Het is weer tijd voor een Klimaat Madonna update. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de 3d prints van de handen en het gezicht, diverse workshops met o.a de Kloosterbende (jongeren), op de basisscholen Wingerd en Wilgenburg en het afmaken van de mantel.
Yvonne en Rodrigo leggen de laatste hand aan hun patchwork van Gaia.gezicht en handen 3d Proces in beeld @ Ontwerpfabrek Cibap, Zwolle
Het meest recente wapenfeit is dat gisterenmiddag de prints zijn opgehaald bij de Ontwerp fabriek van het Cibap. Ewoud Verelst heeft de afgelopen tijd diverse test prints gemaakt en (stagiaire) Damien heeft de scans van de handen en het gezicht geperfectioneerd. Ik ben gelukkig met het resultaat. We hebben nog eenmaal het vacuum vormen veilig onderzocht op een mislukte 3d print. En ook nu was het niet bestand tegen de immense druk. Ik laat het idee van een transparant gezicht nu varen.
Die zelfde dag en de dag daarvoor was ik te gast op de basisschool de Wilgenburg voor workshops bouwen met afval. 5 workshops voor groepen 3, 4 en 6. Twee fantastisch leuke dagen met enthousiaste kinderen. De klimaat boodschap is goed voor het voetlicht gekomen. Met Maria als icoon hadden de kinderen wat minder aansluiting, althans er werd van alles gebouwd maar de klimaat Madonna als creative uiting was sterk in de minderheid. Ik heb het genomen zoals het kwam.
Die week daarvoor heb ik de workshop ook verzorgd op basisschool de Wingerd. Kirsten Notten hield een kleurrijke inleiding, Ik introduceerde mij zelf, mijn stagiaires Freek en Damien, de workshop en lieten daarna een film over de impact van afval zien. De film eindigt met wat je allemaal van afval kunt maken en werd met enthousiasme ontvangen. Wethouder Michiel van Willigen deed ook een spreekwoordelijke duit in het zakje en sprak de kinderen toe met zijn eigen kinderen als uitgangspunt.
workshop @ basisschool de Wingerd, Zwolle zuid
Vandaag zijn er twee vrijwilligers (Yvonne Nauw en Rodrigo Maori) op mijn atelier de laatste hand leggen aan de mantel. Dat wil zeggen, ze komen hun plastic rug patchwork afmaken. Dat wordt een soort embleem van moeder aarde of wel Gaia.
Afwerken mantel met naaimachine @ Dominicanenklooster, Zwolle
Volgende week zaterdag is het zover, Earthhour: 21 maart 0m 19.30 vertrekt de processie vanaf het Dominicanenklooster naar de binnenstad! Iedereen is uitgenodigd mee te lopen.
Deze week is er ook nog een vlog gemaakt door vlogster Marieke Hiemstra> Mariekus Go. Dit is de vlog die zij heeft gemaakt.
Zondag 18 februari, werd Klimaat Madonna, het half fabrikaat getoond aan de Dominicanen. Madonna nog zonder gezicht, zonder handen, haar rok nog niet af en haar mantel nog niet om. Een beetje naakt nog.
Ze zal een week in het klooster blijven voordat ik mijn werk aan haar weer kan hervatten. Voor nieuwsgierigen onder jullie, het is dus te bezichtigen. Die zelfde zondag heb ik met een klein clubje vrijwilligers een begin gemaakt met de mantel. Deze mantel wordt gemaakt van de wit half transparante hemdtasjes die ik nog over had van het takemebag project*. De tasjes worden allemaal aan elkaar genaaid tot er een aantal grote lappen van plastic ontstaan. Uit deze lappen zullen een rugpand, twee voorpanden, twee mouwen en een omslagdoek gemaakt worden. Het laat zich prima naaien dus dat valt mee. Als de mantel af is is er nog ruimte voor decoratie.
dav
We hebben prachtige Japanse kralen gedoneerd gekregen dus die zullen er met de hand op genaaid worden en aan de basis van de mantel is nog ruimte voor een stukje symboliek. Want Madonna, verbeeld immers ook Moeder Aarde. Hoe dat precies vorm gaat krijgen weet ik nu nog niet. De komende twee zondagen zullen we nog besteden aan de mantel.
*deze tasjes zijn destijds bij een verzameld door o.a particulieren maar vooral door de Kringloop Zwolle)
foto Kirsten Nottensense of doubt
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van het vervolmaken van de tussentijdse Madonna. Het verstevigen van haar ‘rok’. Het verbeteren van bestaande en het aanbrengen van natuurlijke rondingen op de armen zoals vrouwelijke bi- en triceps (ook van hemdtasjes). Ondertussen werkt een van mijn stagiaires aan het perfectioneren van de 3d scans die op het Cibap zijn gemaakt . Zodra die af zijn worden ze geprint, dat zal deze week zijn. Uiteindelijk zullen de handen en het gezicht de Klimaat Madonna verheffen boven de afval status.
Vorige week hebben we* weer een nieuwe lichting flessen uit de kelder van het Klooster gevist. Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen gehoor hebben gegeven aan de oproep van het Klooster om ‘schoon’ afval in te leveren. De score; 5 zakken vol flessen! Inmiddels zitter er denk ik wel 150 flessen in de rok. Maar ik beloof dat ik het tzt even na ga tellen…..
*we: Ik met mijn nieuwe stagiares Freek en Damien (fase 3/Cibap), die sinds vorige week dinsdag begonnen zijn met hun stage bij mij.
Daarnaast is vorige week het persbericht uitgegaan van Takemebag 2.0. . It is official !!!
