Patience Higgens sugar Hill Quartet Live in Harlem

Na afloop chauffeert hij ons en andere passagiers naar het J.F.K. en zet ons als laatste af. Op het vliegveld maken we kennis met Beatrix and James Baker uit N.Y., zij komen zo uit een jaren 50 film gestapt . Het is een aardig gezelschap, de tijd vliegt en hoewel we ruim op tijd op het vliegveld waren, hadden we toch bijna de vlucht gemist.

Toen we op het vliegveld aankwamen was het bij wijze van spreken een oase van rust. We hadden onze sloffen in kunnen checken. We waren aan de vroege kant en ik denk dat we een drie kwartier hebben staan praten in het zonnetje. Ik weet niet wat er in die drie kwartier gebeurd is, maar toen wij de terminal weer uitliepen………werkelijk een zee van mensen. 

Een ongeorganiseerde wanordelijke mierenhoop We gaan maar in de rij staan want zo kon je de bult mensen ook opvatten, als een rij. Links en rechts van ons worden namen en vluchten geroepen. Er worden mensen uit de rij gehaald om hun vlucht te halen. Want één ding was duidelijk: als dit zo door zou gaan, zou niemand zijn vlucht halen. Een woord chaos! We hebben nog ruim een uur, zeggen we monter tegen elkaar. Na een half uur, in onduidelijke rij die niet korter leek te worden en nergens heen ging, zijn we toch maar om ons heen gaan vragen. Het eerste uniform ging het voor ons na en is nooit weer omgekomen. Kostbare minuten tikken weg. Om bij de infobalie te komen moeten we ons door een kluwen van armen, benen en koffers heen slalommen. De dame bij de Infobalie wijst naar de incheckbalie waar wij heen moeten, zelf niet onder de indruk van de mensenmassa die ons nog voor is. Nog 30 minuten, de eerste angst, zweetdruppeltjes en hartkloppingen dienen zich aan. We besluiten nu toch enige druk op het verhaal te gaan zetten want zo komen we nergens. De info dame belt naar de desk ( ! ), we mogen voor dringen. Dit klinkt makkelijker dan gezegd, met loodzware koffers, door deze gekte nog minimaal 150 meter naar een incheckbalie. Nog 15 minuten………….. We bereiken de incheckbalie, de dame aan de incheck is ondanks hectiek de ontspannenheid zelve, ze lacht zelfs nog vriendelijk. Alleen het incheck moment is voorbij, we moeten boarden. Maar onze koffers dan stamelen we nog…….Ik bel wel even met de vlucht, zegt ze, neem ze maar mee als handbagage. Zo gezegd, zo gedaan. We rennen (strompelen op hoge snelheid met koffers) de trap op naar onze Gate, nee, geen gemakkelijke rolbanen zoals in Schiphol. Nog 5 min…………. Helemaal buiten adem komen we aan bij een dienstdoende bureaucraat zonder genade. We worden teruggestuurd naar de incheckbalie. Ik sta op het punt deze man iets aan te doen ware het niet dat we nu nog 2 minuten hebben om de koffers waar dan ook in te checken en zelf aan boord van het vliegtuig te springen, en dan maar hopen dat koffers en wij zelf op dezelfde bestemming aankomen. STRESSSSsss. Weer terug, gelukkig het vliegtuig heeft 30 minuten vertraging, God dank! Weer voordringen, koffers nu wel op de band met het juiste label (joepie). wij weer terug in lichte draf. Eenmaal veilig in het vliegtuig bleek het toestel nog ruim een uur aan de grond te staan………..vanwege file op de taxibaan. Gekkenhuis! Elke 60 sec stijgt er een vliegtuig op op het J.F.K.. 

Het is een prachtige vlucht, sprookjesachtige wolken, zon. Het landschap strekt zich onder ons uit .

Vliegveld New Orleans, slappe lach, we zijn kapot en onze remmingen weg, koffers zwaar en de voeten van Anne Marieke zo gezwollen dat elke keer dat ik er naar kijk al moet lachen maar het eigenlijk niet kan omdat het eigenlijk zielig is. In de muur van de W.C. zit op ooghoogte een rechthoekig gat ( ! ) zodat men tijdens de behoefte vriendelijk oogcontact kan maken met persende buurvrouw en dat geeft je te denken wat je ziet als ze opstaat. Ik heb een karretje gekocht $2 na 500 meter beweerd A.M. dat we met de roltrap naar boven moeten karretje kan niet mee, veel te zware koffers, karretje achtergelaten blijkt naar veel gesleep dat we toch beneden moesten zijn. De shuttle bus die ons naar de rental car zal brengen staat buiten te wachten, alleen is buiten overdekt en stik je van de hitte en de uitlaatgassen. We kuchen wat en steken er nog maar een sigaretje bij op… 

De auto die wij gehuurd hadden bij de Alamo Rental Cars blijkt geen cruisecontrol te hebben en geen stuurbekrachtiging. Een klein stemmetje in Annemariekes oor fluistert: de cabrio lonkt en zegt; ‘neem mij ik ben immers veel leuker’!. Na wijs beraad besluiten wij toch een (dichte) Isuzu Van te huren met airco, cassettedeck en cruisecontrol. Heel modern, heel leuk als je weet hoe het werkt. Deze auto is ook nog een automaat en rijdt zichzelf en dat is even wennen. Hortend en stotend passeren wij de guard van de Alamo die ons behulpzaam en met vragende blik (als dit maar goed gaat) wegwijs maakt in Annemariekes Amerikaanse droom. Wij rijden, nou ja, de auto dus, weg. Het is donker, we weten niet precies hoe we moeten rijden, we zijn moe dus rijden we door rood en eindeloos verkeerd voordat we op de plaats van bestemming komen, Motel 6 in een buitenwijk van N.O

Finally, we zijn er, het enige waar we nu nog warm voor lopen is een fijn bed en sweet dreams.

DAY 7- GOING TO MEMPHIS 3-08-99 

(AS) Op naar Memphis, eerst ontbeten in een echte diner zoals je die kent van tv. De sfeer in Louisiana is heel anders dan in NY. De mensen hier zijn zo aardig, misschien wel aardiger. 

Eerst wat boodschappen doen, water, zoutjes, brood, enz… & hit the road. I 10 west, een hele mooie weg door drassig landschap met kale bomen, veel water- afslag route 55 . 60 miles an hour, STEP ON IT GIRLS ! We’re going to Memphis. 

(MO) Marvin Gaye schalt over de luidsprekers en wij zingen luidkeels mee en voelen ons Thelma en Louise. Toch maar de cruise controle proberen en het werkt ! De auto rijdt zichzelf. Op onze eerste 1e stop in Mississippi maken we kennis met de echte southern hospitality, we hebben een speldje gekregen in het Welcome House Mississippi (dit hebben ze bij elke grensovergang van elke staat, eigenlijk een soort v.v.v). We vechten tegen de slaap, het is zinderend heet. Ik val uiteindelijk in slaap en A.M. stort zich op de Pringles om toch een beetje wakker te blijven, wat voor een chauffeur belangrijker is dan voor een bijrijder. Ondanks het feit dat de auto 2 keer zo groot is als een Peugeot, zijn we toch nog het kleintje tussen alle gemotoriseerde reuzen. Airco is hier een bittere noodzaak, we hebben met het raampje open gereden maar dat leer je snel af. We tanken in Winona waar de lokale bejaarden samenscholen in het tankstation, tevens hang out, en de county sheriff is ook van de partij . 

Memphis. We hebben een Motel 6 uitgezocht op de Elvis Presley boulevard, het leek ons wel grappig. Tijdens onze zoektocht passeren we twee keer Graceland*. Prima motel met zwembad. We rusten wat uit en gaan een hapje eten in de Taco Bell, een soort Mexi-Mac. We ontmoeten Jimmy Taco Bell, de manager waar we een heel gesprek mee hebben gevoerd. Met name over interraciale verhoudingen in de VS. Hij trakteert ons morgen op een kop koffie, dan praten we weer verder. Daarna nog wat gezwommen, gedoucht en t.v. gekeken, nu slapen, morgen Graceland, Civil Rights Museum en de Sun Studios. See ya 

*muziek TIP- Paul Simon – Going to Graceland

* muziek TIP –Arrested Development – Tennesse

muziek TIP- Alles van Marvin Gaye

* TIP film Thelma & Louise

DAY 8-GRACELAND, BB KINGS blues CLUB & MARTIN LUTHER KING 4-08 -99- 

(AS) Om 7.30 uur gaat de wekker, ik hoor hem in de verte piepen. Marit ligt in coma en ik besluit het signaal te negeren en me weer om te draaien. De uitvinding van het dekbed schijnt aan de Amerikanen voorbij te zijn gegaan. Lakens en dekens bepalen hier het bedbeeld. Ik kan er nog steeds niet onder liggen, 3 keer per nacht wordt ik wakker en ligt alles op de grond. We ontbijten in bed met bruine boterhammen met kaas en pindakaas samen met een glas water en multi vitamine bruis. Yummy ! We gaan koffie drinken bij Jimmy Taco Bell. In eerste instantie gaan we lopen maar de Elvis Presley Boulevard is niet echt voor voetgangers ontworpen, een mooie foto van de straatnaam is het resultaat “Graceland on Wasteland”. We lopen terug en halen de auto op. Onze kamer is niet gedaan, wonder why? Coffee (nou ja) . Jimmy is very impressed by Marits artwork, says she can make a lot of money over here, he’d like to be her manager and quit his day job. 

