Tag: 1/1

Geplaatst op

100 Ways To Be A Good Girl

(scroll down for English)

100-ways-t0-be-a-good-girl-2020-digitaal-portret- Skin
08 uit de Helden/Heroes serie. Digitaal portret van Skin (Skunk Anansi)

100 Ways To Be A Good Girl is no.08 van de Heroes/Helden serie

Print op canvas 120/80 cm limited en signed 1/1

Hierbij presenteer ik  mijn laatste werk uit de Heroes/Helden reeks. 100 Ways To Be A Good Girl. Een portret van Deborah Anne Dyer alias Skin, de frontvrouw van de band Skunk Anansi. 

Mijn eerste kennismaking met Skin en Skunk Anansi was in 1995 met het nummer Weak. Tijdens een TV programma verschijnt een zwarte kale zangeres, haar fysiek tenger en stoer en vrouwelijk. 

“Lost in time I can’t count the words
I said when I thought they went unheard
All of those harsh thoughts so unkind
‘Cause I wanted you’.“

Haar stem is helder, prachtig, ingetogen en kwetsbaar tot dat de eerste 45 seconden voorbij zijn dan barst er een orkaan los. 

“Weak as I am, no tears for you
Weak as I am, no tears for you
Deep as I am, I’m no one’s fool
Weak as I am”

Zoals ik het nummer altijd gelezen heb is dat de liefde je kwetsbaar maakt. Dus pijn is all in the game, of niet?

Ik was 26 in 1996 en stond met een been in mijn leven tot dan toe en met de ander in een ‘nieuw’ tijdperk. Dat tijdperk betekende voor mij een keuze voor het kunstenaarschap en betrokkenheid bij een gekraakte ambachtsschool te Zwolle, wat we kortweg DOAS of de Mimosa noemde. Hier heb ik 13 jaar mijn atelier gehad en mijn weg als kunstenaar gevonden. Een relatie van 7 jaar die ik achter mij liet en een nieuwe maar ingewikkelde liefde die zich aan diende.

Het nummer Weak ging ook over mij. Ik ga niet in details maar laat ik zeggen dat ik alles met een open vizier tegemoet wilde treden. Zowel de ontwikkelingen om mij heen, met mijn kunst, nieuwe vrienden en avonturen, als de impact van deze relatie maakte dat mijn ‘weakness’ totaal aan de oppervlakte zat maar er tegelijkertijd niet mocht zijn van mezelf. Dus de open mind werd op den duur een open zenuw.

Van dat zelfde album Paranoid and Sunburnt komt de track 100 Ways To Be A Good Girl. Een nummer met de zelfde ingetogenheid en woede gecombineerd tot een prachtige intense muzikale roller coaster. 

“I caused a major war just by talking 

You flew into a rage, cos that’s everything you know.”

De songtekst lijkt puur en zo uit haar leven gegrepen. Rauw en poëtisch. Een nummer waar verdriet in schuilt maar tocht ook een soort zelfreflectie is.

‘I know 100 Ways To Be A Good Girl

I know 100 ways, my willingness to please

I know 100 Ways To Be A Good Girl

Still I’m alone, I’m alone, I’m alone’


De willingness to please ging ook over mij. 

Toen ik medio 99/2000 in een burn-out/depressie terecht kwam heb ik wat soul searching gedaan. Ik kwam onder andere tot de conclusie dat ik veel te ver van mijn eigen kern geraakt was. Die kern ging ik terug zoeken. The Good Girl, ze wist wel 100 manieren om goed te zijn voor anderen maar niet 1 om echt goed te zijn voor haar zelf. Nu in 2020, nooit uitgeleerd wel in balans en dicht bij me zelf gekomen en gebleven.

Skin heb ik altijd gezien als een soort rol model, vrouwelijk maar toch stoer. Kwetsbaar en weerbaar ineen. Vandaar dat zij 08 is uit mijn Helden serie.