Zwolle, februari 2018
Leger des Heils zoekt kunstenaars en naaimachines
Het Leger des Heils W&G Overijssel werkt sinds kort samen met beeldend kunstenares Marit Otto. Marit heeft een aantal jaar geleden met Anne Marie van der Veen (Kunstzinnig Textiel) het project ‘Takemebag’ opgericht. Dit project is inmiddels een samenwerking tussen de kunstenaars en het Leger des Heils en heet nu ‘Takemebag 2.0’. Dit project is inmiddels geëvolueerd tot experimenterium Takemebag 2.0.
Takemebag 2.0 start met een pilot project in het 50|50 Workcenter van het Leger des Heils in Zwolle. Voor deze pilot zijn we opzoek naar kunstenaars die binnen dit concept willen experimenteren en nieuwe producten willen realiseren met textielafval van ROVA. In ruil voor een bruikbaar design, dat in productie genomen kan worden door het 50|50 Workcenter, kunnen kunstenaars gebruik maken van een gratis atelierruimte. De ontworpen producten worden vervolgens verkocht.
Werkplaats Het Leger des Heils biedt deze werkruimte aan binnen het 50|50 Workcenter aan de Marsweg 40 in Zwolle. De kunstenaar krijgt een tijdelijke werkplaats in de productiehal. Hier kan gewerkt worden aan het design en de uitvoering samen met deelnemers van het Workcenter. Daarnaast is er ook volop ruimte om aan eigen autonome projecten te werken. Dit biedt deelnemers de mogelijkheid om perspectief te ontwikkelen.
Kunstenaars en naaimachines gezocht. Kunstenaars kunnen zich tot 1 maart aanmelden bij Hanneke Wolters, manager 50|50 Workcenter, door een motivatiebrief, cv en portfolio te sturen naar h.wolters@legerdesheils.nl. Daarnaast zijn we voor dit project opzoek naar gebruikte naaimachines die zwaar katoen kunnen verwerken. Heeft u een gebruikte naaimachine die wij kunnen gebruiken neem dan ook contact op met Hanneke Wolters.
50|50 Workcenter. Het 50|50 Workcenter is een initiatief van het Leger des Heils om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer ‘mee te laten doen’. Het 50|50 Workcenter biedt een breed scala aan activiteiten om deelnemers te laten ontdekken wat hun talenten zijn. Kijk voor meer informatie ook op www.5050workcenterzwolle.nl of op www.legerdesheils.nl/overijssel.
Expositie:
Mijn werk ‘To Me Or Not To Me.’ is tot 10 maart te bezichtigen op de expositie Identiteit, Zaal Zuid Hengelo
HENGELO – Bij Zaal Zuid kunstpodium in Hengelo is op vrijdag 2 februari de opening van de expositie Identitijd met circa 120 kunstwerken van 70 kunstenaars. Lous Kerkhof, directeur van Oyfo Kunst & Techniek, verricht om 16.00 uur de officiële openingshandeling.
“Identitijd is een grensoverschrijdend kunstproject / verdiepingsprogramma voor professionele en amateur beeldend kunstenaars in Overijssel en Drenthe en is georganiseerd door Stichting Beeldruimte en Kunst & Cultuur Drenthe (K&C).
Wat is identiteit?Het project daagt de deelnemers uit om na te denken over het begrip ‘Identiteit’, in een wereld die volop in beweging en verandering is. “Wat of wie bepalen onze identiteit in deze tijd?” Wat betekent het thema voor kunstenaars en speelt het een zichtbare rol in het werk?”
Na twee inspiratiedagen, afgelopen november, waarin werd ingezoomd op het thema, openen in februari en maart twee grote exposities in Hengelo en Emmen. Na afloop krijgen per provincie 10 exposanten masterclasses aangeboden in het vervolgtraject van Identitijd.
Bezichtiging. De expositie in Zaal Zuid kunstpodium, Esrein 11 loopt van 3 februari t/m 10 maart en is te bezichtigen van woensdag tot en met vrijdag van 13.00 tot 16.00 uur en zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00 uur.
6 & 1 nacht. Afgelopen najaar liep ik met mijn lief in park de Weezenlanden, beestjes kijken bij de kinderboerderij. Daar liepen we mijn oude (van origine Marokkaanse) stage werkgever tegen het lijf. Na een kort praatje en wat vragen over en weer vertelde hij dat hij vaak op en neer reisde tussen Zwolle en Marrakech omdat hij daar ook een huis had. Een relatief korte reis en betaalbaar. Er viel een kwartje…. Aangezien wij altijd buiten elk seizoen op vakantie willen gaan waren we al druk bezig (in ons hoofd) een leuke locatie te zoeken om in het najaar heen te gaan. Daarvoor altijd de uiterste grens zoekend van lekker weer in de randen van zuid-Europa. Meestal hebben we geluk. Maar ja, Marrakech …mmmmmmmh……. werd ineens een heel tastbaar en haalbaar alternatief. Relatief dichtbij maar ook mysterieus en exotisch. En niet te vergeten, AFRIKA!!!!!!!! Het najaar werd februari omdat dat nou eenmaal de vreselijkste maand van het jaar is, dus het fijnst om er dan aan te ontsnappen. So it goes…
vrijdag 02 februari was het dan zover. De weersverwachtingen zijn matig. De temperaturen schommelen ergens tussen 11 en 15, bewolking en regen zijn voorspelt. Koffer is ingepakt met deze weersverwachting in het achterhoofd. Het scheelt dat blote benen en armen in Marrakech niet echt gewaardeerd wordt. Dus ergens weer een dilemma minder, gewoon alles warm bedekken. Op Schiphol dan toch maar een Lonely Planet gekocht, zou wel eens van pas kunnen komen. Het enige dat we geregeld hebben is het riad midden in de Medina. Hotel Sindi Sud. Ergens in de buurt van het wereld beroemde plein Place Djemaa el Fna, in iets wat lijkt op een doodlopende straat. Het lijkt misschien onvoorbereid en dat is het ook maar het is ook extra leuk en spannend als je toch niet precies kunt zeggen hoe het zal verlopen. Noem het een extra dimensie. Na 3 uur vliegen landen we in Marrakech.