We are going to Graceland, there is some part of us that want to see Graceland. Daar aangekomen lijkt het allemaal heel kalm, de entree prijs voor alles is $ 19.00, oops! Alleen de mansion bezichtigen kost ook nog $10. But what the heck. We worden met een shuttle busje naar de overkant van de Elvis P. Blvd gebracht. Een walkman met Dutch tape is onze tour guide. De meneer op het bandje vertelt ons precies wanneer we moeten lopen, links kijken, rechts kijken en het bandje moeten stoppen. Bij aankomst in het prijzenkamertje wordt ons verzocht de tape te stoppen, wat wij braaf doen, na een kwartier in stilte te hebben doorgebracht, blijkt ons bandje erg achter te lopen bij onze reisgenoten. Kijkend naar het graf van Elvis Aaron Presley* horen wij het verhaal van zijn optreden in Madison Square Garden. We spoelen het bandje door en ineens is het 16 augustus 1977 The king is dead en we pinken nog een plastic traantje weg. Wij keren per shuttle terug naar de overkant van de straat en in de gift shop kopen wij de lelijkste kaarten die ze hebben om naar huis te sturen. Lekker camp. Niets wat wij hier hebben gezien is vergelijkbaar met het gevoel dat we bij America hebben gekregen wat je in Graceland ziet is ook Amerika maar zo plat als een dime (dubbeltje) 

*Muziek TIP: Elvis Presley/ Junky XL- Little more satisfaction

*Muziek TIP: Livin Colour- Elvis is dead

Gauw naar Downtown Memphis. Ik voel me steeds wijzer in onze Rodeo Van en rij als een echte Amerikaanse Hillbilly met een arm losjes aan het stuur en de ander op de armleuning (raam). We parkeren nabij Beale St en weten niet wat we zien als we de straat inlopen ‘were walking in Memphis*’ need I say more. 

*muziek TIP- Mark Cohen – Walking in Memphis

We lunchen in BB Kings cafe, Marit eet fried Peanutbutter & Jelly, naar speciaal Elvis recept, very different en A.M een peach pecan salad, very southern! De jongen die ons serveert weigert ons een bepaalde tafel omdat B.B. himself kwam lunchen 

MO)Dus wij blij en besloten langzaam te eten in de hoop……………….. je begrijpt, enige tijd later zaten wij aan het tafeltje van beste BB. It was all just a joke!. A.M gooit haar Ice tea royaal over tafel en over zichzelf, ze zal het wel warm hebben. Time to go. We nemen het lokale tramlijntje. Heel authentiek als je even vergeet dat ze geïmporteerd zijn uit Australië . We trammen richting het Civil Rights Museum. 

Daar aangekomen stuiten wij op een one woman boycot campagne recht tegenover het Lorraine motel waar Martin Luther King is doodgeschoten. Haar uitgebreide stand trok onze aandacht. Ze heet Jacqueline Smith een Afro-Amerikaanse dame die , onder anderen, dakloos is geworden door de komst van het MLK. Ze zit daar reeds 11 jaar en 253 dagen, Ze was de laatste bewoonster van Lorraines, op straat gezet omdat het Motel ter ere van M.L.K. in een museum veranderd moest worden, zonder vervangende woonruimte aan te bieden. Nog ironischer wordt het als 99% van de ex inwoners van het Lorraine motel tot de zwarte onderklasse behoorde waar M.L.K. zo hard voor streed. Haar statement luidt dat er ter nagedachtenis aan M.L.K. beter een project voor armen, ouderen en daklozen had kunnen worden opgezet i.p.v. een museum voor toeristen ten koste van…. Na met haar gepraat te hebben en wij de artikelen door gelezen hadden besloten wij het Civil Rights Museum de rug toe te keren omdat deze vrouw immers al de essentie vertegenwoordigde van ons bezoek aan dit museum. Vele beroemdheden waaronder Bono en Adam van U2 steunen deze vrouw en haar actie en so did we.

TIP Boek –Autobiografie Martin Luther King

* Schilderij Maybe I Dreamed having a dream. Portret van Martin Luther King – Serie Milestones 99

*TIP film- Rosa Parks 

*muziek TIP- Neville Brothers- Sorry Miss Rosa

muziek TIP- BB King

We stappen weer op de tram richting Riverside, en rijden zo wat rond (letterlijk). Terwijl we genieten van het uitzicht op de Mississippi zien wij een heuse raderboot voorbij varen.

Het is een ouderwets tafereel, ons in de tram met houten interieur, je wordt echt terug in de tijd geworpen. Het scheelt er nog aan dat niet alles plotseling sepia kleurig wordt. Tegenover ons in de tram zit geheel in tropenstijl gekleed, een Milanees; Alessandro. We raken met hem in gesprek en deze besluit met ons op te trekken. 

We gaan samen naar de Greyhound busstation en schaffen ons alvast twee kaartjes N.O./ Dallas aan, a raison $63 per stuk . Niet goedkoop: de drop off kosten van de auto vallen hierbij in het niet, afijn, geld speelt geen rol. Tenminste, we doen alsof met onze bips samengeperst. Terwijl A.M. , ‘het is maar plastic’, met haar visa smijt. 

We vervolgen onze weg en besluiten iets te gaan drinken met Alessandro, vervolgens wandelen we richting de Mississippi om daar op de Riverbank te genieten van de rust, de ondergaande zon, raderboten, het uitzicht op Arkansas wat aan de overkant ligt en een goed gesprek.

We besloten een hapje te gaan eten bij BB’s voor de tweede keer. Alessandro gaat met ons mee. We worden bediend door Snelle Scot, een all American guy uit New Mexico. Hij lijkt op het eerste gezicht wat fake maar we vinden hem al een stuk leuker als ik, Marit de menukaart in haar tasje mag stoppen als hij dan ook nog eens twee pakjes Winston sigaretten toe stopt kan hij niet meer stuk…’we love Scott’ en bij het afscheid krijgt hij 3 zoenen. Ons eten bestond uit 3 keer de Whistle-buckle-salad voor een heel weeshuis- en voor iedereen een bucket ice tea en een glas water. The King Beez* (de begeleidingsband van BB) speelt de blues en Ik moet tegen wil en dank swingen en rock n roll n met een zakenman uit Philly. Philly danst erg close en ik voel me vrij naakt in mijn voor het dansen iets te korte rokje. A.M. maakt foto, hoop dat ie mislukt is. 

Zoals ik al zei ; ‘It ain’t over until the fat lady sings the blues’, so when she started we went home. We spreken af dat we Alessandro weer ontmoeten in New Orleans, we wisselen adressen uit en na 1 Jack Daniels gaan wij huiswaarts. We besloten om vroeg te gaan slapen, maar, no such luck, nou ja, we vallen vanzelf wel een keertje om.

muziek TIP –Robert Cray -CD Heavy Picks

DAY 9-ON ROUTE TO BATON ROUGE 05-08-99 

h.w. 61- Nesbit, Hollandale -Natchez) Vandaag gaan we route 61 naar Baton Rouge rijden, deze route is wellicht langer dan de route 55 die we van New Orleans naar Memphis reden, maar qua landschap een stuk interessanter. Deze route doorkruist het prachtige platteland van de staat Mississippi en Louisiana en loopt evenwijdig aan de Mississippi rivier. 

We vertrekken om 9.00 uur ’s ochtends, we halen nog wat lekkers voor onderweg en missen gelijk de goede afslag naar route 61 uiteindelijk blijkt dat de route 61 een parallelweg is aan de Elvis P. Boulevard. Deze heldere lichten ontdekten dit pas ter hoogte van het dorpje Nesbit. We worden vriendelijk door een lokale pomphouder de weg gewezen. 

Het is een prachtige route, bomen zover het oog reikt, de zon die over het glooiende landschap schittert, prachtige rivier beddingen van riviertjes die naar de vreemdste namen luisteren, buizerds die boven in de lucht rondcirkelen op zoek naar een prooi, bouwvallige huisjes, alles hier lijkt zo weggelopen uit de boeken van Mark Twain*. Naast dat het een prachtig landschap is, is het ook wat je noemt een guilty landscape. En geloof me, dat voel je. Soms is het net of de historie aan het ogenschijnlijk onschuldige kleeft, zoals het ondoordringbare bos hier. Hier is bloed gevloeid. Je begrijpt ook direct hoe dat alles in het geniep kon plaatsvinden. Het landschap hier geeft niets prijs. Ze verhult en zwijgt. Ze verbergt vele drama’s. 

* TIP- film Mississippi burning

* Mark Twain – Adventures of Huckleberry Finn (is de pasgeboren zoon van A.M. naar vernoemd, Finn)

*muziek TIP- Nina Simone Mississippi Goddamn

Muziek TIP – alles van Arrested development 

Het is bloedstollend heet. Bij het plaatsje Hollandale maken wij een stop, even zitten en bijtanken. We hebben geluncht met slappe boterhammen, gesmolten kaas en gesmolten boter. Terwijl we daar zaten, hebben we ook de lokale sheriff op de kiek gezet. Het is net of we in een decor zitten. Alle stereotypen die je kent over dit soort gebieden kom je letterlijk tegen alsof het in scène is gezet. 

We vervolgen onze tour. Na een poosje sukkelt A.M. in, we gaan gauw op zoek naar koffie en vinden dit in een plaatsje tussen Vicksburg en Natchez. De koffie doet wonderen , even later zitten wij luidkeels zingend op de tonen van *Mother’s Finest ” Baby Love”* weer in de auto. Het landschap is grillig en veranderlijk, wij blijven ons verbazen en genieten van alles wat we zien, van trailerparken tot veranda huizen, oude benzinepompen en vage winkeltjes uitdragerijen tot iets simpels als een railroad met bijpassende wagons en we zien links en rechts bordjes met plantation erop. Maar vooral de natuur is overweldigend mooi. 