Zie alle overige Helden tot nu toe:

(English)

100 Ways To Be A Good Girl

100-ways-t0-be-a-good-girl-2020-digitaal-portret- Skin
08 uit de Helden/Heroes serie. Digitaal portret van Skin (Skunk Anansi)

100 Ways To Be A Good Girl – no.08 of the Heroes/Helden series

Hereby I present my latest artwork from the Heroes series, 100 Ways To Be A Good Girl. This is a portrait of Deborah Anne Dyer alias Skin, the front woman of the band Skunk Anansi. 

My first introduction to Skin and Skunk Anansi was in 1995 as she performed her song Weak. A tall, black, and bald female singer appears. Her exterior is slender, bold and feminine, armed with a fantastic voice.

“Lost in time I can’t count the words

I said when I thought they went unheard

All of those harsh thoughts so unkind

‘Cause I wanted you’.“

Her sound is cautious and delicate at first until, after 45 seconds, a hurricane hits you.

“Weak as I am, no tears for you

Weak as I am, no tears for you

Deep as I am, I’m no one’s fool

Weak as I am”

As how I interpret this song, is that love makes vulnerable. Thus, getting hurt is part of the game.  Is it?

I was 26 years old and stood with one leg in what my life used to be while the other leg stepped into a new era. That era for me meant a choice for becoming an independent artist and becoming a working inhabitant and participant in a squatted school building in Zwolle. Here I created the base for my art practice.. In 1996, I also left my lover after 7 years relation and a new but complicated love entered my life. 

The song Weak was, proverbial spoken, about me. I will not go into detail but I can reveal a little. I did choose to encounter everything to come fearless and with an open mind. This open mind to new developments around me, new friends and adventures and the impact of this relation made that my ‘weakness’ was totally at the surface. But I did not allow it to be there. I ignored this voice of the inner me. So my open mind became an open nerve.

Of the same album Paranoid and Sunburnt is the track ‘100 Ways To Be A Good Girl’. A song with the same moderation and rage combined to a brilliant intense musical roller coaster. 

“I caused a major war just by talking 

You flew into a rage, cos that’s everything you know”.

These lyrics seem pure and autobiographic. It’s raw and poetic. A song impregnated with sorrow but filled with self-reflection at the same time.

“I know 100 Ways To Be A Good Girl

I know 100 ways, my willingness top lease

I know 100 Ways To Be A Good Girl

Still I’m alone, I’m alone, and I’m alone”

“The willingness to please’ was also about me. When I landed in a burn-out/depression, 1999/2000, I did some soul searching. One of the conclusions I made was that I drifted too far from my core. It took me a while but I reclaimed it. The Good Girl, she knew 100 ways to be good to others, but not one to be good for herself. Now, 2020, I never stopped learning to understand life and the needs of my inner me. This journey will never be complete but I can say that I feel in sync with work, life, and love. Maybe one of the benefits of getting older

To me Skin was of a role model: feminine but firm Vulnerable but resilient. That is why she is no.08 in my Heroes series.

See all former Heroes:

Weak -Skunk Anansi-Link naar video klik op afbeelding / link to video- click image
Weak -Skunk Anansi-Link naar video klik op afbeelding / link to video- click image
Geplaatst op

Into The Field Of Joy

Into The Field Of Joy- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019-portret- Lenny Kravitz-
Into The Field Of Joy – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lenny Kravitz)

(scroll down for English)

Bij deze presenteer ik nr. 6 uit de Helden/Heroes serie, Into The Field Of Joy.

Limited (1/1) en gesigneerde digitale ar print on canvas 120/80 cm.

Fields Of Joy, de 3e (hit) single van Lenny Kravitz zijn debuut album ‘Mama Said’ 1991. Ik was 21. Een roerige periode in mijn leven. Ik ging veel uit, werkte (net nog of net niet meer)  in Discotheek X Ray en later in Café de Singel (Zwolle). Mijn gedroomde carrière als grafisch ontwerper leek uit beeld. Een alternatieve carrière als horeca medewerker leek de weg op dat moment. Gedreven door een mix van jeugdige onbezonnenheid en opstandigheid maakte dat ik dit perspectief omarmde en zag als een perfecte combinatie van plezier en geld verdienen. Dat bleek natuurlijk uiteindelijk heel anders uit te pakken. Het heeft veel energie gekost om dit pad om te buigen in iets waarvan ik oprecht gelukkig zou worden; het kunstenaarschap. In die zelfde tijd was daar ineens the sound of Kravitz. Lenny Kravitz, een prachtige androgyne mix tussen Jimy Hendrix en Curtis Mayfield. Een ultra coole hippie en een rockbeest. Een boodschap van love, peace and happiness in een rauw jasje.