Wat verwachten we ervan? 1000 en 1 nacht? pracht en praal, de schitterendste paleizen van sultans, kleurrijke bewoners, armoede?, prachtige keramiek, jetset? Volgens de Lonely Planet is het ook echt de gateway van Afrika….hier begint het echt, we gaan het meemaken.
Na de landing regelen we een taxi, wat geen enkele moeite kost. De prijs bepalen van de rit daarentegen is een ander verhaal. Maar ja we zijn er net en nog onder de indruk van de prachtige luchthaven dus de wil van de chauffeur is wet. En zo rijden we over een prachtige brede weg langs palmbomen de hectiek van de miljoenen stad in. We trechteren zo een soort chaos in waarin iedereen claxoneerd, duwt, stilstaat, optrekt, ritst maar dan zonder plan. Auto’s, fietsers, voetgangers, paardenkarren, en ezels tegelijkertijd op een groot kruispunt. Erik besluit vandaag dat hij liever geen auto huurt in Marrakech ( :.
We stoppen midden in deze heksenketel en onze chauffeur wijst naar een winkel (Soho) en zegt tweede straat rechts en een keer naar links; et voila. Succes! Koffers eruit, wisselgeld blijkt een probleem. Na een pracht van een onbedoelde fooi aan de chauffeur (!?) storten we ons met koffer in de kolkende mensenmassa (het is vakantie in Marrokko, weekend en spits). We komen instant zintuigen te kort. We missen de tweede straat rechts en lopen zo het plein Djemaa el Fna op. Om de minuut roept iemand iets wat we moeten zien, kopen, aanraken of geven. We houden de pas er in en zijn gefocust op de goeie route naar het hotel (dank google maps). We lopen een zijstraat in waar een hulpvaardige jongeman staat die ons de weg wijst. Na het bedanken blijft hij bij ons en loopt mee tot het hotel en zegt op ons te wachten als wij weer buiten komen straks. Hij heeft zich zelf net tot onze gids uitgeroepen. We wimpelen hem af en bedanken nogmaals en zeggen dat we er wel uit gaan komen, maar toen wij 3 kwartier later weer naar buiten liepen, stond hij daar en kwamen we pas met een slappe smoes en doorzettingsvermogen van hem af. De komende dag zullen we hem nog vaak tegenkomen en bleek dit voorval niet op zich zelf te staan.
Hello Marrakech here we come. Koffers weg, goed gemutst en ontzettend veel trek, we zijn klaar voor Marrakech. We lopen het plein over en worden aangesproken door een jongen die ons zijn eettentje in lokt onder het motto, authentieke ‘moeders’ kookpot. Later blijken alle eettentjes het zelfde menu te presenteren in de zelfde stijl ( : (we moeten kennelijk nog even acclimatiseren) Maar wat geeft het. In een razend tempo wordt het tafelkleedje schoongeveegd en een geplastificeerde menukaart neergelegd. Er wordt geschreeuwd, geroepen en gelachen door het vele personeel (kraampje met drie lange tafels >). Ondanks de menukaart moet je de gerechten aanwijzen en ondanks het gekozene krijg je gewoon een selectie van het een en ander waaronder gelukkig ook het gekozen gerecht. We zitten midden op het plein, overal geluid, overal mensen en etensgeuren, rookpluimen, in de verte getrommel, trompetjes en slangenbezweerdergefluit. We zijn er!
Souks, kasba’s paleizen en palmeria’s. We zitten midden in de Medina, die de komende dagen gaan verkennen. Het zinkt in. De stad ligt er na de hectische vrijdag een stuk rustiger bij.
We struinen de stad door zonder plan. We laten ons meevoeren door de krioelende straatjes (eveneens zonder plan) langs kruiden en specerijen, tapijten, slagerijen, doeken, keramiek, handwerk en winkels met djellaba’s en kaftans. Deels overdekt, een labyrint van straatjes. Op een of andere manier lijkt het alsof je zo de historie in loopt. Mannen dragen overwegend djellaba’s en de vrouwen afwisselend jas met hoofddoek, djellaba, kaftan met hoofddoek, burka of westers. Het straatbeeld is geweldig.Je zit als het ware op de huid van de geschiedenis. De geschiedenis is het heden en het heden de geschiedenis. Je wordt er helemaal in opgezogen.
Iedereen wil je iets verkopen en je beland onwillekeurig meer dan eens in een winkeltje terwijl je het niet van plan was en komt weer buiten met een aankoop.
Als de drukte te veel wordt zijn er escapes in het stadspark (Palemeria Cyber parc), oude paleizen of musea. In de souks zijn prachtige grote Fondouks (handelshuizen – herbergen – pakhuizen uit de 18e en 19e eeuw) verscholen. In deze fondouks zitten soms grote tapijtwinkels of restaurants.