Woest trapt A.M. op de rem, stofwolken stijgen op, ze remde slechts voor een post office. We moeten nog postzegels kopen, in the middle of nowhere, in redneck county. Ik hoop dat mijn M.L.K. kaart met Malcolm X postzegel, de staat Mississippi ongecensureerd uit komt. A.M. is inmiddels 30 postzegels rijker en on we go. We hadden hier ook kunnen tanken, want dat kan je hier overal. Elk tankstation is annex supermarkt /hangout / restaurant enz enz en vice versa maar dat waren we onverhoopt vergeten, dus de volgende stop was in/bij Nettles. Een bouwvallig desolaat tank-supermarkt gerund door een oude dame. Tot dusver waren onze stops gekleurd geweest, zo niet in/bij Nettles, deze tank markt werd (dun) bevolkt door de white locals en leken ook weer zo uit een film gestapt inclusief accent. Wij moesten onze namen in een boekje schrijven bij vertrek omdat de eigenaresse de adressen van passerende toeristen spaarde. 

*muziek TIP: Mothers Finest- CD Another Mother further

*TIP film- American History X

*TIP film- Malcolm X

We vervolgen onze reis, na nog enkele uren rijden bereiken wij Baton Rouge het is 17.30 en rijden de route 61 die ons naar ons motel 6 moet brengen. We rijden 180 graden de verkeerde kant op hoewel we ( dachten wij ) niet van weg veranderd waren reden wij plotseling op een andere straat dan de route 61(verwarring) en deze loopt door een achterstandswijk en uiteindelijk dood. Wij slalommen ons na het raadplegen van de reisgids weer naar de goede route en vervolgen onze weg. Na zo’n 30 min rijden gaan we weer twijfelen en raadplegen de gids nogmaals en tot onze verbazing staat het adres plus de manier om er te komen gewoon zwart op wit in de reisgids ( jawel ). Wij doen wat de gids ons vertelt. Als wij tussen de fabriekspijpen in niemandsland (industrieterrein) rijden gaan wij wederom twijfelen en rijden we weer terug de andere kant op waar ook niks blijkt te zitten. Wij vinden Baton Rouge unaniem een rotstad en zijn vastberaden Motel 6 te vinden. Het is inmiddels een missie- sippi op zichzelf geworden. Weer raadplegen wij een tankstation dat ons uiteindelijk de goede weg wijst. We vinden het motel en zijn dolgelukkig. Niks van Baton Rouge gezien en tegelijkertijd elke weg gereden. 

(AS) Thank God and the king voor airconditioning

P.S. Mississippi en Louisiana zijn zeer godsvruchtig, links en rechts zie je billboards met repent !!!, Jesus loves!!! enz

DAY 10- ON ROUTE TO NEW ORLEANS 06- 08-99

MO) Vanmorgen om 7.30 uur het rook alarm gaat af, verdoofd uit mijn slaap doe ik een half oog open en denk dat ik een wekker hoor, alleen zoveel decibel harder. Ik zie A.M. heen en weer schuifelen en met een handdoek een klap geven op de rookmelder en zich verexcuseert. Ze wilde de uitgewassen shirts en onderbroeken versneld laten drogen door de airco warme lucht te laten blazen, daar was deze niet op ingesteld. Omringd door de lucht van verschroeide airco proberen wij de slaap weer te vatten , een hazeslaapje, slapen om vervolgens door de wekker en een uur later dan gepland wakker te worden.

Om omstreeks 9.45u verlaten wij het motel en gaan ontbijten in het Wafflehouse, geroosterd bruin brood met gebakken ei, jam en grits (en soort griesmeel), de grits hebben we gelaten voor wat het is, de rest was lekker. Op naar New Orleans! Nog ongeveer 2 uur rijden van Baton Rouge over de I-10. Ons plan luidt als volgt; om 3 uur moeten we de auto weer retourneren bij de Alamo rentalcars maar voor die tijd willen wij onze bagage naar het hotel gebracht hebben zodat we wat meer bewegingsvrijheid hebben, en daarna de auto pas wegbrengen en dan weer met een taxi naar het hotel terug. 

Wij naderen New Orleans, de wegen beginnen op kluwen wol te lijken, een wir war . Over elkaar heen, onder elkaar door. We weten één ding, we moeten steady op de I-10 blijven rijden, dan komt het wel goed. We rijden een afslag verkeerd maar rijden desalniettemin in een keer goed naar het hotel. We zien het hotel wel iets te laat waardoor A.M. een onmogelijke draai moest maken op het drukke Canal Street. Door de gemiste afslag moesten we rechtdoor het French Quarter rijden wat ons alvast een leuke indruk gaf van N.O., lookin’ good!. 

We knappen bijna uit onze broek, zo nodig moeten we plassen , we checken snel in , plassen, en gaan de auto wegbrengen. Onze laatste stop is bij Wendy’s voor een lunchpauze, daar ontmoeten we Terry en vriend. Terry, een local die bij de lokale PTT werkt, bood ons aan om The Swamps rondom N.O. te laten zien. Hij belooft ons op te pikken bij Alamos. Terry maakt een betrouwbare indruk en wij zien dit zeker zitten want wegens de snelle reductie van ons vakantiegeld zat een georganiseerde Swamptour er niet meer in. En dat is toch een must als je hier bent. We rijden verder en rijden met een omweg naar Alamo ( rijden in de grote steden is heel complex qua bewegwijzering en aanduidingen, tenminste voor ons). Daar pikt Terry ons op en wij stappen in zijn witte pick-up truck en gaan naar de swamps. 

Om wat af te koelen halen we een Daiquiri een lokale drank (bevroren alcoholische dranken in milkshake formaat beker), een soort hush puppy met alcohol. Na een paar samples geprobeerd te hebben kozen we unaniem voor de mix bananas/ pina colada, cools you down… heerlijk. Terry besluit ons ook het City Park te laten zien. Het park is een beetje vervallen maar schitterend, hier hebben we wat gepraat, gewandeld en van de heerlijke rust genoten. Hier staan eiken van wel 100 jaar oud (soms ouder) behangen met spanish moss die als een sieraad om bijna alle bomen hangt, er staan palmbomen, zwemmen vissen, eenden en schildpadden en allerlei exotische vogels vliegen er rond. Desondanks slaat de vermoeidheid toe en de klamme warmte maakt het er niet beter op. Dus Terry brengt ons weer naar het hotel waar wij onze vermoeide ogen en ledematen wat rust kunnen gunnen. Wij passeren op de terugweg nog een museum in Griekse bouwstijl waar op dit moment een tentoonstelling van Degas is en de twee beroemde begraafplaatsen waarvan het verhaal gaat dat de beroemde voodoo priesteres Marie Leveau verspreid over de twee cemeteries begraven ligt. Op de ene haar hoofd, op de andere de rest. Ze durfden haar destijds niet in haar geheel te begraven uit angst voor wederopstanding. Terry nodigt ons uit om morgenavond met hem en zijn vrienden uit te gaan in the French Quarter, we gaan hier graag op in, Terry is betrouwbaar en kan een goede gids en chaperonne zijn in het mooie maar ook onvoorspelbare broeierige N.O. Inmiddels hebben we vernomen dat ook onze Italiaanse vriend Alessandro in hetzelfde hotel zal verblijven en zich morgen bij ons voegen. Time to relax. We bestellen vanuit room 428 een pizza bij mama Rosa en eten die op bed op, we gaan slapen en om 23.30 rinkelt de telefoon. Alessandro is ook gearriveerd.

DAY 11-SIGHT SEEING NEW ORLEANS. 07-08-99 

’s Ochtends ontbeten met Alessandro, daarna een beetje rondwandelen en een beetje Daquaris drinken. New Orleans is een mooi plaatje, mooie Frans koloniale architectuur, straatartiesten en een bijzondere sfeer, maar het mist iets. Alles hier is geënt op het toerisme, elke bar, bijna elke winkel. De meeste winkels verkopen dezelfde voodoo prullaria. Zoals allerlei soorten love of hateposions. Ook de bekende voodoo doll ontbreekt niet aan het assortiment. Bij het eerste Voodoo winkeltje gaat er nog een tinteling van sensatie door je heen, na de tiende keer weet je het ongeveer wel. De Occulte Costa del Sol van Amerika. Met hier bedoel ik de French Quarter, daarbuiten kan je je beter niet begeven i.v.b. criminaliteit . N.O. heeft lange tijd op nr. 1 gestaan van de lijst meest criminele steden van de U.S., and the most killings niet iets om trots op te zijn. Het French Quarter beslaat misschien een tiende van het totale oppervlak van New Orleans.

Terry heeft gebeld, vanavond zal hij ons vergezellen naar een leuk restaurant en een club. N.O. kent slechts prijzige restaurants en daarnaast was elk restaurant tot de nok toe gevuld. Na verloop van tijd vonden we een leuk restaurant ” the Coffee pot”( creool kitchen /Cajun). A.M. en ik hebben Jambalaya gegeten (husslepot) en schrikken alsnog van de prijs als we klaar zijn met eten. Het is vochtig warm, de straten zijn gevuld met rumoerige mensen. Terry neemt ons mee naar Pat O Briens waar het zo druk is dat we er claustrofobisch van worden. We drinken hier een Hurricane- witte, een bruine rum/ fruit punch en geheime mix naar recept van Pat. We ontmoeten de vriend van Terry op Bourbon Street en deze wil ons midden in het feestgedruis meenemen naar een kroeg op Bourbon St. Dit zien we absoluut niet zitten en stellen voor een wat rustigere straat op te zoeken want “This is killing”. Stel je voor; Koninginnedag (nacht) op het Leidseplein, dronken publiek stroomt vanuit alle windrichtingen het plein op, je verplaatst je niet, je wordt gelopen door schouders en ruggen van anderen te midden van een kakafonie van geuren en geluiden die je liever niet wilt ruiken of horen. Zoiets en dan elk weekend, dat is Bourbon Street !. We zwerven nog wat rond en komen Lycurgus tegen, een markante New Orly ,waar ik vanmiddag al een mooie foto van had gemaakt. We vonden uiteindelijk een leuke kroeg. Het was een leuke avond, maar we never quite grasped the spirit of N.O.  

