Tag: canvas

(for English scroll down)

Acryl op canvas 120/90cm 2020. Zelfportret. Onderdeel van de Brave New World serie

Mind The Gap (1970-2020)

Bij deze presenteer ik mijn laatste schilderij uit de serie Brave New World, ‘Mind The Gap’. Dit is het jaar dat ik 50 ben geworden (24-08-70). Ik heb de traditie dat ik eens in de zoveel tijd een zelfportret maak. Meestal naar aanleiding van een sleutelmoment. 50 is zo’n sleutel moment. Wat je hier ziet is mijn veel jongere zelf in een schommel, Ik was± 3,5 jaar oud. Ik houdt de halsband van onze boxer Vesta goed vast. Ik sluit niet uit dat mijn ouders dit zo geënsceneerd hebben. Maar ik nam mijn taak serieus,  dat kan je zien aan mijn vastberaden blik.  Wij woonden toen nog in Scharwoude (Noord Holland).

Seventies

Met de foto die hier model voor heeft gestaan, ben ik al mijn hele leven vertrouwd en sinds vorig jaar heb ik zelf het origineel thuis. Ik ben altijd gefascineerd door vooral oude foto’s want het is in feite gestolde tijd. Het waren dus de jaren 70, de tijd dat mijn ouders er hip uit zagen met bloemrijke jurken, grote zonnebrillen, sandalen, (bakke) baarden en snorren. In die tijd droeg ik veel zelf genaaide creaties van mijn moeder. Mijn ouders noemde zich zelf geen hippies want daar deden ze niet aan, maar waren gewoon kinderen van hun tijd. Ik ook.

Ik voel me nog verwant met de 70ties, misschien wel omdat dat een grote ommekeer was in hoe een samenleving eruit kon zien. Geen keurslijven en van dat stijve maar vrijheid, geen conservatisme maar optimisme, de wereld zou alleen maar mooier worden. Onbegrensde creativiteit op kunstzinnig, muzikaal en spiritueel vlak. Zo probleemloos waren de seventies helemaal niet maar dat was wel de vibe die er bij hoorde. 

Nee, zelf had ik daar natuurlijk geen idee van ik moest de wereld nog ontdekken maar ik denk wel dat je onbewust wordt gevormd door de tijd waarin je geboren bent.

2020. Time flies when you’re having fun. We zijn 50 jaar verder. Niet alleen maar fun. Maar waar ik nu sta ik voor mij een prettige plek. Ik dacht als twintiger dat het rond deze tijd wel een beetje gedaan zou zijn. Maar op je 50^eligt de hele wereld alsnog voor je open ligt en is er nog ontzettend veel te ontdekken en te leren. Dat valt dus erg mee. So far so good wat mij persoonlijk betreft.

Deze tijd 2020, is een tijd van ongelimiteerdheid en extremen. Ik ben, leef hier en heb het getroffen. Maar als ik mijn blik naar buiten richt voel ik onbehagen. Het optimisme van de jaren 60, 70, 80 is omgeslagen in super realisme en ja ook cynisme. We weten alles, we zien alles, horen alles, we hebben toegang tot alles, en daarnaast, we hebben alles, we willen alles, zijn we 24/7 bereikbaar en hebben we nog nooit zoveel ‘vrienden’ gehad als in het digitale tijdperk. Het levert per saldo niet perse een mooier of intelligenter menstype op. Althans, zo lijkt het. Kijk maar naar de vele succesvolle populistische politieke leiders. Dit gaat de eeuw zijn van er op of eronder. Voor veel flora en fauna is het al eronder. Zo angstaanjagend snel. In mijn duisterste gedachten rennen we als lemmingen met zijn allen het ravijn in. We weten beter maar het is zo moeilijk afscheid nemen van alle verworvenheden ook al kost ons dat de kop. Als kunstenaar worstel ik met dit gegeven en zoek ik steeds naar wegen om mijn kunstenaarschap in te zetten voor dialoog en introspectie. Verder reikt het kunstenaarschap (nog) niet 