In deze ruimtes zit vaak geen logica. Het is indertijd min of meer zonder architectuur aan elkaar gebouwd wat tot hele interessante spannende gebouwen leidt. Trappie op, trappie af, lange gangen stelsels, riads met vele zijruimtes. een aantal keer hebben we in zo’n fondouk gegeten en dan all te way; met personeel wat zo uit 1000 en 1 nacht komt lopen en een het mooiste decor vol met schitterende tegelpatronen, spannende deurvormen, tapijten. We hebben ook een paar paleizen bezocht, die lijken net als de Fondouks spontaan gebouwd vaak met als uitgangspunt een aantal grote riads.
De meeste paleizen hebben meerdere riads (binnentuinen) en zijn ook van top tot teen betegeld. Het is zo gruwelijk mooi en sprookjesachtig. Alles wat ik zie brandt zich op mijn netvlies vast. Ik word hier heel gelukkig van. We zijn naar verschillende uithoeken van de Medina geweest, het noorden (een gebied waar bijna alles gerecycled wordt, het zuiden, Palais de la Bahia, Joodse wijk Mella (de armste wijk)
de synagoge, westwaarts, de oude stadspoort. Elk deel lijkt op een of andere manier op elkaar maar heeft toch weer zijn eigen sfeer en signatuur.
Bezoekje aan de kapper
Verdwalen kan een beetje maar als je niet oplet sta je toch weer ineens op het plein Djemaa el Fna.
Moderne kunst en kunst in de openbare ruimte.
Je zou het misschien niet een twee drie verwachten tussen zoveel geschiedenis nog ruimte voor moderne kunst. Daarnaast had ik altijd het idee dat kunst ijdel is in het islamitische geloof. Vandaar ook geen afbeeldingen van mensen maar decoratieve uitspattingen van wiskundige figuren op tegels, tapijten en in gebouwen. Hoe zit dat dan in het hedendaagse Marokko. Het hedendaagse en mondaine Marrakech speelt zich sowieso af buiten de stadsmuren van de Medina bijvoorbeeld in de wijk Gueliz .
Vergeleken met de Medina, rijk, enigszins saai en erg rustig maar ook het nightlife uitgaanscentrum voor the young and happening. Maar hier zien we een heel aantal buitenbeelden in een klein parkje aan de Avenue Mohammed V. Deze beelden dragen engagement uit met name over duurzaamheid, het klimaat en de vervuiling. Zie hier een onverwachte link met mijn eigen kunst project Klimaat Madonna. In een cultureel centrum in de buurt van het maison de la photographie* was een prachtige tentoonstelling van oude Marokkaanse tradities en rituelen verpakt in een modern jasje door hedendaagse Marokkaanse kunstenaars.
Dus ja, er is moderne kunst en in de buitenwijken van Marrakech wemelt het van de galleries.
Maison de photography- geen moderne kunst maar prachtige foto’s over het Marokko van de 19e en begin 20e eeuw
Is Marrakech duurzaam?? Ik denk dat ze dat officieel niet zijn. Want daarvoor moet er ook nog veel gebeuren zoals bijvoorbeeld een goed werkend rioolsysteem en minder vieze brommertjes en auto’s. Maar daarnaast zie je bijvoorbeeld ook in de Medina (waar toch ook een hoop armoede is) bijna nergens papier of plastic op straat. Er wordt nergens meer een plastic tasje gegeven maar een stoffen variant van het hemdtasje.
een grote kunst installatie van plastic flessen in Gueliz.
Krijg je bij de hotels een ontbijt geserveerd met uitsluitend verse producten op een bordje. 1 type ontbijt, honing en jam geserveerd in een schaaltje, geen afval. Met je handdoeken doe je de hele week (wij hadden een eenvoudige riad) en er staat een pompje met zeep naast de douche. Daarnaast recyclen ze zich suf! Er zijn hele straatjes binnen de Medina waar alleen maar recycled wordt. En echt alles wordt recycled. Dus ik denk toch dat je kunt zeggen; best duurzaam en qua troep op straat gooien misschien gewoon een betere mentaliteit!
Sahara here we come. Omdat het weer de komende dagen steeds slechter en regenachtiger zou worden hebben we besloten een excursie naar de Sahara te nemen. De reis voert ons over de Atlas naar Merzouga de eind bestemming. Daartussen vinden allerlei mooie stops plaats. Dinsdag vertrokken we om 7u uit de riad. Zakje met ontbijt mee. Op Djemaa el Fna stonden verschillende tour bussen klaar. Ons gezelschap bestond uit een internationaal gezelschap (Frankrijk, Italie, VS, België, Australië, Japan en Turkije), onze chauffeur heet Faisal en blijkt een hele geschikte kerel met veel gevoel voor humor.
In de Atlas sneeuwt het hevig wat ons op de heenreis vertraging van 3 uur oplevert. Mooie oefening in geduld. Iets waar alle andere wachtende Marokkanen van nature erg goed in leken te zijn. Na verloop van tijd ontstonden er op organische wijze allemaal kleine eet/theetentjes en maakte men het zo gezellig mogelijk.
Toen de pas weer open was volgde een fantastische reis door de Atlas. Een gebergte waar maar geen einde aan lijkt te komen. We hebben een korte stop gemaakt in een prachtig berber dorp en eindigde midden in het gebergte bij ons hotel voor de nacht. Dit hotel had geen extra luxe als, zeg maar, verwarming, de temperatuur was beneden nul en de wind gierde om het gebouw. S’ochtend op het koudste punt is er -9 gemeten.
Wij hebben een klein straalkacheltje kunnen huren. Thank god. De volgende dag hebben we een aantal prachtige stops gemaakt, in een kloof, een oase /palmeria en een soort oude berber- enclave en moskee en later nog bij een prachtig berberdorp ten einde naar het hoogtepunt van de reis Mezourga en the sunset Camel Ride…. Bij aankomst (we moesten nog haasten ook) zo uit de bus op de kamelen.