Ergens eind jaren 90 heb ik een tweeluik gemaakt met de titel- Into The Field Of Joy, vernoemd naar het nummer van Lenny Kravitz. Deze tweeluik stond voor mij voor optimisme, een start, het begin van iets nieuws. Zowel zakelijk als privé veranderde er van alles. Ik had net mijn eerste  atelier bemachtigd in de destijds gekraakte Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) en voelde me als herboren  te midden van het kleurrijke gezelschap wat de Mimosa bevolkte. Ik kreeg vertrouwen in mezelf, mijn creativiteit en mijn toekomst. Hier zou het gaan beginnen en van dat pad ben ik nooit meer afgeweken. Into The Field Of Joy markeert voor mij een tijdperk en een belofte aan mijzelf.

Kravitz zelf heeft nog vele hits gehad en albums gemaakt. Stijlvast en zijn unieke sound altijd trouw blijvend. Laatst heb ik weer twee recente albums gekocht; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’ en die bleken even urgent en actueel te zijn  als zijn vroege werken. Als je als artiest zo lang zo continu in je kwaliteit kan blijven ben je voor mij een grote. Oh ja, toch het vermelden waard, tevens de eerste in mijn portret-reeks die nog (vol op) leeft, Len the Man!

Meer uit de Helde serie zie:

Into The Field Of Joy (Mama Said- Lenny Kravitz 1991)

Link naar video klik op afbeelding / link to video- click image

(English)

Into The Field Of Joy

Into The Field Of Joy- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019-portret- Lenny Kravitz-
Into The Field Of Joy – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lenny Kravitz)

Hereby I present no. 6 from the Helden/Heroes series, ‘Into The Field Of Joy’.

Limited (1/1) signed digital art print on canvas 120/80 cm.

‘Fields Of Joy’ was the 3th (hit) single by Lenny Kravitz debut album ‘Mama Said’ 1991. I was 21 years old and in de midst of a turbulent era of my life. I was on a revel a lot and worked (or had worked) @ discothèque X Ray and Cafe de Singel (Zwolle). My dreamed career as graphic designer seemed out of reach. An alternative career in the catering industry seemed the way for me at that present moment. Driven by a mixture of youthful rashness and rebelliousness made me embrace this opportunity, a perfect combination of making fun and earning money. In the end it had a less fortunate outcome than hoped for. It took me al lot of energy to bend this path into something that would made me truly happy, artistic craftsmanship. This period for me is larded with the sound of Lenny Kravitz. Lenny Kravitz, a beautiful androgynies mix of Jimy Hendrix and Curtis Mayfield. A ultra cool hippie and a rock ’n roll animal. Spreading a message of love, peace and happiness, be it a little rugged on the edges.

At the end of the nineties’ I made a diptych called ‘Into The Field Of Joy’ named after Lenny Kravitz’s song. This diptych for me represented optimism and a start of something new. Both carriers wise as private everything changed. I had just obtained my first atelier at De Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) and felt like a phoenix from the flames in the company of all these colourful people that worked and lived at the Mimosa.  It boosted my self-confidence, my faith in my creativity and my future. From here on it would only go up and I never left this track again. Into The Field Of Joy, for me, marked an era and a promise to myself. 

In the mean while, zooming in on Kravitz, he made many hits and albums. He always stayed faithful to his unique sound. Recently I bought two of his latest albums; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’’ and they proofed it to be as urgent and contemporary as his early works were. When you’re an artist and able to produce music of a continue quality for decades, your a great one in my perspective. Oh, and by the way, worth mentioning it, in my sequence this is the first artist that’s still alive (and kicking), Len the Man!