*Schilderij Bourbonstreet uit de serie United state of mind 2000

*Schilderij Wazzup1 (geinspireerd op straat artiest N.O) uit de serie Mixamorfose 2004

*Muziek TIP Charley the bird Parker/ tevens Film Bird

Muziek TIP- Gladys Night & the Pips – Help me make it trough the night

DAY 12- ROMANCE, MISSESIPPI AND ADOBAN ZOO 08-08-99 

Wordt wakker, geen besef van tijd. Het zou laat in de middag kunnen zijn of misschien pas om 6.30 geen idee. Ik bedenk het eerste aangezien het gisteren behoorlijk laat geworden is. De planning was om naar Audubon Zoo te gaan met de Audubon boot die een stuk over de Mississippi vaart. We kleden ons aan en gaan naar een leuke coffeeshop de Coffee Exchange in New Orleans om heerlijke verse koffie te drinken en gevulde croissant te eten, een goede start. 

Alessandro is nog steeds van de partij en zal ook met ons meegaan naar de Zoo. Na de koffie wandelen wij richting de aanlegplaats van de boot en schaffen we een kaartje aan. De bootreis vaart langs de scheepswerven van N.O. Deze blijkt op Rotterdam na de grootste werf van de wereld te zijn laat de kapitein ons weten, dit kunnen wij slechts beamen al verkeert de haven van Rotterdam wel in betere staat. Het beeld dat ik had van varen op de Mississippi moest wel iets bijgesteld worden. In plaats van een romantische tocht, inclusief Dixieland muziek, op een raderboot, zitten we gewoon op een groot wit modern schip met het gortdroge commentaar van de Captain. Aangezien het vanmorgen heeft geregend heerst er een prettig klimaat op de boot, nog altijd warm maar een stuk dragelijker dan gisteren,aangenaam zelfs. De scheepswerven dragen namen als, Memphis Avenue, Milan Av., Napoleon…..enz, enz, en zijn vrolijk van kleur, in hun soms vervallen staat vormen zij een mooi decor met de fabriekspijpen op de achtergrond. 

Hier varen we dan op de Mississippi en het lijkt zo gewoon. De Audubon  Zoo-(2005- Inmiddels, een week na Hurricane Katrina meldde het Journaal dat de dieren van Audubon zoo ongedeerd zijn en geëvalueerd worden). Vanwege het late tijdstip dat wij vertrokken hebben wij niet zoveel tijd om rond te kijken om ongeveer 2.00 uur, wat we in ieder geval graag wilden zien waren de witte albino Alligators en voor de rest genieten van dit mooi aangeklede dierenpark. Weelderig groen, palmbomen, houten loopplankiers, nagebouwde Inca Tempels en een nagebouwde Aziatische tuin. Als de Amerikanen iets goed kunnen is het wel iets tot in perfectie nabouwen. Het is vaak nog beter dan het origineel (?). De witte alligator was een vreemde gewaarwording, ze leken wel van rubber. De alligator werkt op onze spijsvertering, tijd om wat te gaan eten. Voor voedsel ben je in dit deel van America al helemaal aangewezen op de fastfood ketens (dont ask me why) Zoals in elk stom gat in de wereld zat hier ook een , oerwoud look Mcdonald’s zeg maar een Mc ,n Zoo er was ook een pizooria maar die konden we niet traceren het werd dus Mac. Na deze heerlijke en gezonde lunch zijn wij met gezwinde spoed weer naar de boot gegaan. Niemand houdt er van om de boot te missen en zeker niet als het de laatste is. 

De terugreis was veel als de heenreis, same old, same old maar heerlijk bovendeks in het zonnetje, licht briesje, de Captain die hetzelfde verhaaltje verteld in omgekeerde volgorde, dezelfde scheepswerven. We hebben alle drie genoten van de rust, weg van de stinkende stad, weg van de drukte.. Eenmaal aan wal, even bijkomen, douchen, schetsen op de hotelkamer alvorens gedrieën een hapje te gaan eten . Het budget slinkt dus we zullen iets moeten vinden wat betaalbaar is maar geen fast food is en dit op zichzelf is een moeilijke opgave in N.O.. Het is hier nog duurder toeven dan in NY. Aangezien de stad zich daar bewust van is kan je op elke hoek van de straat (vaak in cafés) een geldautomaat vinden, lang leve de flappentapper. We vinden een aardige plek om te eten ,Jackson square cafe op Decatur st, een van de leukste straten van N.O. Daar doen wij ons tegoed aan franse frietjes, salade en brood. Het is een gezellige ontspannen avond. De laatste avond dat Alessandro bij ons zal zijn ( A.M. zoekt hem in oktober in Milaan op). 

muziek TIP: Billy Holiday – CD -Lady in Satin

We lopen terug over Bourbon st. Het is aanzienlijk rustiger dan gisteravond, er klinkt gezellige live muziek uit de bars en we herzien onze mening een beetje over Bourbon Street. We besluiten de avond in Kafkis, een cybercafe met typische old fashioned, southern uitstraling*. Daar gaan we morgen ook ontbijten, looking forward to it. . 

*Muziek TIP Porgy & Bess – Summertime

muziek tip Marvin Gaye- Mercy mercy me

DAY 13 BRASSBAND, VOODOO CULT en DONDER en BLIKSEM. 09-08-99 

Vanmorgen vertrok Alessandro naar Phoenix. Ik heb vannacht nauwelijks kunnen slapen, eindeloos schaapjes geteld, klaar wakker ! De indrukken van New York tot New Orleans stapelen zich op en spelen ’s nachts als een film voor mijn ogen af. Het is net of mijn gedachten niet meer tot rust komen. Reizen door de U.S roept gewoon ook heel veel vragen op over interraciale verhoudingen, armoede en overdaad, het is een land van uitersten. Uiteindelijk ben ik heel laat in slaap gevallen en vanmorgen vanuit een coma ontwaakt. 

Gisteren hebben dat leuke coffee/cyber cafe Kafkis ontdekt en gaan daar dus vandaag weer heen om te ontbijten. Genieten met een heerlijke echte koffie. Hier zitten bij Kafkis is een genot, de mooiste taferelen spelen zich hier rondom ons heen af. Ik probeer de sfeer vast te leggen op foto. We raken aan de praat met een van mijn fotomodellen, deze blijkt van origine een Egyptische zakenman te zijn die enthousiast over zijn zaken begon te vertellen. Uiteenlopend van het in- en verkopen van zilver tot het verhuren van appartementen. Mijn manager besluit wederom mijn schilderijen aan te prijzen . Abdel Abdallah, zo luidt zijn naam, was zeer gecharmeerd van de schilderijen en wil dat ik fotomateriaal op stuur, dan gaat hij voor me aan het werk. Wat ik beloof te doen. (2005- natuurlijk nooit meer iets van gehoord) . 

We besloten vervolgens om naar de voodoo tempel te gaan en naar de begraafplaats(en) van Marie Laveau. Zij ligt begraven op twee prachtige Père laChaise/ Lodewijk 14e stijl begraafplaatsen. Zij was de onbetwiste voodoo koningin van N.O.(ik heb hier al eerder over verteld). Uit voorzorg dat zij niet zou gaan spoken en rondwaren, hebben zij haar dus verspreid begraven. 

Het is even wennen weer met z’n tweeën in plaats van met z’n drieën door N.O. wandelen maar het verloop van dingen krijgt hierdoor weer een verrassende draai bij het ontbreken van mannelijk gezelschap. *”Sisters are doing it for themselves”.

De voodoo tempel bevindt zich op de Rampert st 824 een flinke wandeling vanaf Kafkis. Het is zinderend heet en er zit onweer in de lucht. Ik moet onverhoopt naar het toilet en stap een duister ogende kroeg binnen die luistert naar de naam Raw Hide. Het toilet blijkt niet veel lichter te zijn. In de duisternis vind ik de bril en tast om me heen naar iets wat op toiletpapier lijkt die gezien de aard van de behoefte noodzakelijk was. Dit toilet bleek gespeend van dit soort items – probleem!- . Ik graai in mijn tas op zoek naar een substituut, vloeitjes zijn te klein, en stuit op een flyer van de Voodoo Cemetery rondleiding. Aangezien wij onze eigen voodoo-tour doen is deze van geen enkel nut meer en doet dus dienst als toiletpapier. A.M. wordt het duistere Raw hide ingetrokken door een vrouw die geintrigeerd was door haar vlechtjes. Aangekomen bij de voodoo tempel maken wij kennis met Miss Willine die de shop bij de tempel runt, wij vragen haar of we de tempel mogen bezichtigen, zij antwoord dat de priesteres net bezig is met een sessie maar dat we over 30 min. Meer dan welkom zijn. 

*muziek TIP – Eurythmics- Sisters are doin it for them selves

De volgende 30 min. Brengen wij in het Louis Armstrong park door waar een jeugdige Brassband speelt en jonge majorettes oefenen voor het wereld kampioenschap. Het swingt de pan uit . Dit is geen vergelijk met de Nederlandse Marjorettes (sorry dames) of Fanfare (sorry heren). Prachtig, bijna acrobatiek. 

We keren terug naar de tempel en Miss Willine neemt ons mee naar binnen, we schudden handen met priesteres Miriam en een vermeende zoon. We zijn opgelaten als we de ruimte binnenkomen die we spoedig weer moeten verlaten omdat er een groep rondgeleid wordt. We staan op het punt te vertrekken als de Franse touroperator naar buiten (achterkamer van de shop) komt en praat over 2 Nederlandse journalisten. Ze merkt op dat wij ook Nederlands zijn en verzoekt ons meteen weer mee naar binnen te komen, om redenen die ons niet precies duidelijk zijn.

The voodoo tempel, zoiets had me er bij voorgesteld. Ik heb thuis een boek liggen over voodoo cult. Dus ik had me er al eens een beetje in verdiept.