Tas op de rug en gaan, anders zouden we de zonsondergang missen. Anderhalf uur hebben we praktisch in het donker onder een prachtige sterrenhemel kameel gereden met zijn 12en. Op weg naar ons tentenkamp. Wat is anderhalf uur als je geen idee hebt van tijd? Wat is anderhalf uur als je niet echt lekker zit? Dat bleek best lang, ha ha.
De kameel loopt over een traject vol zandduinen (GAAF!!!!!maar oeh), het zadel wat ik had was niet comfortabel om niet te zeggen ontzettend pijnlijk op het laatst. Maar wat een ervaring ook weer. Toe we eindelijk een licht schijnsel in het donker zagen was iedereen zo blij!! Gezamelijk gegeten in de grote eettent en daarna op een keihard veldbedje in kleren en jas de nacht in. De nacht was ook hier onversneden koud, maar dat hoort er allmaal bij ( : Poepen en plassen in de woestijn, poetsen en wassen, niet. Dat vraagt beide voor de nodige nonchalance zeg maar. Aan de andere kant je hebt geen keus. De dag daarna zijn we zo uit bed ongewassen naar de zonsopgang gaan kijken op een (30?) meters hoge zandduin (fenomenaal) daarna deels met de jeep (op het dak >scheuren door de woestijn, jippie) en deels (laatste stuk) met kameel terug naar de oppik plek gegaan.
En eigenlijk vanhier uit weer terug naar Marrakech (11uur reizen). In de Atlas was nog meer sneeuw gevallen wat een spectaculair uitzicht gaf.
Eenmaal terug in Marrakech hebben eindelijk een heeeeeerlijke douche kunnen nemen (mijn water was helaas lauw) en een warm bed om in te slapen. De dag daarna hebben we nog even mogen genieten van een zonovergoten dag. Maar deze dag gaan we ook naar huis. Jammer want ik ben verliefd. En we gaan zeker weer terug om de koningssteden te zien, de kust….. er is nu zelf iets aangewakkerd wat al lang latent aanwezig is en dat is de nieuwsgierigheid naar de rest van Afrika…… maar dat is weer een heel ander verhaal…
Gisteren verschenen in de Vietnam News, een item over Nederlandse / Zwolse kunstenaars on tour @ the Dutch Embassy en ik ben een van hen. Eerst Hongkong nu Hanoi. Spannend hoe dit zich verder gaat ontwikkelen.
Company introduces Dutch artists, seeks collaborations
Update: January, 22/2018 – 21:19
HÀ NỘI — More than 30 paintings, photos and sculptures by 11 Dutch artists were displayed at an exhibition hosted by the Embassy of the Netherlands in Hà Nội.
The collection is part of an art tour dubbed Asian Teaser Tour by Margin Art & Media, an international art company based in the Netherlands and with offices in Hong Kong. The company manages artists all over the world, arranging artistic collaborations and managing art portfolios for investors……..
Expositie ‘Identiteit’ te Hengelo.
Vrijdag 02 februari om 16.00u is de opening in zaal Zuid, te Hengelo. Mijn deelnemende werk is ‘To Me Or Not To Me'(Stardust). Helaas ben ik er zelf niet bij want wij gaan een weekje naar Marrakech en dat is ook niet verkeerd.
Maar de expositie is beslist de moeite waard want een goeie representatie van een keur aan Overijsselse kunstenaars die aan de slag zijn gegaan met een prikkelend thema.
Op 10 maart is de afsluiting van de tentoonstelling.
op 18 april het symposium van Identitijd op de locatie van ArtEZ Zwolle,
vanaf 17.00 uur.
NB In de bijlage de flyer voor digitale verspreiding
To Me Or Not To Me (Stardust)
Goodbye Tico,
het hoort hier niet thuis maar gisteren heb ik mijn (onze) poes Tico bij de dierenarts laten ingeslapen. Het overlijden van een huisdier waar ik bijna 18 jaar mijn leven heb gedeeld laat me niet in mijn koude kleren.Ik heb haar geboren zien worden uit haar moeder Stalos en gelikt en verzorgd zien worden door oudere kinderloze poes Lulu en zien spelen met Zipper de Yorkshire terrier. Die waren er allemaal al niet meer… zij was echt de laatste. iedereen vind zijn eigen dieren het meest bijzonder en dat vind ik ook. Geweldig beestje, echt een maatje, mijn maatje, een knuffel en zo lief en heerlijk zacht. Als ze s’nachts hard knorrend zich zelf aankondigden als ze onder de dekens wilde liggen, om dan vervolgens de koude kussentjes van haar voetjes tegen je aan te drukken, was ze helemaal tevreden en optimaal gelukkig. Ik zal je missen, een klein eerbetoon aan jou, TICO!
Deze week staat in het teken van de officiële aftrap van ‘ de Klimaat Madonna’. De opmaat naar 24 maart, earth hour. Hiervoor zal ik twee maal aantreden op het Dominicanenklooster met een motivatie en een presentatie. Ik heb de presentatie zover af. En vind het leuk spannend om voor publiek uit de doeken te doen waar ik ben in het maak proces maar vooral ook waarom ik dit wil maken. Elke opdracht is er 1 en met elke opdracht ga ik zorgvuldig en liefdevol om. Maar hierbij voel ik ook urgentie.