Deze foto ademt wat mij betreft echt de 20^eeeuw uit. Een klein 21^eeeuws-detail heeft zijn weg gevonden in het beeld. Een moderne interventie zeg maar, de oortjes. Wie mij kent weet dat ik geen oortjes heb, laat staan een smartPhone. Ik haast me er bij te zeggen dat, dat dus en keuze is, een statement. Ja hoor ik kan prima meekomen met de digitale wereld maar kies er voor autonome keuzes te kunnen blijven maken. Als kind voortgebracht door de spreekwoordelijke ‘Flower Power’ generatie zeg ik dan maar laat mij onafhankelijk en vrij zijn, dat is mijn grootste bezit.

Overzicht Brave New world

Overzicht zelfportretten

Mind The Gap (1970-2020)

(English)

Acrylic on canvas 120/90 cm 2020. Self-portrait. Part of the Brave New World Series

Hereby I present my latest artwork, painting from the Brave New World Series, ‘Mind The Gap’. This is the year I turned 50 (24-08-70). I traditionally paint a self-portrait every now and then, mostly in response to a key moment. Becoming 50 is such a key moment. Meet my much younger self in a swing, 3,5 years old. I am holding the collar of Vesta, our boxer dog. I imagine my parent’s staged it. But I took my job seriously, you can tell by the determined look on my face. At the time we lived in Scharwoude (North Holland).

Seventies

I am quite familiar with the photo that I used for this painting; it runs in our family for a while. The original photo came in my possession last year. Older pictures always fascinate me because it is in fact frozen time. That was the seventies, the age that my parents looked cool with flowery dresses, huge sunglasses, sandals, sideburns, beards and moustaches. I was mostly dressed in my mother’s creations. My parents did not see themselves as hippies, they were not into that, but they were children of their time. Me too.

I still feel strongly related to the seventies; it might be because of the big social changes that coloured that era. No straight jackets, no stiff upper lip but freedom, no conservatism but optimism. The world would only become better and more beautiful. It seemed a world of unlimited creativity, musicality, artistry and spiritually. Of course the seventies were not that uncomplicated, but it had that vibe.

No, me, I had no idea. I was about to get to know the world and just started discovering a bit. But I do believe you get tinted and shaped by the age you were born in. 

2020. Time flies when you’re having fun. And, here we are, 50 years has gone by. Not only fun. But from this point I feel rather hunky dory. In my twenties I thought that the real adventure would be over at fifty.  Au contrary, the world is still there to explore and to learn from. It never stops. Not so bad at all. So far so good what my personal life concerns.

This era 2020 is one of limitlessness and extremes. I am and I live here, I am fortunate. But if I point my scope on the outer world I feel discomfort. The optimism of the sixties, seventies and eighties is capsized into super realism and cynicism. We know everything, we see everything, we hear everything, we have access to anything and besides we have it all, we are in reach for 24/7 and never before have we had so many friends as in this digital age.  On balance, it did not result in a more beautiful or intelligent human being. However, it appears so. Check out all these successful populist political leaders of today. In my opinion, this is the era of staying up or going down. Lots of flora and fauna are going down as we speak, with the freighting speed of light. In my at most sinister thoughts we are running into the gap like lemmings. We know what we should do but it’s so damn hard to let go of all our gains, even if it means our own downfall. As an artist I struggle with this given fact. I search for ways to intervene by dialogue or introspection. That is as far as artistry goes I’m afraid. 

This picture exhales the twenties century if you ask me. A small 21th century detail found it’s way into the image, a modern intervention namely earplugs. Anyone who knows me, knows I do not own plugs or even a smartphone. I hasten to say, it is a matter of choice, a statement. Yes! I am totally up to date digitally but I choose to keep making autonomous choices. As a child spawned from the proverbial flower power generation I say, let me be free and independent, that is my greatest asset.