De bakermat van de voodoo ligt in Togo, Afrika. De slaven hebben het meegenomen naar de Amerika’s waar ze het christelijke geloof moeten omarmen. De Voodoo Cult ging ondergronds. Vanwege de erbarmelijke omstandigheden waarin de slaven moesten werken, ging de Voodoo meer en meer een eigen leven leiden. Ook als vorm van verzet tegen de onderdrukkers. Wie kent het verhaal niet van de bloedige slavenopstand op Haïti. De opstand werd geleid door Baron van Samedi, een voodoo priester die de andere slaven tot opstand opriep met trommel en zang signalen uit de Voodoo Cult, want dit begrepen de bezetters niet. Zij overwonnen de Franse overheersers en richtte een bloedbad aan. New Orleans was een belangrijke doorvoerhaven voor slaven, vandaar dat de cult hier nog zo levend is en geëxploiteerd wordt. 

De tempel bestaat uit allerlei eilandjes van kleine altaren. Elk altaar heeft zijn eigen functie. In principe is Voodoo witte Magie, in tegenstelling wat altijd gedacht wordt. Er kan zwarte magie aan te pas komen, maar dan alleen als iemand je opzettelijk kwaad heeft gedaan. Men gaat naar een priesteres voor genezing, liefdesperikelen, relaties, geldproblemen enz. Er zijn vele Voodoo goden, some are good, some are evil. Alle hebben ze offers nodig. In Amerika accepteren ze gewoon dollars. De heilige relikwieën lopen uiteen van afbeeldingen van (jawel ) Indiase goden zoals Vishnoe, Jezus Figuren, ook in zwarte variant, voodoo goden zoals Hebisso maar ook plastic poppetjes. Buiten dollars houden de goden erg veel van drank, liefst whisky. Het klinkt nu misschien allemaal wel erg grappig, maar ook al zit er een hoop poppenkast omheen heb ik toch respect voor de voodoo cult. 

We luisteren naar het verhaal van de gids die een leuk Frans accent heeft en grapjes maakt met de priesteres ondertussen raakte wij ook met de priesters in gesprek en vragen of ze voor ons wil poseren dit wil ze wel terwijl de Franse gids dit nadrukkelijk van de hand wees. A.M en ik offeren een dollar in een altaar na wat later blijkt dat het een liefdes altaar is….. Dus dat zit wel snor. De groep gaat weer en wij blijven nog wat losjes hangen. Ik haal mijn camera tevoorschijn en A.M. laat enkele van mijn schilderijen zien om Mirjam het doel van de foto’s duidelijk te maken. Ze poseert gewillig, het is een lieve hartelijke vrouw die veel lacht, de goden zijn ons gunstig gestemd. We praatten nog wat en schudden weer handen en beloofde foto’s toe te sturen. Wij zijn zeer in ons nopjes.

Geheel in het spirituele kader van deze dag zetten wij nog geen voet buiten op weg naar de cemetry van Marie Leveau en donkere wolken pakken zich samen boven N.O en grote regendruppels dalen op ons neer wat gepaart gaat met hevige bliksem en donderslagen . Natgeregend bereiken wij de begraafplaats die onder deze omstandigheden een sinistere aanblik geeft, Helaas was de begraafplaats gesloten en hebben wij het graf van Marie Laveau nooit gezien, maybe for the best. A.M. haalt enigszins opgelucht adem als ze nog eens achterom blikt en de bliksemschichten een crucifix omhulde, gedragen door een marmeren profeet die hoog boven de muren van de cemetry uittorent . (de graven zijn bovengronds i.v.b. met het grondwater peil) .

* muziek TIP- Dangelo – Devils Pie

Onderweg naar het hotel, inmiddels doorweekt tot op onze zomerse niemendalletjes , zien wij een man in de middenberm van de weg staan die in zn eentje in de stromende regen American Football speelt met imaginaire bal en verbaasde omstanders in de regen tot stilstand brengt, het is een mooi schouwspel. Terug in het hotel, de lobby is ijskoud want de airco draait nog altijd op volle toeren. Wij spoeden ons naar boven waar we ons omkleden, ondertussen raken we in gesprek met de maid die ons moederlijk toespreekt. Het komt erop neer dat we veel tot God moeten bidden om ons te behoeden voor narigheid. Mh ……We gaan de stad weer in ditmaal voor het laatste avondmaal. 

Ik heb nog een nieuw schriftje voor het journaal gekocht, AM, een koptelefoon voor de walkman plus verdeler en verder nog boodschappen voor morgen voor in de bus. Het is 13 uur rijden naar Texas, Dallas, 13 uur in een bus…..We eten een halve koude tosti bij Kafkis en thee en koffie en scharrelen er later nog een salade bij van Mc Rommels waar het personeel niet vooruit te branden is. 

Bij Kafkis zijn we nog in gesprek geraakt met een jongen uit Washington D.C. die ons, zijn hele (criminele) verleden uit de doeken deed en inmiddels weer helemaal op het goede pad was. Eenmaal in het hotel terug komen we er achter dat we het brood vergeten zijn en gaan dit alsnog halen aan de overkant van Canal St.. Op dit moment slijten we de laatste rustige uurtjes in N.O. Elke 5 minuten giert er een politieauto dan wel ambulance voorbij, de stilte van New Orleans of moet ik zeggen het sirene New Orleans .

P.S. De armoede is hier echt schrijnend. 

P.S.S.S.S New Orleans grows on you, deze heksenketel is dan weer mysterieus, dan weer plat, oogverblindend, mooi en lelijk tegelijkertijd. We zijn er toch wel een beetje van gaan houden, een fascinerende stad. 

muziek TIP Spearhead- Red beans & rice

DAY 14 – NOTHING BUT A GREYHOUND (to Dallas) 10-08-99 

The voodoo tempel, zoiets had me er bij voorgesteld. Ik heb thuis een boek liggen over voodoo cult. Dus ik had me er al eens een beetje in verdiept.

De bakermat van de voodoo ligt in Togo, Afrika. De slaven hebben het meegenomen naar de Amerika’s waar ze het christelijke geloof moeten omarmen. De Voodoo Cult ging ondergronds. Vanwege de erbarmelijke omstandigheden waarin de slaven moesten werken, ging de Voodoo meer en meer een eigen leven leiden. Ook als vorm van verzet tegen de onderdrukkers. Wie kent het verhaal niet van de bloedige slavenopstand op Haïti. De opstand werd geleid door (MO) We gaan naar Dallas om mijn familie te bezoeken. Mijn Oom Tom, broer van mijn vader heeft in zijn twintiger jaren de Amerikaanse Ada (Toms eerste vrouw) ontmoet en is verliefd geworden tijdens een reis door Europa. Vanwege de woningnood in Amsterdam besloten ze in Amerika een toekomst op te bouwen. Tom heeft daar uiteindelijk een elektronicabedrijf opgebouwd, K.O electronics. Ada is de biologische moeder van Manica en Rick. Manica is de oudste dochter van Tom, werkt in een beauty parlour en is getrouwd met Dyan, een rockgitarist. Rick is de jongste met een onstuimig leven achter de rug. Dankzij zijn verleden komt hij ook moeilijk aan werk en werkt om die reden bij Tom in de zaak. Valerie is de huidige levenspartner van Tom en ze wonen samen in Windmill County/ Plano nabij Dallas. Cisca is de vriendin van Rick en werkt in Neiman Marcus shoppingmall op de cosmeticaafdeling en studeert psychologie. Tom en Valerie had ik al eerder ontmoet in Nederland. Manica en Rick zag ik voor het eerst in mijn leven. Mijn oom Tom is een geweldige warme en goedmoedige man, ik zie er naar uit om iedereen te zien.

(AS) Het reizen per Greyhound is toch iets minder romantisch dan wij ons hadden voorgesteld. Bij het Greyhound station in N.O. stonden ze ons zeer onvriendelijk te woord. Wij zijn te verbijsterd door het ochtendhumeur van de balie mevrouw om een ironische ‘excuse me’ uit te spreken. Om 8.30 a.m. waren wij ook niet echt in opperste stemming. Het is dus vroeg en de koffers zijn zwaar, de koffie veel te slap en de reis voor de boeg is lang, namelijk 13 uur. Zijn we eens op tijd, wij hadden ons laten vertellen dat je ruim een uur van tevoren moest gaan checken voor een goede plek, hoefde we pas 15 minuten van tevoren in te checken en de bus was ruim 45 minuten te laat. What a waste. 

Na Baton Rouge verlaten de meeste passagiers de bus en het aantal lege zitplaatsen neemt toe, wij merken dit helaas pas na enige uren verkrampt op….. time to move. Bij het passeren van de grens Louisiana/ Texas wanen wij ons in de Flevopolder . De woestijn blijkt uit frisse weidse landschappen te bestaan. Alleen het zwart/ bont ontbreekt. Echt goed hadden wij ons niet voorbereid….. What’s new. De skyline van Houston doemt op. Een bekend plaatje, maar we weten niet waarom we dit kennen. Alle passagiers moeten van boord want de bus wordt schoongemaakt. We zoeken het toilet maar weer eens op en roken een sigaret /shaggy.

Het ons beschreven queue proces doet zich hier wel voor en wij staan natuurlijk niets vermoedend achteraan. Dat vinden wij niet eerlijk, onze bagage zit immers al in de bus. Wij besluiten voor te dringen, het lukt en wij mogen als een van de eersten de bus in. Aangezien de rij vrij lang was, wordt het waarschijnlijk druk. We kiezen heel strategisch voor de driezits bank achter in de bus in de hoop dat wij die niet hoeven te delen. Mission accomplished, de bus zit op een plaats na helemaal vol. De heren voor ons blijken aangenaam gezelschap, nog 4 uur rijden naar Texas. We stoppen nog eenmaal bij een tank markt en kopen Jalapeno cheese bread (spreek uit Galapinja) met koffie, scherp maar smakelijk (MO) De medepassagiers waren hier minder blij mee vanwege de intense stank die het brood zelf verspreid en later weer via onze poriën zodat de gehele bus naar een mix van zweetvoeten, knoflook en ongewassen haren rook, zoiets weet alleen een insider natuurlijk. (AS) De walkman bewijst zijn zoveelste dienst, Mothers Finest, Enigma, en Tracy Chapman begeleiden dit laatste stuk van onze Greyhound avontuur. Wij speuren de donkere Texas horizon af naar de skyline van Dallas. Marit leent haar koptelefoon uit aan de voorbuurman, die vraagt of de muziek afkomstig is uit haar thuisland. 