Let there be light: Erik & Astrid demonstreren het licht.Het is een urgentie die ik al heel lang voel en waarvoor ik mijn platform gevonden heb. Al jaren stoor ik me aan de gelatenheid waarmee we onze ‘prachtige’ wereld naar de knoppen laten gaan. Het obligate ” het is me wat”, ‘erg hoor’ en “ze doen ook maar” zijn holle kreten als daar op volgt: “maar ja ik heb eigenlijk geen zin om me daar druk om te maken of om iets daarvoor te laten”. Of ” ik wil lekker positief blijven, zullen we het daar niet te veel over hebben”. Onze wereld vervuild, wij zijn de vogel die zijn eigen nest bevuild.
In al onze superioriteit hebben we bedacht dat alles ten dienste moet staan van ons, ons gemak en de vooruitgang. Welke gevolgen dat heeft voor de overige dieren en bomen & planten, oceaan, bossen, ecosystemen is even net wat minder belangrijk dan ons stijgende koopkrachtplaatje. Dat daarmee de zeespiegel ook stijgt is aan de orde als onze kinderen of kleinkinderen groot zijn. Eigenlijk zeggen we; laat ons feesten en nemen tot alles op is dan zullen onze kinderen (die overigens al met veeeeeeel meer zijn straks) het wel even fixen, wij hebben het feest dan allang verlaten…
Any how; Alles is een golf beweging en we surfen al best lang op een rechtsdraaiende golf. Hyper kapitalisme commercie en over consumentisme is de norm en we zijn er best schaamteloos in geworden. Maar een golf heeft ook een levensduur. Het zal pieken (piekt het nu niet dan?) en in de branding uiteenspatten, om maar even in zee metaforen te blijven. Hopelijk wil men het hierna over een hele andere boeg gaan gooien, met een oude ideologie of wellicht met iets nieuws. Ik (en vele met mij) ben vast begonnen.
Madonna:Ze ontwikkeld zich langzamerhand tot een mooie dame van plasticzak en fles. Haar metalen skelet vult zich met dopjes en folie. Haar contouren worden zichtbaar. Ook al is ze nog lang niet af zie je haar komen. Zal ze straks sereniteit, puurheid en kwetsbaarheid uitstralen? Zal ze herkent worden? Voor mij belichaamd ze het vrouwelijke, moederlijke, beschermende en het zachte. Onze oer moeder, ook als je niet religieus bent (zoals ik zelf) is het symbool iets van waarde. Je kan voor oermoeder ook moeder aarde, Gaia in vullen. Dat is iets breder maar heeft in feite de zelfde lading. Volgende week ga ik naar het Cibap om haar gezicht en handen te vacuum vormen. Oh ja ik heb mijn eigen gezicht, oren en handen gebruikt maar dat is geen stellingname ( : dat is gemak. Vandaag ga ik de laatste hand leggen aan haar ‘gipsen’ model handen, oren en gezicht zodat ze een goeie basis vormen.
Deze expositie bestaat uit schilderijen en beelden van 2014 tot recent gemaakt werk. Een aantal werken zijn eerder geëxposeerd maar de meest recente werken (2017) worden hier voor het eerst getoond aan publiek. In 2012 is Marit met een reeks begonnen die zij met terug werkende kracht Metropolieten is gaan noemen. Deze serie gaat over hedendaagse thema’s als technologische vooruitgang, urbanisering en massacultuur versus kwetsbaarheid, vrijheid en de menselijke maat. In deze serie worden deze thema’s multi interpretabel weergegeven. Maar eigenlijk geldt dat voor al het werk van Marit, het schuurt en wringt altijd ergens.
Excess For All, de titel van deze expositie, sluit hier naadloos op aan. In 2017 heeft Marit een aantal esthetische maar misschien ook wat verwonderde en cynische werken gemaakt die soms letterlijk inhaken op actuele en sociale vraagstukken. De onderliggende vragen gaan wederom over de mate van vrijheid die we ervaren en hoe we ons verhouden tot b.v. de natuur, anderen, de massa cultuur en het verschijnsel sociale druk, die het digitale tijdperk met zich mee brengt. Wederom is het niet duidelijk welke boodschap de werken met zich mee dragen, ze bevragen en onderzoeken. In de titels van de werken wordt soms wel een statement gemaakt welke louter berust op het buikgevoel van de kunstenares. Ze is zelf uiteindelijk ook een product van deze tijd.
In de afgelopen jaren is Marit bezig geweest een voor haar nieuwe vormentaal te ontwikkelen. Deze heeft ze gevonden door ongebruikelijke elementen met elkaar te combineren. Door de vreemde combinaties, van hoekig en architectonisch en menselijk organisch, ontstaan er nieuwe spannende composities.
Sinds 1994 is Marit werkzaam als beeldend kunstenaar. Haar atelier is gevestigd aan de Koestraat 10 te Zwolle. Haar grafische achtergrond is goed terug te zien in haar werk. En hoewel zij primair kunstschilder en conceptdenker is heeft zij zich door de jaren heen ontwikkeld tot een multidisciplinair kunstenaar.
Kenmerkend voor haar autonome werk is de centrale rol voor de mens in vorm en gedrag. Het is vaak een weerspiegeling van actuele maatschappelijke thema’s maar ook het alledaagse, het persoonlijke en het absurde zijn belangrijke inspiratie bronnen. Hoewel haar werk esthetisch is om te zien schuilt er vaak een soort onbehagen in. Deze tweeledigheid of dubbelheid is ook een terug kerend gegeven. Zie je wat je ziet?
De beelden die ontstaan begeven zich vaak op het snijvlak van fictie en realisme en grafisch en plastisch. Haar autonome werk bestaat uit schilderijen, beelden en digitale fotobewerkingen
Naast haar autonome werk is zij actief met kunstprojecten in concept en uitvoering, community art projecten, educatieve projecten, grafische vormgeving, kunstcoach, gastcurator, museumdocent bij de Fundatie en ook actief als lid van de commissie beeldende kunst Zwolle.