Eindelijk zien wij de vrolijk verlichte skyscrapers in the distance. Sprookjesachtig maar spookachtig. De bagage voor ,discontinuing passagiers wordt uitgeladen. De rest is getransfereerd. Wij staan vermoeid doch vrolijk aan de verkeerde kant te wachten. Tegen de tijd dat we dit door hebben zien wij onze koffers op een karretje richting God weet waar verdwijnen, wij kunnen dit nog net op tijd verijdelen. Tom en Valerie hebben ons gevonden, Marit omhelsd hen en A.M. wacht nog op haar koffer. We hebben wij slechts een koffer, but they are big and heavy. Ze passen net in de achterbak van de splinternieuwe Cadillac. Het huis en tuin in Plano zijn prachtig. De buurt heet Windmill county, hoe kan het ook anders. De pool ziet er aanlokkelijk uit. Wij krijgen een lekkere kop thee met een petit four maar zelfs die zijn kingsize in de States. Volledig kapot stappen wij een voor een onder de douche en gaan slapen in ons tweepersoonsbed. We leren elkaar steeds beter kennen. (Marit kletst in haar slaap en steelt de dekens die zij helemaal niet wilde.) 

*TIP tvserie-Dukes of Hazzard (?), Dynasty, Dallas

DAY 15 -WINDMILL COUNTY bij OOM TOM EN VALERIE 11-08-99 

(AS) Ver weg in dromenland, ergens in de verte klinkt een stem “Girls it’s time to get up!”, ik hoop dat ik dit droom. We mompelen ,Yes en draaien ons nog eens om. Dit is even iets anders dan ons leven on the road. Tom wil met ons lunchen in een Mexicaans restaurant, vandaar dat we verzocht worden op te staan. We wrijven in onze vermoeide oogjes en kleden ons dapper aan, Valerie heeft een ontbijtje gemaakt, croissants met koffie, net als thuis. We stappen in de North Star Chevrolet en zoeken Tom op bij K.O. electronics. 

(MO) We worden voorgesteld aan mijn neef Rick, voor het eerst in mijn leven ontmoet ik mijn neef. Rick heeft wel iets weg van mijn broer. We gaan naar de Mexicaan die afgeladen vol zit met welvarende Texanen en geen enkele Mexicaan,die hier tussen de middag komt lunchen. We hebben heerlijk geluncht vlak na het ontbijt. Na de lunch hebben we Tom en Rick weer afgezet en wij gaan all American Mall hoppen*. Het duizelde me , we zijn begonnen in Galeria. Gucci’s en Armanis all over the place en een schaatsbaan in het centrum, welkom in de toekomst welke niet de mijne is. Na zoveel van Amerika gezien te hebben is dit een verwarrende ervaring, zoveel glitter en glamour, zo ver weg van de echte wereld, zo surrealistisch. De tegenstellingen in dit land liggen mij boven mijn pet, ik heb er moeite mee. 

Schilderij United state of mind

Tweede stop , Collin creek mall shopping centre iets minder fancy, een opgelapt hoog Catharijne 

(AS = AM in derde persoon) A.M. laat haar schoen repareren. Cash flow problem. Raak ietwat gedeprimeerd, wordt dus toch boterhammen met pindakaas. Marit krijgt leuke slippers voor haar verjaardag van Tom en Valerie. Wij gaan richting huis. Tom ligt al in de pool, Marit kan niet zwemmen i.v.m. haar tijd van de maand, het water is heerlijk. Een zwembad in de tuin is in Plano een luxe maar niet overbodig. Aan het eind van de middag is het nog steeds 40 graden C. We verlaten de pool om naar Sams te gaan. Marit wil toch wel heel graag haar foto’s laten ontwikkelen en A.M. heeft sigaretten nodig. Sams is een kruising tussen Aldi en Lucas Klamer alleen voor leden en mega groot. Het ontwikkelen van de rolletjes 6 stuks kost in dubbel print slechts $ 35,- niet duur. 

Met een onzeker gebaar laten we de zakjes in de bak voor ontwikkelen vallen. Ons dierbaarste bezit laat je nou eenmaal niet makkelijk achter bij een vreemde. Bij de kassa aangekomen werpt Marit nog een paar onzekere blikken achterom, point of no return. Maandag kunnen we ze ophalen, misschien zondag al. 

De maaltijd bestaat uit een pizzabroodje en verse meloen. Delicious We praten nog wat na en dan time for bed. Het leven in Plano is surrealistisch, de straten zijn leeg, geen voetgangers en iedereen verplaatst zich per auto van Mall naar Mall, ook al is het maar een paar honderd meter. Mensen stoven in deze hitte, en heet is het. De manier van leven hier zit nog niet in ons systeem. Na de plakkende hitte van N.O. is de super droge warmte en airconditioning paradijs Texas even te veel. We vallen uitgeput in slaap.

P.S. Valerie trakteert ons op heerlijke Cappuccino en pecan pie in een schattig Afrikaans/ Indiaans winkeltje annex koffie shop, verwacht je niet echt in Texas. 

DAY 16- NOG MEER MALLS- ZWEMBAD, RICK & THE LIZZARD LOUNGE 12-08-99 

We slapen uit, althans dat is de bedoeling. Marit ligt in coma, maar A.M. wordt om 9.30 uur wakker. Eindelijk haren wassen. Ontbijten met cereal, fruit & croissants, koffie is natuurlijk onmisbaar. Valerie heeft onze was gedaan, bless her, en we hangen het in de tuin te drogen. 

We vertrekken wederom naar Collin Creek Mall**. Nieuwe poging om geld te pinnen, het ratelen van de ATM klinkt ons als muziek in de oren, Blues muziek want een beetje pijn doet het wel. In mijn hart moet ik huilen maar ik doe nonchalant. Valerie sleepte ons door een super sale bij Foleys, Marit bezwijkt voor twee leuke zwarte shirtjes $ 5,- each, not expensive. 

We lunchen bij Tinos, echte Tex Mex, heerlijke quesadillas met spinazie, salade, guacamole en zure room. Dit eet je in Holland bij de Mexicaan, maar toch lekker. De ijsthee is gemaakt met kraanwater en heeft daardoor een gronderige en chloorachtige bijsmaak. Op weg naar de mall stoppen we bij de Cancer Health Clinic . Valerie heeft hier haar behandeling gehad (2005-Valerie heeft borstkanker gehad, genezen en anno 2003 toch bezweken, rest in peace Valerie) en wil nu wat tijdschriften afgeven voor in de wachtkamer. Alle medewerkers zijn Cancer survivors en weten uit ervaring wat het is om die klote ziekte te hebben. We krijgen een mini-tour, maar willen eigenlijk zo snel mogelijk richting de uitgang. We kunnen ons bezoek tot een minimum beperken. We voelen ons wat ongemakkelijk. Het bezoek heeft een hoog pottenkijkersgehalte en dat willen wij niet. 

Op weg naar huis stoppen we bij een postkantoor voor een zegel op de kaart voor Alessandro. De tekst op de kaart is redelijk objectief, misschien had het wat intiemer gekund.(aldus Marit). Het ultieme cadeautje voor papa vind ik hier ook, postzegels uit de jaren 30, 40, 50. Hopelijk valt het in de smaak. 

De rest van de middag brengen wij luierend in Dynastie stijl door in de pool compleet met drankjes, hapjes en een ligstoel. We kunnen zo in Glamourland. 

(MO) ” In the meanwhile” is Valerie eten aan het voorbereiden en belt Rick om ons uit te nodigen voor een avond uit in de Lizard lounge on Elm str. (Beroemd om een van de beroemdste politieke moorden uit de geschiedenis..op JFK*) in het uitgaanscentrum van Dallas. In eerste instantie slaan wij het af omdat we eigenlijk wel toe zijn aan een avond voor de buis. Niks doen. We stellen voor om het naar zondag te verschuiven, in tweede instantie willen we geen oude wijven zijn en besluiten toch maar mee te gaan, want ik wil wel graag een avond met mijn neef doorbrengen.

We tutten ons wat op en gaan richting Downtown (45 min rijden). Op je fietsje stappen en uitgaan is geen optie. Dallas is eigenlijk een grote geasfalteerde grijze bak met eilandjes, huizen en shoppingmalls daar tussen. Met grote vierbaans wegen als vol geklonterde aderen. Het centrum, down town, is ook al niet echt boeiend. Dat heeft toch ook wel te maken met het feit dat er gewoon geen ziel op straat loopt. Er wordt hier niet geflaneerd. Je stapt hooguit doelgericht uit je auto om ergens anders weer direct naar binnen te gaan. Hoge Skyscrapers bepalen het straatbeeld. Daarnaast hebben ze kosten nog moeite gespaard om iets van een hart in de stad te creëren. Wat wel aardig is. Het moet de sfeer uitademen van pittoreskheid met straatklinkertjes, plantenbakken en bakstenen geveltjes. Maar het is nieuw, zo nieuw en zo vreselijk ongewoon schoon, aangeharkt en rechtgetrokken dat het alle natuurlijke stedelijke charme ontbeert. En misschien wel het belangrijkste aspect, er wonen geen mensen, er wordt alleen gewerkt of gewinkeld.

A.M. vraagt nog voor vertrek of we een I.D. nodig hebben om in de club te komen, Tom denkt van niet. Eenmaal aangekomen moeten we even zoeken onder welke steen de Lizard verborgen zit.The Lizard lounge* is een club voor Gothic lovers, voornamelijk black dressed en tamelijk extravagant . 