Galerie Verzantvoort, Stationsstraat 148, Apeldoorn. De galerie is geopend van dinsdag t/m vrijdag van 9.30u – 17.30u en zaterdag van 9.30u tot 17.00u. Contact: Remy Verzantvoort, 06 24 90 46 34/ mail- verza@live.nl. Website: www.verzantvoort.com.
Alderman D.H. Cziesso. will open the exhibition round 14.00 hours.
This exhibition contains paintings and sculptures from 2014 till recent. A number of works are showed earlier but the most recent works (2017) will be shown to public for the first time. In 2012 Marit started a series that is called Metropolitans in hindsight. This series is about current everyday live themes as technological progress, urbanization and mass culture versus vulnerability, freedom and the human scale. In this series these themes are multi interpretable but actually that goes for all of Marits work. It usually wrenches and discomforts somewhere.
Excess For All, The title of this exhibition fits seamless to this greater theme. In 2017 Marit made a few aesthetic but somewhat dazzled and cynical works that link, sometimes literally, to current and social issues. The underlying questions are again about the amount of freedom that we experience and how we relate to nature, others, mass culture, and the phenomenon ‘social pressure’ that the digital age brings along. Once again it is not clear which message the artworks carries. They just seem to wonder and search. However statements are made in some titles. These statements are merely based on the underbelly of the artist. Afther all, she’s a product of this times and age too.
In the past years Marit has been busy altering and improving her style. She did so by combining unusual elements. By combining architectonic and geometrical shapes with organic, human and animal elements exciting new compositions arised.
Marit is working as an artist since 1994; She runs her atelier currently at the Koestraat 10, Zwolle, NL. Her graphical background still plays a predominant role in her work. Though she is primary a painter, she developed into a multi disciplinary artist over the years.
A distinctive feature in her work is the human body in al its shapes, forms and behavioral aspects. Her art is often a personal reflection of social issues and current affairs. But she’s also inspired by daily scenes, platitudes and the absurdities of human behaviour. Although her art is highly aesthetical; it also contains distressing elements that evoke a feeling of uneasiness. Thiscontradiction is a recurring theme in her artworks. Do you really see what is shown?
The created images often touch upon the edge of fiction and fact and range from graphic to plastic. Therefore her artworks covers several disciplines:paintings, sculptures and processed photographs.
Next to her work as an independent artist, she creates and participates in community art projects and educational art projects. She also designs for non-profit organisations, private clients and commercial companies and last but not least she is also participating member of the visual arts committee and museum guide at the Fundatie, Zwolle
Gallery Verzantvoort, Stationsstraat 148, Apeldoorn. De gallery is open from Tuesday till Friday from 9.30 AM till 17.30 PM. On Saturdays from 9.30 tot 17.00h. Contact: Remy Verzantvoort, 06 24 90 46 34/ mail- verza@live.nl. Website: www.verzantvoort.com.
Afgelopen week ben ik samen met mijn vriend Erik en zijn twee zoons Yuan en Kay naar Berlijn geweest. Berlijn is als een grote eigenzinnige maar gemoedelijke reus die je met beide armen omarmt. Ik wil even op Berlijn en haar ‘ruwe’ ongepolijste kant inzoomen omdat de zoektocht naar de Zwolse rafelrand en haar creative industrie weer helemaal actueel is en ik in Berlijn toch een mooi rolmodel zie. Je moet durven dromen toch! Aim high-
Ik heb 13 jaar een atelier gehad in een voormalige authentieke Zwolse rafelrand, DOAS. Wat daar zo bijzonder aan was liet zich destijds soms moeilijk uitleggen aan de gemeente. DOAS was een broedplaats die on-georkesteerd is ontstaan, zonder plan, zonder directie. een mierenhoop van creatieven, nomaden en levenskunstenaars. Een samengaan van mensen die verbonden werden door de plek en de wens er iets gaafs van te maken. Daarnaast was het een vrijplaats waarin ruimte was voor ambitie, dromen en festiviteiten. De aanblik van het complex bezorgde sommige Zwollenaren buikpijn, een rommeltje, chaos, oncontroleerbaar en grillig en weer anderen vonden het geweldig. Ik heb me, samen met een heel aantal andere broedplaats gebruikers, altijd hard gemaakt voor het bestaansrecht van zo’n plek. De naam Richard Florida is meer dan eens gevallen om ons creative kapitaal te onderschrijven. Maar de systematiek van het echte kapitalisme, de meetlat waar alles steeds meer aan afgemeten wordt, staat een plek die niets kost, maar ook niets oplevert in m2 niet toe. Het past simpelweg niet in ons denkpatroon. Grond = geld.
In het kort komt het betoog van Richard Florida hier op neer: Neem een willekeurige min of meer verpauperde wijk in een stad. Veel leegstand, weinig leven op straat en weinig perspectief voor haar bewoners. In dit soort situaties zie je dat er een toestroom is van creatieven, kunstenaars, muzikanten, theatermakers, starters. Die voelen zich aangetrokken door het bohemien karakter en ietwat anarchistische karakter van zo’n gebied en hebben vaak een wat lager inkomen maar wel behoefte aan werk/leefruimte. Er ontstaat een bonte mix van mensen en culturen, er komt leven in de wijk en er ontstaan spontaan nieuwe initiatieven die op hun beurt weer een aanzuigende werking hebben op de hippe maar wel kapitaal krachtige stadsbewoner en toerist. Die komt daar zijn geld uitgeven, winkelen, zijn kunst kopen, uitgaan enz enz. Zodra het hippe etiket gevestigd is willen de hipster en de yup (sorry voor de container begrippen) daar ook wonen en binnen de kortste keren schieten de prijzen van de huizen in zo’n wijk omhoog (marktwerking). Uiteindelijk verlaten de kwartiermakers de plek weer en gaan op zoek naar het volgende onontgonnen gebied. Het is een soort wetmatigheid. Florida benoemde dit omdat dit aantoont dat de creatieven wel degelijk een economische factor van belang zijn, maar dat deze geldstromen aan het directe zicht onttrokken zijn, het is iets van de lange termijn. Maar de directe winst zit al in de leefbaarheid en aantrekkelijkheid die de creatieven in hun kielzog hebben meegenomen, laat staan een levendig cultureel leven.