Het aanblik van de twee hang-out straten is rauw. Cafés en clubs met namen die het louche karakter van de clubs moeten benadrukken op een soort living on the edge- achtige sfeer. We vinden de Lizzard uiteindelijk en lopen vol goeie moed naar de entree waar Rick ons al tegemoet loopt. Ik groet de bouncer* en loop niets vermoedend naar binnen. Halverwege wordt ik weer teruggeroepen en we worden allemaal verzocht onze I.D. te laten zien. Dat wilden we wel maar helaas, die lagen 45 min verderop, thuis. Wij grappen nog dat ze zo wel kunnen zien dat we boven de 18 zijn en dat Tom en Valerie inderdaad discutabel zijn. En verwachtte eigenlijk dat ze wel een oogje toe zouden knijpen temeer omdat Rick daar een bekend gezicht is en wij echt geen intentie hebben om vanavond met de politie in de clinch te gaan liggen. We worden strikt geweigerd, the law is the law!

Rick baalt want die heeft binnen een hele setting voor ons gemaakt , compleet met D.J. en al. We besluiten om ergens anders wat te gaan drinken. Rick haalt z’n vriendin Cisca op van binnen en we verlaten onze geschubde law enforcers op zoek naar een andere locatie. Dat wordt Sambucas.………………… Hello, how are you, nice to see you, can I serve you tonight?, how nice to see you, still having fun enz enz, enz….. een opdringerige manier van klantvriendelijk zijn, je went er wel aan ………..op den duur. We bestellen en drinken. Cisca, de vriendin van Rick, is een hyper meisje dat aan een stuk door vol enthousiasme praat. Ietsje later als mijn hersencellen ieder hun juiste plek weer gevonden hebben en mijn tong uit de knoop raakt, kan ik de juiste woorden vinden om in te haken op deze lawine van tekst. Nu is het een kwestie van goede timing en we hebben een gesprek. Wel bij de les blijven want voor je het weet lig je er weer uit en wordt dialoog weer monoloog, haperen is zwijgen. Cisca blijkt een aardige meid te zijn, heel intens, heel aanwezig maar wel OK. 

Rick en Cisca delen hetzelfde drugsverleden en delen dat verleden zonder slag of stoot tot in details met ons. Het keiharde leven in Dallas/ Plano, waar drugs voornamelijk onder rich kids een groot uit de hand lopend probleem lijkt te worden. Drugsdealers storten zich op high schools in de betere wijken. Waarom juist de betere wijken? Hier zit geld en verveelde jongeren op zoek naar avontuur. In een natie waar alle vormen van drugs strafbaar zijn, is het onderscheid tussen hard en softdrugs verdwenen, maar zelfs het onderscheid tussen drugs en levensgevaarlijke medicijnen. Zo wordt er volgens Rick buiten Cocaine en Heroine ook het goedkopere morfine (in fles) en cat tranquilizers aangeboden. Rick zelf is eens een paar dagen lang buiten westen geweest vanwege een overdosis morfine. Lang leve ons coulante Hollandse softdrugs beleid!

Rick komt naast me zitten en bekijkt foto’s van mijn schilderijen, hij is enthousiast en wil *,If Jesus loves u graag kopen. A.M is inmiddels stilgevallen van alle zware verhalen. Ik heb een zwak voor mijn neef Rick, een grote, kleine zwart gevederde engel, onmogelijk voor zijn ouders, op zoek, verdwaald, grote mond maar klein hartje.

(2005 – Rick is 6 maanden na die tijd opgepakt voor drugs bezit en heeft een jaar in de gevangenis gezeten. Probeert inmiddels, clean, zijn leven weer op te bouwen en dat gaat moeizaam maar de goeie kant op en Cisca zijn vriendin (29) heeft hartproblemen vanwege haar drugsverleden)

In de auto naar Plano is het na korte discussie over Rick’s probleem enigszins gelaten stil en ik voel me best wel triest. De rare sfeer van Dallas hangt als een te warme sjaal om mijn nek. Enerzijds het slik business imago, glazen torens met trendy verlichting, dikke auto’s , mannen in pak en vrouwen met big hair en te zware parfums. En dan nog het kluizenaars sub-space , indoor to indoor bestaan. Anderzijds het rebelse, zwarte – *live and let die- karakter van de uitgaansscene, ik kan het nog steeds niet rijmen. Het is de stad van mijn oom en tante en hoezeer ik hun waardeer, kan ik weinig sympathie voor deze stad voelen.

*muziek TIP – Neil Young – The Needle & the Damage done

*Schilderij -If Jezus Loves u, who suffocates u? 1997

*muziek TIP- David Bowie- Young Americans

muziek TIP Guns & Roses – Live & let die

DAY 17- TOUREN MET TOM, DALLAS > AUSTIN 13- 08- 99

Vandaag gaan we naar Austin en blijven het hele weekend on the road. We pakken een licht reistasje in op aanbeveling van Tom en Tom lijkt nog zwaarder bepakt dan ons. Maar die heeft dan ook z’n laptop meegenomen welke zeer handig blijkt te zijn voor het boeken van hotels/ motels. We slaan de eerste levensbehoeften in voor onderweg bij de super zoals: pringles, frappuccino, yoghurtdrink en kitkat + twee appels voor de broodnodige vitamines and we hit the road. Het is 4 uur rijden van Dallas naar Austin.

De reis verloopt voorspoedig. Onderweg doen we het beeldige plaatsje Soledo aan, waar we bij een idyllisch riviertje gaan zitten. De sirene kijkt ons vanaf het water aan en wij kijken terug. We kijken nog wat in een winkeltje rond en gaan verder naar Austin. Eenmaal in Austin aangekomen, fristen wij ons op in de Days Inn en gingen de stad in. We bekijken Capitol Hill waar het congres van Texas zetelt (hoger dan het Capitol in Washington) . Elke avond rond zonsondergang vliegen de *vleermuizen, pak ‘em beet zo’n 1.500.0000, tegelijkertijd uit van onder de brug die de rivier Red overspant. Dit is zo’n spectaculair gezicht dat dit een van de grootste trekpleisters is van Austin naast de muziek. En Amerika zou Amerika niet zijn als ze dat niet ten volle uit zouden buiten, Bat merchandise all over the place. We gaan eten bij T.G.I. Fridays met een mooi uitzicht op de plek waar het allemaal plaats moet gaan vinden, we zitten precies op tijd want de bats besloten een uurtje vroeger uit te vliegen. De zon was nog niet eens onder, dus de vele toeristen die in de folder 19.00uur hadden gelezen, vingen, tragisch, bot en wij besloten de toegestroomde horde ook niet wijzer te maken. Het was een schitterend gezicht! 

*TIP film – Alle Batmans (!)

Het eten “Cob salade”, inktvisringen smaakte ons goed en we hadden ieder een vaasje Margarita besteld om het geheel te completeren. Het lijkt wel hoe zuidelijker je komt, hoe groter de vaasjes . Dit specifieke vaasje had al meer weg van een kleine vissenkom. Na het eten gaan we richting Sixt st. De straat van Austin, een soort kruising tussen Beale en Bourbon st., waar we eindeloos overheen slenteren zonder de behoefte te voelen ergens naar binnen te willen.Dat hoeft ook niet want alles gebeurt op straat of in de portieken van de Cafés, hele shows worden er gegeven. De straat puilt werkelijk uit van muzikanten, hopend op een doorbraak of het al zo hebben opgegegeven dat ze zichzelf gaan parodiëren

muziek TIP Rick James – Super Freak

(AS) Uiteindelijk drinken we maar een bakkie troost bij Starbucks en besluiten daarna terug naar het hotel te gaan. De sfeer in Austin is heel laid back, veel gekke vogels ,dudes, kleurrijk kortom een leuke stad om aan te doen. We knappen op van dit andere gezicht van Texas (na wat blijkt een van de vele gezichten van Texas) 

(MO)Ondanks onze vroege terugkeer naar het motel gingen we toch pas om 1.30 uur slapen. We hadden enige achterstand in het bijhouden van ons journaal opgelopen en die moest worden ingehaald. Om 9.30 uur klopt Tom op onze kamerdeur en we jumpen uit bed in de shower. 

Ons reisdoel vandaag is San Antonio ongeveer 1.30 uur rijden van Austin. We ontbijten met koffie en een donut en ontmoeten en passant een rockband “on the road”. Hun reisbus ziet eruit als een geairbrushte Greyhound. Het lijkt alsof romantische nomaden bestaan maar schijn bedriegt. Zij gaan richting Dallas maar wij gaan de zon achterna richting Mexico. 

Onderweg luisteren we naar Mexicaanse radiozenders; we rekenen en hopen op salsa- spaansachtige muziek , maar worden getrakteerd op *schlager achtige smartlappen met Spaanse Tekst. Dat is ook weer eens heel wat anders. Dat komt natuurlijk omdat hier oneindig veel Duitsers zijn neergestreken in verloop van tijd. En Duitsers, net als Nederlanders eigenlijk, nemen hun hele folklore mee over-zees. Tenminste, de cultuur uit het tijdperk dat ze vertrokken. Het is dan ook Duitser dan het in Duitsland zelf is. Zelfs het glooiende landschap lijkt ineens verdacht veel op Beieren. We passeren een Duitse enclave in Texas die hier wel een hele grote strand kuil gegraven heeft, compleet met schlitterbahn en andere vreugdevolle Duitse bezigheden. 

*TIP film- Schultze gets the blues

AS) In San Antonio aangekomen doen wij eerst de Days Inn aan maar onze kamers zijn nog niet gereed. We beginnen ons bezoek met een tripje naar de Market Square Plaza. Alles is geheel in Mexicaanse sfeer maar we zijn nog steeds in Texas. Er speelt een band en er zijn allerlei kraampjes met eten en drinken a la Mexicana en winkeltjes met toeristische rommeltjes. (MO) De gebouwen zijn kleurrijk, Latin, dit is Texmex ten voeten uit. De hitte verschroeid de aarde waar we op lopen, zelfs de hagedissen zoeken verkoeling. We fantaseren over grote Sombreros. Ai hombre! Toen we Texas met de Greyhound in reden spraken we nog van frisse weidelandschappen, maar hier heb je woestijn! Hier hebben heel wat Gringos in het stof gebeten ( :

(We lopen gezellig rond en drinken verse limonade( gemaakt van verse vruchten die voor je ogen geperst worden …..heeeeeeerlijk refreshing). De Mariachi* stellen zich voor onze ogen op maar verdwijnen even snel weer als ze gekomen waren. We slenteren verder en gaan een galerie binnen, de eerste galerie die we aandoen sinds ons verblijf in America. De schilderijen zijn voortreffelijk en de eigenaars lijken heel vriendelijk. We komen op het idee om hier foto’s te laten zien van Marits werk en de eigenaresse lijkt zeer geïmponeerd en geïnteresseerd. Tom wordt ter plekke benoemd tot Marits zaakwaarnemer in de States. Nadat wij business cards uitgewisseld hebben, verlaten wij het pand. Wie weet wat de toekomst zal brengen. 

We lopen verder, drinken verrukkelijke watermeloen sap en eten flanchos*(ke?) met patatas fritas. Wij aanschouwen nog een Mexicaanse dansgroep, kopen wat gifts en vertrekken richting motel om onze spullen te dumpen en ons even op te frissen. Het is nog altijd snikheet en het zweet druipt langs onze ruggen. 

* muziek TIP -Mano Chau- CD -Clandestino 

Alamo battlefield & rental car! We gaan richting Riverwalk Volgens Tom is deze aangelegd voor de wereld tentoonstelling van 1942 dit blijkt later niet helemaal correct te zijn, het blijkt uitgebreid te zijn in 1942 maar was al eerder gebouwd (1932).  The Alamo (major issue in Texas historie) is de shrine of Texas liberty….. de slag bij Alamo waarna de staat Texas een onafhankelijke staat werd en iets meer bij Mexico behoorde maar later bij de VS. Tot op de dag van vandaag voelen de Texanen zich eigenlijk een onafhankelijke staat ook van de VS. De rest van de VS vinden de Texanen ook maar arrogante bastards and they couldn’t care less. Het is niet voor niets The Lone star *

We zoeken verkoeling in de vaasjes/ emmers (het lijkt wel of ze steeds groter worden- ook wel “pitcher” genoemd) en laten het ons smaken net als het Mexicaanse eten. Na het eten trakteren wij Tom op een boottochtje bij schemerlicht. Een jolige Texaan is onze capitano, hij vertelt over de historie van de Riverwalk. Bij het instappen worden we gekiekt (zie Graceland) waarvan we bij voorbaat al roepen dat we ze absoluut niet willen kopen na afloop en waarmee we uiteindelijk toch verguld mee weglopen (inclusief sleutelhanger). Leuk voor het nageslacht. Onze capitano blijkt een leraar te zijn en vanwege zijn veel te lage salaris moet hij in de zomer bij klussen op de rondvaartboot. Aan het einde van de rit geeft hij er blijk van open te staan voor fooien, die wij hem dan ook spontaan geven. 

(MO) De rondvaart was zeker de moeite waard! San Antonio is mooi en gezellig, verlichte terrasjes geven alles een sprookjesachtige aanblik.  Ik denk dat het toch door Europese ogen toch enige historie ontbeert. De USA van de pelgrims en de gelukszoekers is nog zo jong als je het vergelijkt met Europa. Je zou kunnen zeggen dat de haute cultuur, zoals in het oude Europa , nog niet goed op stoom is gekomen. Nu snap ik ook beter waarom veel Amerikanen Europa ook zo prachtig vinden, misschien ook wel een hang naar oorsprong.

Maar absoluut leuk en een aanrader. Tijdens de rondvaart hebben wij de lokale Starbucks alweer gespot en zakken weer eens ouderwets door met een stevige pot koffie (je wordt ouder papa…. Mama!…) We noemen dat ook wel: living on the edge ha ha. 

We vermaken ons uitstekend. Kinderbedtijd maar waar staat de auto ook alweer?????????

* TIP- Stripboek-alle Lucky Lucks

DAY 19- DAIRY QUEEN Zondag 15-08- 99

(AS) We beginnen de dag met een gezellig ontbijt bij de pool van de Days Inn (donut, jus en koffie) waarna we richting Alamo gaan- ik had er al even over verteld- het pronkjuweel van de Texaanse geschiedenis. Does Davy Crockett and Jim Bowie ring a bell? Het is een prachtige ford in het hart van de stad in de bouwstijl die zo eigen is aan deze regio.* 

*muziek TIP- David Bowie – Golden Years

TIP film/ Muziek- Once upon atime in the west-

Nadat we hier uitgekeken zijn, gaan we weer huiswaarts. We stoppen wederom in Soledo voor een sandwich/ burger etc, Mex-Amerikaans. Het laatste stuk tussen Soledo & Dallas is vermoeiend vooral voor Tom. We besluiten dat een ijsje van de Dairy Queen (een begrip in Texas) ons weer op zal frissen. They are all over the place, behalve als wij er een zoeken. Degene die we uiteindelijk vinden is natuurlijk gesloten. No ice cream today!

We haasten ons naar Plano om nog voor sluitingstijd bij Sams te zijn om de foto’s op te halen, vol verwachting klopt ons hart…….. Ze staan helaas niet in de bakken. Teleurgesteld willen we huiswaarts keren maar besluiten voor de zekerheid toch maar even te vragen of er nog iets binnen komt. Er liggen grote zakken met foto’s die we mogen door-ploeteren. We hebben geluk; in de eerste zak die we openmaken zitten onze foto’s, alle 6 de pakjes in dubbelprint. In Windmill County aangekomen gaan wij gezellig foto’s kijken. Er zitten plaatjes tussen en nog maar anderhalve week geleden meegemaakt ! Op persoonlijk vlak is het niet de zomer van de flatteuze foto’s. Een leuk portret van beide en geen goede groepsfoto, misschien op de overige 2 rolletjes.We hebben een rustige supper en gaan vroeg naar bed, slapen doen we pas veel later. 

En TOEN………………………………

(MO) Om reden dat de dagen na terugkeer in Plano/ Windmill County meer rustig van karakter waren en vooral met slapen, hangen zwemmen, kletsen, malls kijken, gevuld waren….zijn de laatste dagen van ons verblijf kort samen gevat met dingen die je zoal doet als je bij familie bent, je thuis gaan voelen. Ook wel ,overprikkeld door alles wat we gezien en beleefd hebben ga ik nieuwe impulsen uit de weg. Gek genoeg ben ik redelijk overspannen van deze reis teruggekomen. Kan ik achteraf ook wel de humor van inzien. Wegens mijn geestelijke afwezigheid heeft Anne Marieke de laatste dagen beknopt in kaart gebracht. 

*! Een highlight was nog wel dat we in downtown Dallas zijn gegaan 18-08-99, met bus. Het grappige is dat je eigenlijk al een auto moet hebben om met de bus te kunnen reizen. Doel van deze trip, The Bookstore op Elm Street bezoeken. Het museum over *JFK en de moord. Hier is Harvey Lee Oswald opgepakt. Dat hele Kennedy verhaal intrigeert me enorm, alle intriges, doofpotaffaires, het Zapruder filmpje. En ik was toen nog niet eens geboren (1963…..toch?) Hier op Elm Street zijn zijn hersenen letterlijk uit zijn kop geschoten. Hier zijn de klopjachten begonnen……Kortom alle reden om het museum te gaan bekijken. Om eerlijk te zijn…….het viel me wel wat tegen. Heel veel patriottisch gedoe. Heel veel zwart wit fotos van gelukkiger tijden. heeeeel weinig over het incident. Zou bijna zeggen, beetje weggemoffeld. In het hoekje waar (geschiedvervalsing) H L Oswald, Kennedy op miraculeuze wijze neerschoot. Met een kogel door zijn nek, hart en hoofd schoot, staat het antieke (ook voor die tijd) geweer met de beroemde scheve loop. En bij wijze van decoratie nog enkele kogels. Geen kritiek, geen vraagtekens…….no questions asked. 

*TIP film JFK -Oliver Stone

*Schilderij New Frontier (portret van Kennedy) 1999

(AS)Maandag 16-8-99 (AS) *Papa b-day/ bellen * sterfdag Elvis “the King” Presley * luieren bij de pool * Nadia Marokkaanse Belgische vriendin van Valerie ontmoet * Slapen, slapen, slapen, slapen, slapen * S Avonds Manica komt eten, Ada en Rick zijn er ook -Gezellig * Marit krijgt blondering kado 

Dinsdag 17-08-99 * shopping – Neiman Marcus * Sushi eten met Manica, Valerie & Tom * Helaas is Dyan op tour met de band. Uit gegaan met Manica & vrienden van de beautyparlour waar ze werkt, in een hele leuke tent in een leuke wijk. What have we missed earlier? 

Woensdag 18-08-99 *Pool – downtown Dallas/ Kennedy Museum* (zie boven) &* S Avonds film “The Sixth Sense” (nog niet uit in NL..) 

Donderdag 19-08-99 WEER NAAR HUIS S Ochtends zwemmen in de pool *Dallas Airport * St Louis * St Louis/ Londen * Londen- Gatwick Hell !!!!- stranden (4 u) door onduidelijkheden op vliegveld * Londen / Amsterdam * Papa Marieke-pick up( vrijdag 20- 08-99) * Martin had uur staan wachten en is naar huis gegaan * Dying to meet my love again * Feel like dying anyway zo moe zijn we na een volle dag reizen en nog 4 uur op dat stomme Gatwick( fuck the British Airport) *