Nu kom ik even terug op Berlijn; Ik was in 1988 (voor de val van de muur) voor het eerst in Berlijn daarna nog een keer in 1991 (na de val van de muur) en vond het beide keren fantastisch en uber interessant. En nu zomer 2017 weer terug en ik was heel benieuwd hoe ik Berlijn nu zou ervaren. Het klinkt overdreven maar mijn hart gaat gelijk open. Berlijn leeft, ademt, pulseert, shockeert, daagt uit, is mooi van lelijkheid, is toch ook wel mooi en zoals ik eerder zei, een groot goeiig monster met vele koppen. We zijn bijvoorbeeld in kunstraum Kreuzberg Bethanien geweest, een voormalig diaconessen ziekenhuis aan Mariannenplatz. Een onvoorstelbaar groot complex met atelierruimtes, expo ruimtes,restaurants, stadsnomaden en veel meer. De expo; “Born in the Purple” (Who has the right for future shelter) Super professioneel, strak ingericht, bijna museaal in combinatie met het totaal niet aangeharkte, opgelapte, mooi gemaakte rest van het complex. Er is niet iets van gemaakt, het is. Dat is geloof ik de schoonheid ervan. Er is geen planoloog of ruimtelijke-ordenaar die hier mee aan de slag is gegaan, het lijkt gegroeid als een levend organisme. Love it.
Zo hebben we op diverse andere plekken in de stad dergelijke ruwe juweeltjes gezien zoals o.a. de Holzmarkt a/d Spree. Er zijn stevige casco’s neergezet door ?. Deze casco’s zijn op geheel eigen en organische wijze tot een waanzinnige ongrijpbare plek geworden. Ik droom wel eens over zulke bouwsels, waar achter elke kamer weer een andere kamer zit, trapje op trapje af, eindeloos veel verschillende atmosferen waar geen einde aan lijkt te komen. Ik hou van deze dromen omdat ze avontuurlijk zijn en eindeloos veel opties bieden. Nou zo iets dus maar dan in het echte leven. Cafe, haarsalon, werkplaatsen, ateliers terras, hangplek alles is hier op een totaal niet geregisseerde manier terecht gekomen en het zegt welkom, relax, this is life as it suppose to be.
De Zwolse paradox Zwolle zoekt haar DNA en identiteit waar het gaat om kunst en cultuur. Waarom zoekt ze? En waar is het dan gebleven? Aan de Zwolse creatieven ligt het niet, die zijn er genoeg en van goeie kwaliteit. Daarnaast hebben we ook nog eens een paar culturele succes kanonnen. Maar we hebben geen spannende rafelranden, geen bijzondere artistieke infrastructuur, geen gekke vrijplaatsen en nagenoeg geen alternatieve (kunst) podia. Hoezo niet? DOAS is gelegaliseerd en opgeknapt en ondanks dat dat een architectonisch succes te noemen is en moedig ondernemerschap is het geen rafelrand meer. R 10 is ophouden te bestaan en nog een heel aantal andere rafelrandige locaties zijn ophouden te bestaan. Daar gaat ontwikkeld worden, er komt niks voor terug en onze echte stadse rafelranden zijn aan het opraken. Onze wethouder heeft het adagium niet in stenen te investeren. Maar wie in stenen durft te investeren,investeert op termijn in mensen, in cultuur, in toerisme en op den duur in uitstraling. De titel van mijn blog is ‘het pareltje en de ongepolijste diamant’ dat dekt de lading naar mijn mening best wel goed, ik zie Zwolle als een glanzende parel, ze wordt elke dag gepoetst en ze glimt mooi maar er is altijd de angst dat er krasjes op komen, in vergelijking tot Berlijn, deze steen is ook kostbaar maar ruw en ongepolijst, het zit vol krassen en butsen, dat wordt zo gelaten want er zullen toch weer nieuwe bijkomen.. . Iets meer lef, laissez- faire en ondeugendheid zou Zwolle goed doen. A bit more Berlin makes a world of difference!
Afgelopen zaterdag 10 juni van vanaf 14u op locatie de laatste hand gelegd aan het sculptuur Blou Blauw. Ze/hij is nu af! Voor wie het live wil bewonderen, het beeld staat tot september in de Stadkamer, Zwolle in de centrale hal. Dit beeld is gemaakt op uitnodiging van Margin Art & Media voor de Jamshak in het Langhuis in samenwerking met Harley Davelaar.
Sculpture made in cooperation with Harley Davelaar and on invitation of Margin Art & Media for a Caribbean event Jamshak (Langhuis, Zwolle). This image shows the finishing, the blue layer. a Caribbean Iguana and a Dutch frog leaning against each others backs in a delicate equilibrium. They symbolize the relationship between the Dutch and the Dutch Caribbean kingdom. Tangled into each other. A chosen or not chosen connection determined by history.
